ตอนนี้เรารู้สึกเครียดและรู้สึกแย่กับแม่ของตัวเองมาก ขอเล่าเบื่องต้นก่อนว่า เราเติบโตมากับการเลี้ยงดูของปู่และย่า พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เราเกิด และเราไม่เคยเจอแม่เลย จนย่าเสียตอนเราอายุ 13 ปี ทำให้เราไม่สนิทกับแม่ และไม่ผูกพันเหมือนแม่ลูกคู่อื่น

          พอโตมาจนเรามีครอบครัวก็มีการไปมาหาสู่กันบ้างเวลาเรากลับบ้านที่ต่างจังหวัด หลังจากเลิกกับพ่อ แม่มีครอบครัวใหม่
มีน้อง 1 คน เราจะคุยกับน้องบ่อย เรื่องหนี้สินของแม่ แม่ชอบปล่อยเงินกู้ ค้ำประกัน หรือให้คนอื่นเชื่อเงิน โดยไม่มีการติดตามหนี้สิน
ใครมาพูดมาขอก็ให้ ไม่มีการค้ำประกัน ไปค้ำเงินกู้คนอื่นก็โดนเบี้ยวหนี เคยเขียนหวยใต้ดิน คนแทงไม่จ่ายเงินก็ไม่เคยทวงได้
ตอนนี้เป็นหนี้เยอะแยะ ไปกู้คนหนี้ใหม่มาโป๊ะหนี้เก่า เป็นวัฎจักร จนปลายปีที่แล้วแม่มาขอยืมเงินเรา 3 หมื่น
          
         ตอนนั้นเราไม่มีเงินเก็บเพราะเพิ่งออกรถยนต์ไป ได้พ่อแฟนช่วยให้ยืมเงิน แต่เราไม่ได้บอกแม่ว่ายืมมา แม่บอกจะหาเงินมาคืนให้ภายในมกราคมปีนี้
ต่อมาก็เลื่อนมากุมภา ล่าสุดพ่อแฟนจะต้องใช้เงินช่วงสงกรานต์ ทวงถามน้องไปก็บอกว่าแม่เอาเงินที่ได้ไปโป๊ะหนี้เก่า ถ้าเราจะเอาเงินคืนจะไปจำนำทองให้   เราเลยเอาเงินเก็บที่เก็บให้ลูกมาให้พ่อแฟนก่อน แต่เราก็รู้สึกแย่ที่เงินนั้นเป็นเงินเก็บสำหรับลูกเรา และเราจะเครียดมากตลอดเวลารับรู้เรื่องหนี้สินของแม่ น้องเองก็เครียด เราเคยคุยกับแม่แล้ว แต่แม่ก็ไม่ฟัง บางครั้งอยากจะไปทวงเงินลูกหนี้แม่ แต่แม่ก็ห้ามเพราะเค้าเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน บางคนเป็นกำนันคอยช่วยเหลือกัน ไม่อยากมีปัญหา แต่ตอนนี้ปัญหามันมาจมที่เราและบ้านเรานี่แหละ

           หากวันนึงแม่มายืมเงินเราอีก แล้วเราไม่ให้ เราจะกลายเป็นลูกอกตัญญูมั้ยคะ บางทีเราก็ไม่อยากรับรู้ปัญหานี้เลย แต่ในใจก็ต่อต้านว่าเค้าเป็นแม่เรา เรามีอะไรช่วยได้ก็ต้องช่วย คำว่าลูกมันค้ำคอเรา จากปัญหาครอบครัวแตกแยกตั้งแต่เด็ก จนปัญหาตอนโต ส่งผลให้เราเป็นโรคซึมเศร้าระยะเริ่มต้น หมอให้ทานยาปรับสารในสมอง เราจึงไม่อยากคิดอะไร แต่พอได้ยินมากน้องทีไร เครียดจนปวดหัวทุกที
           รบกวนขอคำแนะนำทุกท่านหน่อยค่ะ