เราอายุ 20 ห่างกับน้อง 5 ปี
ทั้งจขกท เเละน้องเป็นผญ.ค่ะ เราไม่รู้ว่าอิจฉาน้องตัวเองตั้งเเต่เมื่อไหร่เเต่
ยิ่งโตเรายิ่งรู้สึกอิจฉาขึ้นเรื่อยๆ
ยกตัวอย่างนะคะ เรารู้สึกว่าเราด้อยกว่าน้องในเรื่องหน้าตา
คือน้องเราจะขาวกว่า หน้าจะเด็กกว่า หน้าเรียว คอยาว
ตาโต  ดูน่ารัก เเต่เราหน้ากลม มีกราม หน้าผากเเบน มีดีอย่างเดียวคือผอม
เรารู้สึกว่ายิ่งเราโตเรายิ่งดูเเย่ลง เเต่กลับกัน น้องเราเหมือนจะสวยขึ้นเรื่อยๆ(?)
บางทีเราคิดไปไกลเลยนะ ว่าเเบบถ้าน้องเราอายุ 18-19 เข้ามหาลัย
ต้องเริ่มเเต่งหน้าเเต่งตัว มันต้องสวยขึ้นเเน่ๆ เรารู้สึกหงุดหงิด
ทำไมถึงสวยกว่าดูดีกว่า ทำไมเราไม่เกิดมาสวยบ้าง
มันน้อยใจนะ ทั้งๆที่เราพยายามเเทบตาย ออกกำลังกาย ซื้อเครื่องประทินผิวไปเยอะ
ดูเเลตัวเองเเบบสุดๆก็ยังดูด้อยกว่าอยู่ดี กับคนอื่นที่สวยกว่าเราเฉยๆนะ
เเต่กับน้องเราไม่ชอบอะ ไม่อยากให้มันดีกว่า พูดตรงๆเลยละกัน
คือเราก็ไม่อยากเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกะน้องนะ
เเต่มันเป็นไปเองอะ จะหยุดคิดก็ไม่ได้ เราไม่ใช่คนมองโลกในเเง่ดีขนาดนั้น
ที่จะคิดว่าหน้าตาไม่สำคัญ คือเราซีเรียสเรื่องหน้าตามากจริงๆ

เราควรทำยังไงดี ? เป็นเเบบนี้มันเลิกได้มั้ย ทำยังไงถึงเราจะเลิกเป็นเเบบนี้
ช่วยเเนะนำเราที