เราชอบคนๆหนึ่งค่ะ เราเคยบอกกับเขาว่าเราเป็นคนสำคัญกับเรานะ เราน้อยใจเขานะเวลาเขาสนิทสนมกับคนอื่นมากกว่าเรา
(จริงๆก็หึงนั้นแหละ แต่มันออกสื่อไม่ได้ พูดได้แค่น้อยใจ) อย่างที่ว่านะค่ะ คือเราก็บอกเขาอยู่ว่าเราน้อยใจ เขาก็รู้นะว่าเราเป็น
คนขี้น้อยใจแล้วก็รักเขามาก (คือเราเคยบอกเขานะว่าเรารักเขา แต่เขาไม่รู้หรอกว่าเรารักแบบไหน) คือเราเป็นคนขี้น้อยใจใช่ป่ะ
แล้วเราก็บอกเขาไปแล้วใช่ป่ะ? แต่เขาก็ยังทำเหมือนเดิม ทำให้น้อยใจเหมือนเดิม แต่รู้สึกมากกว่าเดิมอีก เมื่อเราบอกเขาไปว่า
เราน้อยใจเขากับใคร...มันคิดได้หลายแบบนะ 1.มันเหมือนเขาแกล้งเรายังไงก็ไม่รู้ หรือเราคิดไปเองหรือยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน
แต่ถ้าเขาอย่างนั้นเขาจะทำไปทำไม 2.เขาไม่ได้สนใจกับคำพูดเราที่เราบอกไว้ // งั้นฟังต่อนะแต่จริงๆ พอเขาทำอย่างนี้กับเรา
เราก็เลยทำมั่งเราก็พูดถึงผู้ชายคนนึงซึ่งอยู่ห้องเดียวกับเขา เราก็ชมเขาอย่างนู้นชมเราอย่างนี้ให้เขาฟัง(คือเราก็จำไม่ได้เหมือนกัน
ว่าเหตุการณ์แบบนี้ใครเริ่มก่อน แต่เหมือนจะเป็นเรามั้งถ้าจำไม่ผิด ถ้าอย่างงั้นเราผิดเองแหละ) ต่อๆเวลาเขาพูดถึงคนอื่นท่าทาง
เราบางทีเราก็เงียบนิ่งไปเลย บางทีเราก็ประชดบางทีเราก็แควะเขา เขาเป็นคนฉลาดนะ เหมือนจะฉลาดมากด้วยสิ หึหึ ก็เวลามีคน
ประชดเขาแควะเขาเขารู้นะว่าใครประชดเขา แต่เวลาเราประชดเราเงียบใส่เขาทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้...ไม่รู้สึกอะไร ไอเราก็งงว่า
ไม่สะทบสะท้านอะไรเลยหรอ? ถึงคราวเรา เราก็พูดถึงผู้ชายคนนึงให้เขาฟัง บางทีเขาก็เงียบ (ไม่รู้ว่าไม่ได้ยินหรืออะไร) บางทีเขา
แควะเรา (สะใจนะที่รู้สึก...หรือเปล่า?) เราอยากทำให้เขาน้อยใจเราอยากทำให้เขาหึงเราเราอยากเป็น "คนสำคัญและคนพิเศษ"
สำหรับเขาเราอยากให้เขารักเราเหมือนที่เรารักเขาอยากทำให้เขาเสียใจได้ (ไม่ใช่อะไรนะ...ถ้าทำได้จะไม่ทำให้เขาเสียใจเลยเพราะ
รู้ว่าเขาคงแคร์เราในสิ่งที่เราทำ) บางทีเราก็รู้สึกเหมือนเขาน้อยใจเรานะแต่ก็ไม่รู้ยังไงอย่างเหตุการณ์นี้นะเมื่อวันเกิดเรา ผู้ชายคนนั้น
(คนที่เคยบอกว่าเราชมอ่ะ) เขามาเบิร์ดเดย์เราคนแรก...พอเราไปโรงเรียนเจอเขาเราก็เลยเล่าให้เขาฟังว่า "เออนี่เขามาเบิร์ดเดย์เรา
คนแรกเลยดีใจมาก "แล้วเขาก็พูดว่า "งั้นเขาก็ไม่ต้องแล้วสิ" (ทำเสียงนิ่งๆ) พอเย็นกลับบ้านเราก็คุยกับเขาในเฟซเขาก็อวยพรเรา
เราก็บอกว่ามาอวยพรหน้าไทม์ไลน์เลยเราก็บอกว่าไม่อ่ะเราก็เลยบอกเขาว่ามาเหอะ "รออยู่คนเดียวนะนี่" พอสักพักเขาก็มาเบิร์ดเดย์
ที่หน้าไทม์ไลน์ พออีกวันเราก็เล่าให้เพื่อนสนิทเราฟัง มันบอกว่าเขาน้อยใจ ตอนแรกก็ดีใจนะ และแล้วก็เก็บมาคิด คงไม่หรอกเขาจะ
มาน้อยใจเราทำไมเราไม่ใช่คนสำคัญที่จะทำให้เขารู้สึกน้อยใจได้หรอก แต่คือก็อยากทำให้ได้ไง 555555 ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง
เพราะเขาเองก็มีแฟนแล้ว หลายครั้งนะก็แอบคิดว่าเขาก็คงมีใจให้เรา แต่ก็เตือนตัวเองทุกครั้งว่า "ไม่หรอกเขาไม่มีวันคิดอะไรกับเรา
หรอกเรามันก็เป็นได้แค่นี้แหละ" อีกอย่างเขาก็มีแฟนแล้ว "ถ้าน้อยใจก็คงในฐานะอื่นที่ไม่ใช่คนรัก" // ทุกวันนี้เรากับเขาเราห่างกันเรา
อยู่กันคนละชั้น [เมื่อก่อนก็สนิทกันอยู่นะแต่เราก็สนิทกับเขาเมื่อไม่นานนี้เองประมาณช่วงเกือบปิดเทอมที่แล้ว หลังจากนั้นก็มาเริ่มสนิท
กันช่วงปิดเทอมแล้วความรู้สึกมันก็เริ่มมากขึ้นๆ พอเมื่อตอนเปิดเทอมนี้ (ตอนนี้อ่ะ) เขาเจอคนใหม่แล้วเหมือนจะสนิทกัน เราก็เริ่มหึง]
แม้เรากับเขาจะอยู่กันคนละชั้นแต่ตัวเราเองก็พยายามที่จะใกล้กับเขาให้มากให้สนิทกันให้มากทั้งที่รู้อยู่ว่ามันห่าง "เมื่อเวลาผ่านไปเราก็
รู้นะว่ายังไงมันก็ต้องห่างกันมากขึ้น" พอเราขึ้นชั้นอื่นเรากับเขาคงจะห่างกันกว่านี่ แล้วเราก็คงจะน้อยใจมากกว่านี่ เราคิดว่าเมื่อเราจบ
ม.6 แล้วความรู้สึกพวกนี้ยังอยู่เราอยากจะบอกกับเขาตรงๆ "ถ้าบอกตอนนี้เราคงรับความสัมพันธ์ที่ต้องห่างไปมากกว่านี้ไม่ได้แค่นี้มัน
ก็ห่างกันพอแล้ว" #เราชอบเธอ #เราไม่ได้คิดแบบที่เธอคิดกับเรา #เราคิดมากกว่านั้น ( : ( <วันนั้นเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเรา
ถึงเลือกที่จะบอกวันสุดท้ายของการอยู่มัธยม> "วันนั้นเราคงจะรับความเป็นจริงได้มากกว่านี้"