เป็นปริญญาใบแรกของเรา เกียรตินิยมอันดับ1 เป็นความภาคภูมิใจของเราเอง พ่อเราเสียได้ 6 ปีแล้ว ครอบครัวเราเหลือแค่แม่ น้องสาว 1 คน ญาติไม่ค่อยมีเพราะต่างคนต่างทำมาหากิน เราคุยกันว่าให้แม่ไปวันซ้อมใหญ่วันจริงไม่ต้องไปเพราะมันลำบาก แม่กลับบอกไปไม่ได้ติดไปดูงาน ซึ่งถ้าเอาจริงๆขอหัวหน้าก็ได้ เราคิดว่าเขาเข้าใจ แต่แม่เราไม่ทำ เท่ากับว่าแม่ไม่มางานทั้งวันซ้อมและวันจริง ส่วนน้องก็ฝึกงานอยู่ เรารู้สึกนอย น้อยใจที่วันที่เราประสบความสำเร็จแต่กลับต้องยืนอยู่คนเดียว ถึงวันนั้นคงห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้ มองไปรอบๆเจอคนมากมายมาพร้อมครอบครัวญาติพี่น้อง อ่านมาหลายกระทู้บางคนบอกไม่เห็นเป็นไร บางคนบอกเรายังไม่ให้ไป แต่ก็ไม่เข้าใจทำไมต้องนอย ต้องน้อยใจเสียใจขนาดนี้