เรื่องที่จะพิมพ์ต่อไปนี้มันเป็นเรื่องของเราเองที่เราจะมาเล่าระบายถึงความรู้สึกที่มีให้คนคนนึงเฉยๆจะขอเล่าแต่เรื่องดีๆที่น่าจำแล้วกันอะไรที่มันแบบแย่ๆไรงี้ก็จะไม่ขอพูดดีกว่า
:เรื่องของเรามันมีอยู่ว่าเมื่อเดือนตุลาปีที่ผ่านมาเรา inbox ig ผญคนนึงไปไม่รู้ว่าเป็นเพราะด้วยอะไรอยู่ๆก็อยากรู้จักเขาขึ้นมาจริงๆเราพอเห็นหน้ากันมาบ้างแหละเราเป็นเพื่อนในคณะและก็สาขาเดียวกันแต่เราก็เจอกันนับครั้งได้เลยมันน้อยมากๆคือเขาเป็นผญที่เรารู้สึกชอบสไตล์การแต่งตัวเขาเขาจะชอบแต่งแนวเท่ห์ๆฮิปๆหน่อยเราก็เลยเอออยากรู้จักอยากคุยด้วยเฉยๆเราก็เลยลองๆทักเขาไปน่าจะช่วงเช้ามืดด้วยซ้ำจำได้ว่าวันนั้นเรากำลังไปทำงานแล้วพอสายๆนิดๆเขาก็ตอบตอนนั้นเราแบบดีใจมากเขินด้วยแบบจริงๆมันก็ไม่น่าจะแบบต้องเขินต้องดีใจขนาดนั้นอะแต่ด้วยส่วนตัวจริงๆเป็นคนไม่ค่อยทักใครที่ไม่ค่อยรู้จักก็ไม่รู้แบบจะต้องอะไรยังไงแต่ก็แบบตอนนั้นดีใจก็ตอบเขาเราก็ได้ทักทายกันตามประสาแหละก็แนะนำชื่อถามนู้นนี้เป็นปกติแต่ด้วยต่างคนต่างแบบไม่ได้รู้จักกันขนาดนั้นก็ไม่รู้จะคุยหรือถามอะไรกันด้วยความเขาก็ไม่ได้รู้จักเราขนาดนั้นแค่พอจำๆหน้ากันได้บทสนทนาก็เริ่มจะคุยไรต่อดีวะ555จนมันก็เงียบๆไปแต่ลึกๆเราก็อยากคุยนะแต่อย่างที่บอกไม่ค่อยคุยกะคนที่ไม่รู้จักเท่าไหร่ก็เป็นคนขี้เกรงใจด้วยกลัวเขารำคาญก็ปล่อยเงียบไปบ้างแต่ก็ยังคุยกันนะแต่มันน้อยมากอะจนเราก็โอเคไม่กวนเขาแล้วดีกว่าก็จบบทสนทนาไปแต่ไม่นานเราเองก็เอออยากคุยวะก็ทักเขาไปใหม่เขาก็คุยเราก็ต่างแบบคุยกันผ่านแชทในไอจีก็เป็นเวลาสักพักเลยแหละเป็นอาทิตๆเลยเขาก็เริ่มพูดคุยกะเราเยอะมากขึ้นเริ่มมีประโยคคำถามบ้างเริ่มเล่านู้นนี้ให้ฟังบ้างเราก็ว่ามันก็เป็นอะไรที่น่ารักดีอะแต่ไม่ได้หวังอะไรตั้งแต่แรกๆอยู่แล้วแค่เอออยากรู้จักพอเริ่มคุยไอจีกันมาสักพักเราก็จริงๆอยากขอไลน์เขานะแต่ก็เกรงใจอะกลัวมันมากไปก็ลังเลอยู่หลายวันซึ่งเราก็รู้ไอดีนะคือเราไปส่องเฟซบุ๊คเขามาก็เจอที่เขาคุยกับเพื่อนไรงี้แต่เราก็ด้วยความแบบขอเขาดีๆน่าจะดีกว่าก็ผ่านมาน่าจะสองสามวันก็เอาวะตัดสินใจขอเขาเลยละกันแล้วเขาก็ให้มาเราเองก็ดีใจตามสเต็ปเดิมๆแหละเออเราก็แอดไปแล้วก็เขินอะเลยแค่ส่งสติ๊กเกอร์โง่ๆไปทักเขาหลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆก็เริ่มสนิทกันจนวันลอยกระทงเราก็ได้แบบมีโอกาสไปลอยด้วยกันมาซึ่งวันนั้นเราแบบเขินมากแต่ปกติจะเป็นคนเขินแบบนิ่งๆถ้ายิ่งแบบไม่ค่อยสนิทแบบนี้เราจะนิ่งมากวันนั้นเราก็นิ่งมากแต่ในใจนี่แบบ5555ไม่นิ่งเลยเราก็ลอยกระทงเสร็จก็แบบว่างมั้งเลยชวนก้นไปเดินเล่นบนสะพานนั่งเล่นคุยเล่นกันอยู่พักนึงเราเห็นว่ามันก็ดึกแล้วคือปกติเขาจะเป็นคนที่ค่อนข้างนอนไว 4ทุ่ม5ทุ่มเนี่ยคือบาวทีเขาก็นอนแล้วแต่วันนั้นมันประมาณเที่ยงคืนได้แล้วมั้งเราก็ชวนเขากลับเราก็เลยขออาสาไปส่งเขาเองคือตอนนั้นเราก็อยู่บนสะพานแล้วอะคือถ้าเดินลงไปหารถกลับมันก็ไกลพอสมควรเพราะตอนนั้นเราอยู่ประมาณกลางๆสะพานแล้วอะก็เลยแกล้งๆพูดว่าหอไกลมั้ยอะเดินไปส่งจะไหวมั้ยเออละเขาก็เดินกะเราจริงๆวะพาเราเดินมาส่งเขาจนถึงหอเลยอะจริงๆถามว่าไกลมั้ยมันก็เหงื่อแตกเอาเรื่องเหมือนกันแต่เราเป็นพวกชอบเดินอะมันก็เลยรู้สึกว่าไม่ได้อะไรมากนั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้ไปส่งเขาหลังจากนั้นเราก็คุยกันมาตลอดไปรับไปส่งเขาบ่อยขึ้นมันจะมีช่วงนึงเขาทำงานเลิกดึกเราก็ไปรับเขามาส่งหอแล้วเราก็กลับเอาจริงๆเราเจอกันบางทีไม่ถึงชั่วโมงเลยด้วยซ้ำแต่ก็ดีใจที่ได้เจอนะพอหลังจากนั้นสักพักนึงเราก็เริ่มๆมีเรื่องเข้ามาทำให้เราต้องรู้สึกไม่ค่อยโอเคมันก็เริ่มทำให้เรามีปัญหากันจากที่มันก็โอเคในระดับนึงก็กลายๆว่าพักหลังบทสนทนาเราทั้งคู่เริ่มน้อยลงประกอบกับส่วนตัวเราเองก็ทำงานจากที่เคยได้เจอบ้างมันก็เริ่มน้อยลงแทบจะไม่ได้เจอกันเลยด้วยซ้ำบทสนทนาก็สั้นลงจะทะเลาะก็ไม่ทะเลาะแต่ก็ไม่เชิงว่ามันจะดีเป็นอยู่แบบนี้มาเดือนเกือบสองเดือนคือจริงๆเราก็ไปรู้อะไรมากเนี่ยแหละแต่ขอไม่พูดถึงอย่างที่บอกไว้ตั้งแต่แรกนะเราก็ปล่อยให้บทสนทนาดีบ้างแย่บ้างตอนนั้นมันประมาณเดือนที่สองเนี่ยเริ่มๆและแต่ยังไม่เท่าไหร่ช่วงเดือนที่สามจะสี่คือช่วงที่พังมากเราคุยๆเงียบๆกันบ่อยมากทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปตอนนั้นเราอยู่แบบเสียใจปลงแบบอะไรก็ไม่รู้แล้วเขาก็เริ่มอัลฟอลไอจีเราไปก็กลายเป็นบล็อคเราไปด้วยตอนนั้นเรางงมากทั้งๆที่เรายังคุยกันในไลน์แบบดีๆแต่ไอจีกลายเป็นว่าบล็อคเราเองก็ถามหาคำตอบจากเขานะแต่ก็กลายเป็นว่าเราก็ไม่ได้คำตอบอะไรเราก็งงกันไปแต่เรายังคุยกันอยู่นะก็ยังมีพอได้เจอกันบ้างช่วงก่อนจะเลิกคุยกันไปเขาก็ทำงานอีก*Part-time* ทำให้เวลาคุยกันมันก็น้อยลงแต่เราก็เข้าใจก็รอเขาจะมีเวลาพักของเขาถ้าเขาว่างเขาก็จะมาตอบเราก็ทำงานด้วยเหมือนกันเวลามันก็จะตรงบ้างไม่ตรงบ้างเราทำงานเขาพักเราพักเขาทำงานเขาเลิกเรายังไม่เลิกก็เป็นงี้สักอาทิตสองอาทิตได้มั้งแต่ตลอดเวลาช่วงหลังๆเราก็เหมือนเริ่มอยู่ได้ด้วยความเพราะมันมีแต่แบบอะไรที่เสียใจๆแล้วอะไม่เชิงว่าอยู่ได้หรอกแต่ก็เริ่มชินๆบ้างแต่ช่วงนี้เราไม่ได้คุยกันในไลน์แล้วเหมือนมีอยู่สักช่วงแป๊ปนึงเราเหมือนเลิกคุยกันไปแต่พอกลับมาคุยบทสนทนาเราไปอยู่ในทวิตแทนเราก็คุยกันในนั้นไม่ได้มีการทักไลน์ไปจริงๆเราก็อยากคุยไลน์นะแต่มันมีเรื่องที่เราโกรธๆเขาอยู่ในไลน์เลยไม่อยากเห็นก็เลยเอาวะในทวิตแหละคือในทวิตมันก็มีที่สำหรับคุยแชทโอเคเราก็คุยกันจนตอนนั้นใกล้จะปีใหม่แล้วแหละเราก็กะว่าเออเดี๋ยวปีใหม่ก็เริ่มใหม่อะไรดีก็ตั้งใจว่าเดี๋ยวจะไปสวัสดีปีใหม่เขาในไลน์ละกันแล้วก็กลับไปคุยกันในไลน์เหมือนเดิมวันนั้นเป็นคืนวันที่31ธันวาล่าสุดเขาก็คุยกับเราแล้วเขาก็หายไปซึ่งจริงๆมันปกติของเขาอยู่แล้วแหละที่เขาหายไปแต่วันนั้นเขาหายไปตั้งแต่ช่วงบ่ายๆเย็นๆก็หายไปเลยจนเที่ยงคืนเป๊ะมันกลายเป็นวันที่1ก็เป็นปีใหม่เราก็ทักไลน์เขาไปตามที่คิดไว้เลยก็ทักไปสวัสดีปีใหม่เขาแต่เขาก็เงียบยันตี1ก็แล้ว2ก็แล้วมันเริ่มกลายเป็นความรู้สึกห่วงแล้วอะว่าเขาอยู่ไหนเป็นอะไรรึเปล่าวะเงียบเลยใจจะทักไปถามเพื่อนเขาที่ทำงานด้วยกันก็ไม่กล้าเพราะเป็นคนขี้เกรงใจด้วยดึกแล้วก้กลัวไปกวนเขาอีกใจนึงก็นึกว่าเออเขาคงกลับหอนอนแล้วมั้งอาจจะเหนื่อยจากทำงานเลยไม่ได้บอกไรงี้จนเช้าก็เงียบบ่ายแล้วก็เงียบเราเองก็รู้ตัวแล้วแหละว่ากำลังเจอกับอะไรก็ทำใจมาตลอดอะรู้ว่าสักวันน่าจะต้องเป็นแบบนี้ระหว่างนั้นคือเราก็ดูไลน์ตลอดนะเขาอ่านรึยังเฟซเขาออนมั้ยซึ่งเฟซเขาเอาจริงๆก็ออนนะ555แต่ทั้งไลน์ทั้งทวิตก็คือเงียบกริบจนเราโอเคแล้วพอดีกว่าจบแค่นี้แหละก็ตัดสินใจว่าทิ้งเขาไว้กับปีที่แล้วดีกว่าอย่าเอาเขามาเลยก็โอเคจบไปเราตัดสินใจแล้วหลังจากนั้นวันสองวันเขาก็กลับมาพร้อมคำอธิบาย*ขอไม่พูด*แต่เขาตอบเราในทวิตนะไม่ได้ตอบในไลน์ซึ่งไลน์ก็ไม่ได้อ่านแต่มาตอบทวิตแล้วงงๆปะ555เออเราก็งงแต่เราก็ไม่ได้ตอบทวิตเขานะเหมือนเขากลับมาตอนที่เราตัดสินใจแล้วอะเราก็ไม่ตอบเขาแต่เราก็ทวิตของเราปกติเฟซของเราปกติก็เพ้อๆเศร้าๆตามประสาแหละก็เห็นเขาเศร้าบ้างนะก็มีรีทวิตเศร้าเพ้อนิดหน่อยเราก็ยอมรับว่าตอนนั้นเศร้ายะแต่ไม่ได้ร้องไห้อะไรเลยเหมือนที่ผ่านมาคงเจอมาพอสมควรอยู่แหละก็ไม่ได้แบบเศร้ามากแต่คิดถึงส่วนใหญ่โกรธบ้างนะที่เขาทำแบบนี้อะแต่มันก็ไม่ลงอะผ่านมาเกือบเดือนเลยจริงๆก็คิดไว้ว่าเออคงไม่ได้คุยอะไรกันอีกแล้วแหละก็เหมือนเริ่มจะพอทำใจได้บ้างก็มีเม้นทวิตเขาว่าแบบเออเป็นเพื่อนกันไรงี้ได้มั้ยก็พอจะได้คุยกันบ้างแต่ก็น้อยๆเราก็เออเฉยๆนะก็ยังดีที่เออเรสกลับมาคุยกันได้นิดๆหน่อยๆแต่มันก็มีเรื่องที่เราต้องทักไปในแชทของทวิตคือเราก็ไปส่องเฟซเขาปกติแต่ครั้งนี้ไปส่องแล้วเขาลบเพื่อนเฉยก็งงมากเพราะมันไม่ได้ถูกลบตั้งแต่แรกแต่มันพึ่งมาลบตอนหลังเราก็แบบไปโวยวายเขาแหละเอ้ยลบทำไมนู้นนี่ก็*ขอไม่พูดถึง*นั่นเป็นเหตุที่ทำให้เรากลับมาคุยกันตอนกลับมาคุยแรกๆเราเองก็ระวังตัวนะไม่ทำตัวแบบมะก่อนแล้วไม่ได้รู้สึกว่ารอเขาแบบเมื่อก่อนก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้างคือเราก็ยังรู้สึกอยู่จริงๆมันก็มากเลยแหละพอกลับมาต่อมันเลยติดง่ายมากเราก็กลับมาคุยกันได้เดือนเดือนกว่าๆมันก็เข้าเดือนที่5เมื่อไม่มีวันที่ผ่านมาแต่ตลอดที่กลับมาคุยกันมันก็มีบางอย่างที่เหมือนเดิมบางอย่างที่เปลี่ยนไปลึกๆเราเองก็ทำใจได้ส่วนนึงอยู่แล้วครั้งนี้ไม่ได้หวังอะไรเหมือนครั้งที่ผ่านมาแล้วก็ทำนิ่งๆเฉยๆไปในบางช่วงเดือนหน่อยๆที่กลับมาคุยกันก็เป็นแบบเดิมๆแหละเขาก็มาๆหายๆบ้างลึกๆเราก็งอนนะแต่ก็เออช่างเหอะมันก้ทำให้เรายิ่งเริ่มโอเคมากขึ้นแหละเหมือนครั้งนี้มันอยู่ได้จริงๆอะก็มีคุยกันดีบ้างทะเลาะบ้างเจอกันบ้างมีโอกาสไปรับไปส่งบ้างแต่ก็ไม่กี่วันหรอกเราเลิกเรียนเขายังเรียนเราทำงานก็วนๆแบบเดิมเวลามันก็ไม่ได้ตรงกันส่วนใหญ่จริงๆก็คุยแชทซะมากกว่ามาตลอดอยู่แล้วครั้งนี้มันก็จบแบบเดิมอะจบแบบครั้งที่แล้วเราหายไปอืมใช่ครั้งนี้มันก็เป็นเราอีกที่ต้องหายไปเราไม่รู้เลยว่าที่ผ่านมามันคืออะไรเขารู้สึกอะไรกันแน่บางทีเขาก็ทำให้เรารู้วึกว่าเขาเองก็รู้สึกบางทีเขาเองก็เฉยๆไม่รู้ว่าที่ผ่านมามีอะไรจริงบ้างมันมีเหตุผลที่ทำให้เราเองก็รักกันไม่ได้มันมีหลายอย่างมากที่ทำให้ความรู้สึกเรามันไปต่อกันไม่ได้ไม่ว่าจะพยายามสักกี่ครั้งมันก็จะจบลงแบบเดิมๆซึ่งถามว่าทีาผ่านมามันดีมั้ยมันก็ดีนะดีบ้างแย่บ้างมันก็เป็นเรื่องปกติถ้าตัดหลายๆเรื่องออกเขาเองก็เป็นคนที่น่ารักมากๆด้วยนิสัยหลายๆอย่างคือเขาก็เป็นผญคนนึงที่ดีและน่ารักถามว่าทุกวันนี้ก็ยังหลงรักความน่ารักของเขาอยู่หลงรักความเป็นเขาที่เป็นธรรมชาติที่ผ่านมามันจะมีเรื่องนู้นนี่มาตลอดแต่เราก็พูดได้เต็มปากว่ายังรู้สึกกับเขามากๆถึงวันนี้ไม่ได้คุยกับเขาแล้วก็ยังอยากรู้สึกกับเขาจนกว่าจะไม่รู้สึกไปเองทุกความรู้สึกของเรามันยังยกให้เขาอยู่ถ้าเขารู้นะก็อยากบอกกับเขามาก็ไม่รู้ว่าจะรู้สึกกับใครได้มากขนาดนี้อีกรึเปล่า ยางมัดผมที่ข้อมือก็จะยังใส่ใส่ไปจนกว่าจะไม่รู้สึกแล้วเราจะถอดออกเองเรายังมีของสิ่งนึงที่จะให้ตอนครบ5เดือนแต่เราก็ยังไม่ได้ให้เลิกคุยกันไปซะก่อนน่าเสียดายเหมือนกันเนอะที่เราต้องออกมาแต่ไม่เป็นไรหรอกเราคงไม่เหมาะที่จะเป็นคนรักกันเราอาจจะเหมาะกับการคุยกันเฉยๆแบบนี้ก็ได้แหละมั้งเราก็อยู่ตรงนี้แหละคงไม่เข้าไปแล้วดูแลตัวเองดีๆนะเรายังรักและเป็นห่วงเธอเสมอขอให้เธอเข้มแข็งและผ่านทุกๆเรื่องไปให้ได้นะคนเก่งของเรา💙🍃
แด่คุณที่ไม่เคยมีวันเป็นของผมเลย.
:เรื่องของเรามันมีอยู่ว่าเมื่อเดือนตุลาปีที่ผ่านมาเรา inbox ig ผญคนนึงไปไม่รู้ว่าเป็นเพราะด้วยอะไรอยู่ๆก็อยากรู้จักเขาขึ้นมาจริงๆเราพอเห็นหน้ากันมาบ้างแหละเราเป็นเพื่อนในคณะและก็สาขาเดียวกันแต่เราก็เจอกันนับครั้งได้เลยมันน้อยมากๆคือเขาเป็นผญที่เรารู้สึกชอบสไตล์การแต่งตัวเขาเขาจะชอบแต่งแนวเท่ห์ๆฮิปๆหน่อยเราก็เลยเอออยากรู้จักอยากคุยด้วยเฉยๆเราก็เลยลองๆทักเขาไปน่าจะช่วงเช้ามืดด้วยซ้ำจำได้ว่าวันนั้นเรากำลังไปทำงานแล้วพอสายๆนิดๆเขาก็ตอบตอนนั้นเราแบบดีใจมากเขินด้วยแบบจริงๆมันก็ไม่น่าจะแบบต้องเขินต้องดีใจขนาดนั้นอะแต่ด้วยส่วนตัวจริงๆเป็นคนไม่ค่อยทักใครที่ไม่ค่อยรู้จักก็ไม่รู้แบบจะต้องอะไรยังไงแต่ก็แบบตอนนั้นดีใจก็ตอบเขาเราก็ได้ทักทายกันตามประสาแหละก็แนะนำชื่อถามนู้นนี้เป็นปกติแต่ด้วยต่างคนต่างแบบไม่ได้รู้จักกันขนาดนั้นก็ไม่รู้จะคุยหรือถามอะไรกันด้วยความเขาก็ไม่ได้รู้จักเราขนาดนั้นแค่พอจำๆหน้ากันได้บทสนทนาก็เริ่มจะคุยไรต่อดีวะ555จนมันก็เงียบๆไปแต่ลึกๆเราก็อยากคุยนะแต่อย่างที่บอกไม่ค่อยคุยกะคนที่ไม่รู้จักเท่าไหร่ก็เป็นคนขี้เกรงใจด้วยกลัวเขารำคาญก็ปล่อยเงียบไปบ้างแต่ก็ยังคุยกันนะแต่มันน้อยมากอะจนเราก็โอเคไม่กวนเขาแล้วดีกว่าก็จบบทสนทนาไปแต่ไม่นานเราเองก็เอออยากคุยวะก็ทักเขาไปใหม่เขาก็คุยเราก็ต่างแบบคุยกันผ่านแชทในไอจีก็เป็นเวลาสักพักเลยแหละเป็นอาทิตๆเลยเขาก็เริ่มพูดคุยกะเราเยอะมากขึ้นเริ่มมีประโยคคำถามบ้างเริ่มเล่านู้นนี้ให้ฟังบ้างเราก็ว่ามันก็เป็นอะไรที่น่ารักดีอะแต่ไม่ได้หวังอะไรตั้งแต่แรกๆอยู่แล้วแค่เอออยากรู้จักพอเริ่มคุยไอจีกันมาสักพักเราก็จริงๆอยากขอไลน์เขานะแต่ก็เกรงใจอะกลัวมันมากไปก็ลังเลอยู่หลายวันซึ่งเราก็รู้ไอดีนะคือเราไปส่องเฟซบุ๊คเขามาก็เจอที่เขาคุยกับเพื่อนไรงี้แต่เราก็ด้วยความแบบขอเขาดีๆน่าจะดีกว่าก็ผ่านมาน่าจะสองสามวันก็เอาวะตัดสินใจขอเขาเลยละกันแล้วเขาก็ให้มาเราเองก็ดีใจตามสเต็ปเดิมๆแหละเออเราก็แอดไปแล้วก็เขินอะเลยแค่ส่งสติ๊กเกอร์โง่ๆไปทักเขาหลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆก็เริ่มสนิทกันจนวันลอยกระทงเราก็ได้แบบมีโอกาสไปลอยด้วยกันมาซึ่งวันนั้นเราแบบเขินมากแต่ปกติจะเป็นคนเขินแบบนิ่งๆถ้ายิ่งแบบไม่ค่อยสนิทแบบนี้เราจะนิ่งมากวันนั้นเราก็นิ่งมากแต่ในใจนี่แบบ5555ไม่นิ่งเลยเราก็ลอยกระทงเสร็จก็แบบว่างมั้งเลยชวนก้นไปเดินเล่นบนสะพานนั่งเล่นคุยเล่นกันอยู่พักนึงเราเห็นว่ามันก็ดึกแล้วคือปกติเขาจะเป็นคนที่ค่อนข้างนอนไว 4ทุ่ม5ทุ่มเนี่ยคือบาวทีเขาก็นอนแล้วแต่วันนั้นมันประมาณเที่ยงคืนได้แล้วมั้งเราก็ชวนเขากลับเราก็เลยขออาสาไปส่งเขาเองคือตอนนั้นเราก็อยู่บนสะพานแล้วอะคือถ้าเดินลงไปหารถกลับมันก็ไกลพอสมควรเพราะตอนนั้นเราอยู่ประมาณกลางๆสะพานแล้วอะก็เลยแกล้งๆพูดว่าหอไกลมั้ยอะเดินไปส่งจะไหวมั้ยเออละเขาก็เดินกะเราจริงๆวะพาเราเดินมาส่งเขาจนถึงหอเลยอะจริงๆถามว่าไกลมั้ยมันก็เหงื่อแตกเอาเรื่องเหมือนกันแต่เราเป็นพวกชอบเดินอะมันก็เลยรู้สึกว่าไม่ได้อะไรมากนั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้ไปส่งเขาหลังจากนั้นเราก็คุยกันมาตลอดไปรับไปส่งเขาบ่อยขึ้นมันจะมีช่วงนึงเขาทำงานเลิกดึกเราก็ไปรับเขามาส่งหอแล้วเราก็กลับเอาจริงๆเราเจอกันบางทีไม่ถึงชั่วโมงเลยด้วยซ้ำแต่ก็ดีใจที่ได้เจอนะพอหลังจากนั้นสักพักนึงเราก็เริ่มๆมีเรื่องเข้ามาทำให้เราต้องรู้สึกไม่ค่อยโอเคมันก็เริ่มทำให้เรามีปัญหากันจากที่มันก็โอเคในระดับนึงก็กลายๆว่าพักหลังบทสนทนาเราทั้งคู่เริ่มน้อยลงประกอบกับส่วนตัวเราเองก็ทำงานจากที่เคยได้เจอบ้างมันก็เริ่มน้อยลงแทบจะไม่ได้เจอกันเลยด้วยซ้ำบทสนทนาก็สั้นลงจะทะเลาะก็ไม่ทะเลาะแต่ก็ไม่เชิงว่ามันจะดีเป็นอยู่แบบนี้มาเดือนเกือบสองเดือนคือจริงๆเราก็ไปรู้อะไรมากเนี่ยแหละแต่ขอไม่พูดถึงอย่างที่บอกไว้ตั้งแต่แรกนะเราก็ปล่อยให้บทสนทนาดีบ้างแย่บ้างตอนนั้นมันประมาณเดือนที่สองเนี่ยเริ่มๆและแต่ยังไม่เท่าไหร่ช่วงเดือนที่สามจะสี่คือช่วงที่พังมากเราคุยๆเงียบๆกันบ่อยมากทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปตอนนั้นเราอยู่แบบเสียใจปลงแบบอะไรก็ไม่รู้แล้วเขาก็เริ่มอัลฟอลไอจีเราไปก็กลายเป็นบล็อคเราไปด้วยตอนนั้นเรางงมากทั้งๆที่เรายังคุยกันในไลน์แบบดีๆแต่ไอจีกลายเป็นว่าบล็อคเราเองก็ถามหาคำตอบจากเขานะแต่ก็กลายเป็นว่าเราก็ไม่ได้คำตอบอะไรเราก็งงกันไปแต่เรายังคุยกันอยู่นะก็ยังมีพอได้เจอกันบ้างช่วงก่อนจะเลิกคุยกันไปเขาก็ทำงานอีก*Part-time* ทำให้เวลาคุยกันมันก็น้อยลงแต่เราก็เข้าใจก็รอเขาจะมีเวลาพักของเขาถ้าเขาว่างเขาก็จะมาตอบเราก็ทำงานด้วยเหมือนกันเวลามันก็จะตรงบ้างไม่ตรงบ้างเราทำงานเขาพักเราพักเขาทำงานเขาเลิกเรายังไม่เลิกก็เป็นงี้สักอาทิตสองอาทิตได้มั้งแต่ตลอดเวลาช่วงหลังๆเราก็เหมือนเริ่มอยู่ได้ด้วยความเพราะมันมีแต่แบบอะไรที่เสียใจๆแล้วอะไม่เชิงว่าอยู่ได้หรอกแต่ก็เริ่มชินๆบ้างแต่ช่วงนี้เราไม่ได้คุยกันในไลน์แล้วเหมือนมีอยู่สักช่วงแป๊ปนึงเราเหมือนเลิกคุยกันไปแต่พอกลับมาคุยบทสนทนาเราไปอยู่ในทวิตแทนเราก็คุยกันในนั้นไม่ได้มีการทักไลน์ไปจริงๆเราก็อยากคุยไลน์นะแต่มันมีเรื่องที่เราโกรธๆเขาอยู่ในไลน์เลยไม่อยากเห็นก็เลยเอาวะในทวิตแหละคือในทวิตมันก็มีที่สำหรับคุยแชทโอเคเราก็คุยกันจนตอนนั้นใกล้จะปีใหม่แล้วแหละเราก็กะว่าเออเดี๋ยวปีใหม่ก็เริ่มใหม่อะไรดีก็ตั้งใจว่าเดี๋ยวจะไปสวัสดีปีใหม่เขาในไลน์ละกันแล้วก็กลับไปคุยกันในไลน์เหมือนเดิมวันนั้นเป็นคืนวันที่31ธันวาล่าสุดเขาก็คุยกับเราแล้วเขาก็หายไปซึ่งจริงๆมันปกติของเขาอยู่แล้วแหละที่เขาหายไปแต่วันนั้นเขาหายไปตั้งแต่ช่วงบ่ายๆเย็นๆก็หายไปเลยจนเที่ยงคืนเป๊ะมันกลายเป็นวันที่1ก็เป็นปีใหม่เราก็ทักไลน์เขาไปตามที่คิดไว้เลยก็ทักไปสวัสดีปีใหม่เขาแต่เขาก็เงียบยันตี1ก็แล้ว2ก็แล้วมันเริ่มกลายเป็นความรู้สึกห่วงแล้วอะว่าเขาอยู่ไหนเป็นอะไรรึเปล่าวะเงียบเลยใจจะทักไปถามเพื่อนเขาที่ทำงานด้วยกันก็ไม่กล้าเพราะเป็นคนขี้เกรงใจด้วยดึกแล้วก้กลัวไปกวนเขาอีกใจนึงก็นึกว่าเออเขาคงกลับหอนอนแล้วมั้งอาจจะเหนื่อยจากทำงานเลยไม่ได้บอกไรงี้จนเช้าก็เงียบบ่ายแล้วก็เงียบเราเองก็รู้ตัวแล้วแหละว่ากำลังเจอกับอะไรก็ทำใจมาตลอดอะรู้ว่าสักวันน่าจะต้องเป็นแบบนี้ระหว่างนั้นคือเราก็ดูไลน์ตลอดนะเขาอ่านรึยังเฟซเขาออนมั้ยซึ่งเฟซเขาเอาจริงๆก็ออนนะ555แต่ทั้งไลน์ทั้งทวิตก็คือเงียบกริบจนเราโอเคแล้วพอดีกว่าจบแค่นี้แหละก็ตัดสินใจว่าทิ้งเขาไว้กับปีที่แล้วดีกว่าอย่าเอาเขามาเลยก็โอเคจบไปเราตัดสินใจแล้วหลังจากนั้นวันสองวันเขาก็กลับมาพร้อมคำอธิบาย*ขอไม่พูด*แต่เขาตอบเราในทวิตนะไม่ได้ตอบในไลน์ซึ่งไลน์ก็ไม่ได้อ่านแต่มาตอบทวิตแล้วงงๆปะ555เออเราก็งงแต่เราก็ไม่ได้ตอบทวิตเขานะเหมือนเขากลับมาตอนที่เราตัดสินใจแล้วอะเราก็ไม่ตอบเขาแต่เราก็ทวิตของเราปกติเฟซของเราปกติก็เพ้อๆเศร้าๆตามประสาแหละก็เห็นเขาเศร้าบ้างนะก็มีรีทวิตเศร้าเพ้อนิดหน่อยเราก็ยอมรับว่าตอนนั้นเศร้ายะแต่ไม่ได้ร้องไห้อะไรเลยเหมือนที่ผ่านมาคงเจอมาพอสมควรอยู่แหละก็ไม่ได้แบบเศร้ามากแต่คิดถึงส่วนใหญ่โกรธบ้างนะที่เขาทำแบบนี้อะแต่มันก็ไม่ลงอะผ่านมาเกือบเดือนเลยจริงๆก็คิดไว้ว่าเออคงไม่ได้คุยอะไรกันอีกแล้วแหละก็เหมือนเริ่มจะพอทำใจได้บ้างก็มีเม้นทวิตเขาว่าแบบเออเป็นเพื่อนกันไรงี้ได้มั้ยก็พอจะได้คุยกันบ้างแต่ก็น้อยๆเราก็เออเฉยๆนะก็ยังดีที่เออเรสกลับมาคุยกันได้นิดๆหน่อยๆแต่มันก็มีเรื่องที่เราต้องทักไปในแชทของทวิตคือเราก็ไปส่องเฟซเขาปกติแต่ครั้งนี้ไปส่องแล้วเขาลบเพื่อนเฉยก็งงมากเพราะมันไม่ได้ถูกลบตั้งแต่แรกแต่มันพึ่งมาลบตอนหลังเราก็แบบไปโวยวายเขาแหละเอ้ยลบทำไมนู้นนี่ก็*ขอไม่พูดถึง*นั่นเป็นเหตุที่ทำให้เรากลับมาคุยกันตอนกลับมาคุยแรกๆเราเองก็ระวังตัวนะไม่ทำตัวแบบมะก่อนแล้วไม่ได้รู้สึกว่ารอเขาแบบเมื่อก่อนก็ทำได้บ้างไม่ได้บ้างคือเราก็ยังรู้สึกอยู่จริงๆมันก็มากเลยแหละพอกลับมาต่อมันเลยติดง่ายมากเราก็กลับมาคุยกันได้เดือนเดือนกว่าๆมันก็เข้าเดือนที่5เมื่อไม่มีวันที่ผ่านมาแต่ตลอดที่กลับมาคุยกันมันก็มีบางอย่างที่เหมือนเดิมบางอย่างที่เปลี่ยนไปลึกๆเราเองก็ทำใจได้ส่วนนึงอยู่แล้วครั้งนี้ไม่ได้หวังอะไรเหมือนครั้งที่ผ่านมาแล้วก็ทำนิ่งๆเฉยๆไปในบางช่วงเดือนหน่อยๆที่กลับมาคุยกันก็เป็นแบบเดิมๆแหละเขาก็มาๆหายๆบ้างลึกๆเราก็งอนนะแต่ก็เออช่างเหอะมันก้ทำให้เรายิ่งเริ่มโอเคมากขึ้นแหละเหมือนครั้งนี้มันอยู่ได้จริงๆอะก็มีคุยกันดีบ้างทะเลาะบ้างเจอกันบ้างมีโอกาสไปรับไปส่งบ้างแต่ก็ไม่กี่วันหรอกเราเลิกเรียนเขายังเรียนเราทำงานก็วนๆแบบเดิมเวลามันก็ไม่ได้ตรงกันส่วนใหญ่จริงๆก็คุยแชทซะมากกว่ามาตลอดอยู่แล้วครั้งนี้มันก็จบแบบเดิมอะจบแบบครั้งที่แล้วเราหายไปอืมใช่ครั้งนี้มันก็เป็นเราอีกที่ต้องหายไปเราไม่รู้เลยว่าที่ผ่านมามันคืออะไรเขารู้สึกอะไรกันแน่บางทีเขาก็ทำให้เรารู้วึกว่าเขาเองก็รู้สึกบางทีเขาเองก็เฉยๆไม่รู้ว่าที่ผ่านมามีอะไรจริงบ้างมันมีเหตุผลที่ทำให้เราเองก็รักกันไม่ได้มันมีหลายอย่างมากที่ทำให้ความรู้สึกเรามันไปต่อกันไม่ได้ไม่ว่าจะพยายามสักกี่ครั้งมันก็จะจบลงแบบเดิมๆซึ่งถามว่าทีาผ่านมามันดีมั้ยมันก็ดีนะดีบ้างแย่บ้างมันก็เป็นเรื่องปกติถ้าตัดหลายๆเรื่องออกเขาเองก็เป็นคนที่น่ารักมากๆด้วยนิสัยหลายๆอย่างคือเขาก็เป็นผญคนนึงที่ดีและน่ารักถามว่าทุกวันนี้ก็ยังหลงรักความน่ารักของเขาอยู่หลงรักความเป็นเขาที่เป็นธรรมชาติที่ผ่านมามันจะมีเรื่องนู้นนี่มาตลอดแต่เราก็พูดได้เต็มปากว่ายังรู้สึกกับเขามากๆถึงวันนี้ไม่ได้คุยกับเขาแล้วก็ยังอยากรู้สึกกับเขาจนกว่าจะไม่รู้สึกไปเองทุกความรู้สึกของเรามันยังยกให้เขาอยู่ถ้าเขารู้นะก็อยากบอกกับเขามาก็ไม่รู้ว่าจะรู้สึกกับใครได้มากขนาดนี้อีกรึเปล่า ยางมัดผมที่ข้อมือก็จะยังใส่ใส่ไปจนกว่าจะไม่รู้สึกแล้วเราจะถอดออกเองเรายังมีของสิ่งนึงที่จะให้ตอนครบ5เดือนแต่เราก็ยังไม่ได้ให้เลิกคุยกันไปซะก่อนน่าเสียดายเหมือนกันเนอะที่เราต้องออกมาแต่ไม่เป็นไรหรอกเราคงไม่เหมาะที่จะเป็นคนรักกันเราอาจจะเหมาะกับการคุยกันเฉยๆแบบนี้ก็ได้แหละมั้งเราก็อยู่ตรงนี้แหละคงไม่เข้าไปแล้วดูแลตัวเองดีๆนะเรายังรักและเป็นห่วงเธอเสมอขอให้เธอเข้มแข็งและผ่านทุกๆเรื่องไปให้ได้นะคนเก่งของเรา💙🍃