ผมเป็นคนหนึ่ง ที่เกิดมากว่าจะก็รู้ตัวว่าชอบศึกษาในศาสนาพุทธ ก็ตอนอ่านหนังสือได้ ไปอ่านหนังสือของพ่อที่เก็บไว้บนหิ้งพระ เกี่ยวกับประวัติ ของพระพุทธเจ้า  ยอมรับครับ ว่าชอบในเรื่องอิทธิฤทธิ์ ปาฏิหาริย์อะไรทำนองนั้น ก็ดีครับทำให้ผมหาที่จะมาอ่าน
แต่ก็มีคำสอนสอดแทรกเข้ามา ไม่ใช่จะมีแค่เรื่องปาฏิหาริย์เท่านั้น

พอโตขึ้น เริ่มคิดว่า เอ เรื่องปาฏิหาริย์ต่างๆในตำราต่างๆที่อ่านมานั้น มันไม่น่าจะใช่ทางที่เราแสวงหา เหมือนพวกเรียนวิชาอาคมต่างๆ ไม่ใช่ทางที่เราจะพ้นจากทุกข์ ตราบใดที่ยังมีความ รักโลภ โกรธ หลง ความทุกข์ก็ยังอยู่ในใจอยู่หัว
เมื่อคิดแบบนั้น ผมก็ วาง ความอยากเรียนวิชา เวทมนต์อะไรต่างๆ มาลองเปลี่ยนเป็น ฟังพระเทศน์ พระท่านสอน เกี่ยวกับ สมาธิ ภาวนา เกี่ยบกับการ ปลง ดับกิเลส บังคับความคิดตัวเอง มีสติมากขึ้น  ความอยากก็น้อยลงโกรธน้อยลง เพราะเราตามอารมณ์ทัน รู้ว่ากำลังจะ อยาก รึจะโกรธ แล้วนะ กดมันลงดับมันลง จิตใจเราก็สว่างขึ้น ความทุกข์ แทบไม่มี

แต่ก็ แอบมองอนาคต คำสอน ของพระ หลวงพ่อสมัยนี้ หาฟังยาก เพราะคนส่วนใหญ่
เน้นไปทาง งานตามประเพณีมากกว่า ไหว้พระ7-9วัด
ปิดทอง  แก้ปีชง บูชานั่นนี่ ซึ่งเดี๋ยวนี้พระหรือวัดก็แข่งกันจัดแข่งกันหาเงินเข้าวัดกันจน เริ่มรู้สึกได้ คนส่วนใหญ่เน้นทางนั้นจริงๆ
มองอนาคตออกเลย เรากำลังถอยหลัง หรือออกนอกทางกันรึเปล่า ก็ได้แต่หวังว่า
ผู้คนเหล่านั้นสักวันหนึ่งเค้าคงเข้าใจ ในธรรมของพระพุทธเจ้าในไม่ช้า