รู้สึกผิดหวังในตัวเองอย่างแรง มองไปทางไหนมันก็ดูเศร้าไปหมด เรารู้สึกว่ามีอาการแบบนี้อาทิตย์กว่าๆแล้วค่ะ เวลามองตัวเองก็เจอแต่ความผิดพลาดที่ได้ทําลง ในใจคิดแต่...ทําไมถึงทําได้แค่นี้..เราทําได้แค่นี้เองหรอ ฝีมือเรามันแค่นี้เองหรอ...กระจอกแท้ พูดก็เหมื่อนคนเอ๋อๆ ทําอะไรเงอะๆงะๆ ไม่กระฉับกระเฉง รู้สึกตัวเองยิ้มยากกว่าเมื่อก่อน รู้สึกชีวิตนี้มันไรค่าเหลือเกิน ไม่อยากเผชิญปัญหาอะไรอีกแล้ว อยากนอนนิ่งๆบนเตียงที้งวัน ไม่อยากทําอะไร มองโลกเป็นสีเทาไปหมด  มันหมนหมองไปหมด เดียวนี้กลับบ้านมานั่งเฉยๆ ไม่รู้ว่าจะทําอะไร อยู่ดีๆก็นํ้าตาไหล ร้องให้ออกมา อาสัยว่าเปิดเพลงดังๆ แม่จะได้ไม่ได้ยินเราร้องให้ในห้อง มีแต่ความคิดด้านลบเต็มหัวไปหมด ทรมาน เหนื่อยกับชีวิตในแต่ละวัน บางทีเพื่อนเล่นอะไรตลกๆ เรากลับไม่ยิ้มไม่หัวเราะ กลับทําหน้าเฉยๆ รู้สึกหมดแรง เหนื่อยที่ต้องเจอผู้คนมากมาย รู้สึกฝืนตัวเองสุดๆเวลาต้องยิ้ม ทั้งที่ภายในใจโครตเศร้าหมอง เลย เราพยายามไม่คิดนะ พยายามมองโลกในแง่ดี แต่พอคิดได้พักหนึ่งมันก็กลับเข้าพวังเดิมอีก อยากตายๆไป เพื่อที่จะไม่ต้องรับรู้อะไรอีกแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน