สำหรับผมเองมันอึดอัดจนเป็นความเคยชิน
ทุกๆ วันเวลาที่เรามองเห็นอะไร กลับบอกคนรอบข้างได้แค่ครึ่งเดียว
เวลาที่เผลอบอกสิ่งที่เราเห็นที่เขามองไม่เห็นและไม่อยากรู้ ก็มักจะโกรธ
ว่าผมกวนมั่ง แกล้งมั้ง แล้วหาว่าผมเป็นบ้า จนต้องบอกว่าแค่ล้อเล่น
แล้วผมจะต้องปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองเห็นไปถึงเมื่อไหร่กัน คิดซะว่าแค่ตาฝาดไป
ตอนเด็กๆ ถูกด่าทุกวัน พอโตขึ้นมารู้จักเก็บอาการเป็นก็ไม่มีปัญหาอะไร
แต่ตอนนี้ที่หนักใจก็คือผมเอะใจว่าลูกผม(5ขวบ)จะเห็นอย่างที่ผมเห็น แต่ไม่กล้าบอกใคร
โดยเฉพาะแฟนผมขี้กลัวมาก มักจะดุแยู่เสมอ ผมควรวางตัวยังไงดี
ควรเฉยไว้ หรือควรคุยกับลูกดี แต่ก็เหมือนเป็นการย้ำว่าที่เขาเห็นนั้นมันมีอยู่จริง