E.P. 3 คงต้องเล่นกับไฟ by: Queen of the lost

ความเดิมตอนที่แล้ว  https://ppantip.com/topic/35349710   E.P 1
                             https://ppantip.com/topic/35385526   E.P 2


เมื่อพิมสาว โสด สวย รวยเสน่ห์ต้องมาโดนเซอร์ไพรส์ในงานแต่งงานของอดีตแฟนกลายเป็นสามีของผู้ชายที่จะควงมาเยาะเย้ย จนต้องเตลิดออกจากงานแต่ง และมาสะดุดกับหรั่ง หนุ่มรุ่นน้องที่เคยตามจีบ

หรั่งมาทำอะไรตรงนี้ เวลานี้ด้วยเนี้ยะ เอาอีกแล้วชอบมาในจังหวะที่หัวใจฉันอ่อนแอทุกทีเลย “นายหรั่ง”  ไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรออกไปได้ โลกทั้งโลกหวูบดับมืดลง หูได้ยินเพียงเสียงเรียกของหรั่ง
"พี่พิม พี่พิมครับ" หรั่งพูดเสียงไม่ดังมากแต่พอให้ฉันได้ยินพร้อมเขย่าตัวฉันไปมา
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน แต่รู้สึกสบาย กลิ่นหอมโชยมาแตะจมูก หรือว่ากลิ่นขนมอะไรนะ คุ้นมากมาย ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ภาพตรงหน้าคือใบหน้าขาวเนียนด้านข้างของชายหนุ่มที่กำลังเคร่งเครียดแต่น่ามองเพราะเกลี้ยงเกลาจากหนวดเครา แม้จะมีไรสีเขียวอ่อนนิดๆ ให้เห็น ฉันเริ่มตั้งสติคำพูดหลุดปาก "หรั่ง" สิ้นเสียงอันแหบแห้งของฉันทำให้ชายหนุ่มรีบหันมามอง พร้อมกระซิบถามอย่างร้อนใจ
"พี่พิม เป็นไงบ้างครับ" ก่อนค่อยๆ พยุงตัวฉันให้ลุกขึ้น ฉันพยายามมองไปรอบๆ นี้มันรถของใครกัน แล้วทำไมเรามานอนอยู่ในนี้กับหรั่ง ก่อนจะเอ๋ยคำถามมากมาย หรั่งคงรับรู้ถึงอาการที่แสดงออกทางสีหน้าอย่าง งง งง ของฉันได้ จึงรีบบอก
"พอดีพี่พิมวิ่งออกมาจากงานแต่งพี่ตั้ม แล้วมาชนผม จนเป็นลมไปนี้แหละครับ ผมเลยพาพี่พิมมาพักในรถผมก่อน"  "อ๋อ" ฉันค่อยรวบรวมแรงพยุงตัวเองให้นั่งกระชับเบาะมากขึ้น

"พี่พิมวิ่งหนีอะไรมาหรือครับ" หรั่งยังคงสุภาพและน่ารักเสมอ อุ้ย!! มัวแต่นั่งมองหน้าใจคิดเตลิดไปไกล จนลืมฟังคำถามจนหรั่งต้องเรียกชื่ออีกรอบ "พี่พิม ครับ" ฉันสะดุ้งในทีก่อนรวบรวมและรื้อฟื้นความทรงจำ อารมณ์ที่เคยรู้สึกดีของฉันเปลี่ยนทันที ใช่สิ+++ "ปั้นกับตั้ม" ตอนนี้ความทรงจำมันกลับมา ฉันรู้สึกร้อนที่ใบหน้าและดวงตาก่อนจะปล่อยให้น้ำใสๆ ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง พร้อมเสียงสะอื้นที่ค่อยๆ ดังขึ้น หรั่งอยู่ในอาการนิ่ง นั่งมองหน้าฉัน ก่อนจะโอบสองวงแขนดึงฉันมาแนบกับหน้าอกที่แข็งปึกและไหล่อันกว้างพร้อมกระซิบเบาๆ ข้างหู "พี่พิม ใจเย็นๆ นะครับ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว" เสียงหรั่งนุ่มชวนให้หลงใหลสิ้นดี ฉันค่อยๆเคลื้มไปกับน้ำเสียงและคำพูด พร้อมกับรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมามากๆ โอ๊ย!!ทำไมใจฉันเริ่มเต้นแรง ไม่เป็นจังหวะขนาดนี้ เสียงสะอื้นหายลงคอไป น้ำตาหยุดไหลแต่ใบหน้ายิ่งร้อนผ่าวกว่าเดิม

"หากพี่ไม่อยากพูดถึงหรือเล่าอะไรก็ไม่เป็นไรครับ" ไม่พูดเปล่าพร้อมเอามือลูบผมฉันเบาๆ หัวใจที่อ่อนแอเคลิ้มฝันไปไกล ดึงมันกลับมา ใช่สิ!!! นี้ฉันจะมามัวร้องไห้ทำไม เอ๊ะ!!! แล้วฉันร้องไห้ทำไมกัน เสียใจหรา ไม่หรอกแต่มันเจ็บใจมากกว่า ฉันนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของหรั่งนานเท่าไรไม่รู้เสียงสะอื้นหายไป แต่ในใจคิดไปสารพัด ทำไมฉันไม่ยอมเลือกหรั่ง ปล่อยหัวใจให้มันเป็นไปตามที่ต้องการ ฉันประชดหรา เปล่าน้า+++ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเพอร์เฟคทุกอย่างทั้งรูปร่าง หน้าตา นิสัยและที่สำคัญมีกะตังค์อีกต่างหาก นิสัยก็ดี อ่อนโยน สุภาพ แต่ติดอยู่อย่างเดียวคือเรื่องของอายุที่ห่างกันเกือบ 8 ปี ถึงจะติดข้อเดียวแต่มันเป็นปัญหาใหญ่สำหรับฉันเลยหละ แต่จะแคร์อะไร?? สมัยนี้เขาก็มีแฟนเด็กกว่าอยู่แล้ว หากเราไม่แคร์ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหา เอ๊ะ!! แล้วหรั่งจะรู้สึกไง ก่อนหน้าที่เข้ามาจีบฉันเพราะเข้าใจว่าอายุคงต่างกันไม่เยอะ ด้วยความที่ฉันหน้าเด็ก อิอิ ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ แต่มันเป็นจริงจะให้แก้ตัวยังไงได้หลักฐานมันปรากฎชัดซะขนาดนั้น 555

ก่อนความคิดจะเตลิดไปไกล หากหรั่งเห็นอาการแอบหัวเราะหึหึ พร้อมค่อยๆเช็ดน้ำตาของฉันเหมือนอย่างคนมี 2 อารมณ์ในเวลาเดียวกัน คงคิดว่าฉันเจออะไรมาจนบ้าไปแล้วแน่ๆ
"หรั่ง ยังอยากเป็นแฟนกับพี่อีกหรือเปล่า" ฉันรวบรวมสติถามหรั่งอย่างเบาที่สุด แม้กระทั่งตัวเองก็เกือบไม่ได้ยินเสียงพูดจนหรั่งต้องถาม "อะไรนะครับ พี่พิมพูดว่าอะไรครับ"
ฉันเริ่มรู้สึกเขินจนอยากจะเอาหน้าซุกไปในแผงอกของหรั่งเสียจริง มันเป็นอาการเขินจริงๆ นะไม่ได้รู้สึกอย่างอื่นเลยจริง จริ๊ง สาบาน ฉันต้องรวบรวมความกล้าอีกรอบเพราะตอนนี้หรั่งดึงตัวฉันออกมาประจันหน้าเขาอยู่ ฉันรู้ตัวว่าตัวเองใบหน้าร้อนยิ่งกว่าเดิม หลบตาไม่กล้ามองหน้าที่กำลังจ้องเขม็งมายังฉัน

"คือ...." ฉันเหลือบตามองหรั่ง สายตาเขาเหมือนจะลุ้นไปตามน้ำเสียงของฉัน "หรั่งยังอยากเป็นแฟนพี่หรือเปล่า" ฉันใช้น้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิมแต่เพิ่มระดับความดังขึ้นเพื่อให้หรั่งได้ยินชัด ฉันกล้าถามเขาเพราะที่ผ่านมาฉันติดตามอยู่ตลอดว่าหลังจากที่ฉันปฏิเสธไปด้วยความกลัวในเรื่องความต่างของอายุและยอมห่างเหินไป หรั่งจะคบหาใครอยู่หรือไม่ในสังคมนี้มันไม่ใช่เรื่องยากที่คนอย่างฉันหากต้องการรู้เรื่องของใครแล้วจะสืบไม่ได้ อารมณ์เจ้าแม่จอมเผือกเข้าสิงเลยทีเดียว และฉันมั่นใจได้ว่าหัวใจหรั่งเองก็ยังว่างอยู่แม้ช่วงนั้นหรั่งอาจจะรู้สึกสับสนว่าทำไมฉันเลือกที่จะหยุดความสัมพันธ์ระหว่างเราไป

หรั่งมองหน้าฉันพักใหญ่เหมือนจะหาคำตอบจนเริ่มมีรอยยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปาก "พี่พิม>>> หมายความว่า....พี่พิมยอมเป็นแฟนผมแล้วหรือครับ" หรั่งยิ้มแป้นพร้อมดึงตัวฉันไปกอดแน่นจนฉันอึดอัด
"ยัง ยังนะหรั่ง พี่ถามเฉยๆ" ฉันเริ่มดิ้น จนหรั่งชะงัก "อ้าว !!! แล้วพี่พิมถามผม??" ใบหน้าหรั่งมีคำถามมากมายอยู่ที่คิ้วและมุมปาก ก่อนที่หรั่งจะหลุดถามคำถามมากมาย ฉันรีบขยับตัวห่างออกมา แล้วสะบัดหน้าตัวเอง
"คือที่ถามนี้เพราะ.... พี่อยากรู้...ว่าตอนนี้หรั่งยังอยากเป็นแฟนพี่อีกหรือเปล่า หรือเราจะคบกันแบบพี่น้องไปแบบนี้"
"พี่พิม...." หรั่งขยับตัวพูดเสียงเรียบพร้อมใบหน้าที่นิ่งเฉย "ผมรู้สึกยังไงกับพี่ พี่ก็รู้ ถึงพี่จะพยายามทำตัวห่างเหินผม แต่ผมก็ยังรู้สึกแบบเดิม ผมเข้าใจว่าผมอาจทำให้พี่อึดอัดใจ ผมเข้าใจพี่ ผมแค่รอว่าพี่จะให้โอกาสผมสักวัน" หรั่งพูดจบหันมามองหน้าฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นสายตาที่อ้อนวอนของหรั่ง รู้สึกผิดและอยากหนีไปจากตรงนี้แต่ใจก็ยังอยากเคลียร์ใจตัวเอง
"พี่เข้าใจนะ และขอบใจที่หรั่งยังเหมือนเดิม เพียงแต่พี่รู้สึกกลัว กลัวว่า หรั่งจะเป็นเหมือนอารมณ์เด็กอยากได้ของเล่นใหม่ แล้วหากได้แล้วก็จะเบื่อ เพราะพี่ไม่ใช่รุ่นราวคราวเดียวกับหรั่ง และพอเธอเบื่อพี่ พี่ก็จะกลายเป็นยัยแก่ที่โดนแฟนเด็กเทไป....." ฉันยังพูดไม่จบ หรั่งเอาริมฝีปากมาประกบปากฉัน รับรู้ได้ถึงไอร้อนจากริมฝีปากชมพูนิ่มที่ถ่ายทอดสู่ริมฝีปากที่อวบอิ่มของฉัน ดวงตาฉันเบิกโพรงฉันเห็นสันจมูกของหรั่ง ใจเต้นแรงเหมือนจะทะลักออกจากอก ก่อนที่อะไรจะเกินเลยไปมากกว่านี้ ฉันผลักอกหรั่งกระแทกให้ถอยห่าง เหมือนหรั่งจะตั้งสติได้ ก่อนเอ่ยปากขอโทษ

แต่ฉันไม่ถือสาหรอก เพราะยังตื่นเต้นไม่หาย จึงรีบพูดต่อ "หรั่งอย่าทำแบบนี้ พี่ไม่ชอบ" "ผมขอโทษครับพี่พิม" หรั่งสีหน้าซีดลง รีบพูดขอโทษเป็นรอบที่ 3 จนฉันนึกขำในท่าทีแต่ก็ต้องไว้ตัวนิดหนึ่งหละ ถึงแก่ก็ไม่ได้แปลว่าจะไวไฟนะ
"พี่ว่าเราค่อยคุยเรื่องนี้กันวันหลัง หรั่งพาพี่กลับบ้านเถอะนะ" ฉันพยายามเบี่ยงประเด็นและอออกคำสั่งเชิงอ้อนวอน เพราะรู้ดีว่าหรั่งจะเป็นผู้ชายที่ไม่ทำอะไรล่วงเกินฉันมากกว่านี้แน่นอน
"พี่พิม ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่วันนี้ ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงเก่งและแกร่งอย่างพี่พิม ต้องร้องไห้ ต่อจากนี้ไปผมขอดูแลพี่ได้ไหม ขอดูแลทั้งตัวและหัวใจพี่ได้ไหมครับ" โอ๊ยยย อะไรกันนี้??? ผู้ชายในฝันของฉันกำลังอ้อนวอนขอฉันต่อหน้า ใจมันระทวยไปหมดแล้ว ยังจะให้ใจแข็งเหมือนเดิมมันจะไหวหรา หรั่งเอือมมือมาคว้ามือฉันไปกุมไว้ เมื่อเห็นฉันนั่งหน้านิ่ง ก่อนจะค่อยๆ ยกมือทั้งสองของฉันขึ้นไปหอม ฉันเขินจนทำตัวไม่ถูก อยากกรี๊ดดังๆ แต่ต้องวางตัวนิ่งๆ ไว้ หรั่งเหลือบตามองหน้าฉันเหมือนจะรอฟังคำตอบ

"อืมมม " ฉันได้แต่เอ่ยคำนั้นออกมา ไม่มีคำอื่นใด "ว่าไงนะครับพี่พิม" หรั่งยังรุกต่อไม่ปล่อยให้ฉันหายใจได้ทั่วท้องเลย ก่อนที่จะคว้าตัวฉันไปกอดแน่นเหมือนเดิม "พี่พิมพูดอีกทีสิครับ เอาชัดๆนะ ตกลงเป็นแฟนกับผมนะครับ" ตอนนี้หรั่งกอดแน่นขึ้นกว่าเดิมเหมือนจะกลัวว่าฉันจะหายตัวได้ "ถ้าพี่ไม่ตกลงผมจะกอดพี่ไว้แบบนี้" นั่นไง หรั่งรุกจนฉันจนแต้ม "ก็ได้ ก็ได้" ฉันรีบพูดตะกุกตะกัก "ก็ได้ หมายความว่าพี่พิมเป็นแฟนผมแล้วนะครับ" หรั่งคลายกอดแล้วหันมามองหน้าฉันที่กำลังแอบซ่อนยิ้มแป้นบนใบหน้าอยู่ "ก็ได้ ตามที่หรั่งต้องการนั้นแหละ" ฉันพูดไปอมยิ้มไปเพราะมันคงปิดไม่มิดแล้วหละ หรั่งตะโกนจนฉันตกใจ "พี่พิม ขอบคุณมากครับ ผมจะดูแลพี่อย่างดีเลย" หรั่งพูดไปยิ้มไป ก่อนจะดึงฉันกอดอีกรอบ จนฉันเริ่มอึดอัด
"พี่ว่า ตอนนี้หรั่งพาพี่กลับเถอะ พี่เหนื่อยแล้ว" ฉันรีบตัดบท ตัดอารมณ์โรแมนติกนั้นไป เพราะความเพลียทำให้ฉันอยากกลับไปนอนแล้ว
"ครับ พรุ่งนี้ ผมจะไปหาพี่แต่เช้าเลยนะครับ" ฉันไม่พูดว่าอะไรต่อเพราะมัวแต่ยิ้มอ่อน หรั่งสีหน้าตื่นเต้นดีใจ และรีบขับรถออกไป แต่มือยังกุมมือฉันไว้แน่น

เอาวะ!!!! อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด งานนี้ฉันรู้ว่าถ้ายายหมวยเพื่อนสนิทรู้คงกรี๊ดลั่นบ้าน เพื่อนสาว โสด สวยอย่างฉันจะยอมเป็นแฟนกับเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่ตัวเองเคยปฏิเสธมาแล้ว ไหนจะปัญหาที่จะเกิดขึ้นหลังจากที่ฉันจะประกาศให้โลกรู้กับบรรดาแฟนคลับของหรั่งที่คอยติดตามกดไลค์กดเลิฟในเฟชบุ๊คเขาอีก แค่คิดก็เริ่มปวดหัวแล้ว เหอะเหอะ ตั้งรับดีๆ หละกันพิมเอ๋ย วันนี้เหนื่อยและเพลียแล้วไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่


โปรดติดตาม ความลับ...สาววัยดึก E.P. 4 สวยๆ สุดๆ อย่ามาอิจ by: Queen of the lost