เรากับแฟนคบกันมา 7 ปี ก่อนหน้านี้เราทะเลาะกันช่วงวาเลนไทน์เขาจะเลิกกันเราก็ง้อ เราขอเหตุผลที่จะเลิกแล้วง้องแง้งกันมาตลอด เราก็มีส่วนผิดตรงไม่ฟังเหตุผลเขาแต่เราขอโอกาสเขาปรับเปลี่ยนตัวเองและเราก็ทำดีมาตลอด ฟังมากขึ้น จนมีวันนึงเขาขอเรากลับไปนอนที่บ้านแม่เราก็ให้ไป

  พอวันต่อมาเขากลับมาตอนเช้าเพราะต้องไปทำงาน บอกก่อนคะบ้านที่เราอยู่กันห่างจากบ้านแม่เขา 5 กิโลเมตร
เขากลับมาแล้วไม่พูดกับเราเราก้ยังไม่อยากถามว่าป็นเพราะอะไร รอถามตอนเย็นกลับจากทำงาน พอถึงตอนเย็นเราก็เห็นเขาขับรถเข้ามาที่บ้าน เราก็ยืนอยู่หน้าบ้านเขาก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้าน สักพักเราก็เดินตามเข้าไปในบ้าน เขานั่งในห้องแบบคิดมาก เครียดหนัก เราเลยถามว่า
"เองเป็นอะไรรึเปล่า " เขาบอกว่า "อยากอยู่คนเดียว ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเราแล้ว "
เราเหมือนโดนฟ้าผ่าลงกลางอก ทั้งๆที่วันก่อนหน้ายังดีกันอยู่เลย เขาบอกพยายามที่จะทำให้ทุกอย่างมันเป็นเหมือนเดิมแต่ก็ทำไม่ได้
เราถามว่าเป็นเพราะเราไม่ดีหรอ ? เขาบอกว่าดีสิ เทอดีมาก แต่เป็นเพราะเขา เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกกับเราแบบนี้ แล้วเขาก็เก็บผ้ากลับบ้าน หลังจากนั้นเราก็ขับรถไปที่บ้านเขา เขาทำท่าทางเหมือนไม่อยากเจอเรา ไม่อยากคุยกับเราแม่เขาก็บอกว่า ให้เขาอยู่นี่ ส่วนเราไปอยู่กับพ่อกับแม่ก็แล้วแต่ลองห่างกันดู เราเจ็บที่สุด อยู่ด้วยกันทุกวัน โทรศัพท์เขาพัง และเขาก็ไปอยู่บ้านแม่ ไม่ติดต่อเรามาเลย เราขอไปคุยด้วยยุหลายครั้ง ไล่เรากลับ เราไม่มีช่องทางติดอะไรเขาได้เลย เราเจ็บ เราเครียด เราคิดถึง
เขาจะคิดถึงเราบ้างไหมคะถ้าเราหายไป เพราะตอนนี้มีแต่เราที่ดิ้นรน เราเริ่มเหนื่อย แต่เรารักเขามากเรายังไม่ได้ทำใจอะไรเลย