สวัสดีเพื่อนๆ พันทิพทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้ครับ

ก่อนอื่นก็ขอบอกทุกคนก่อนว่าตัวผมมีเชื้อ HIV และได้รับยาต้านแล้ว ทุกวันนี้ยังทำงานใช้ชีวิตอยู่ในสังคมเป็นปกติครับ

เหตุผลที่ผมตั้งกระทู้นี้ คือผมอยากให้ทุกคนได้รับรู้ถึงสิ่งที่มันเกิดขึ้น ทั้งตัวผมเองเเละเพื่อนที่อยู่ร่วมกับเชื้อนี้
บอกก่อนเลยว่าผมเป็นเกย์ และผมไม่เคยมั่วเซ็ก แต่สุดท้ายมันก็พลาดเพราะความไว้ใจ เอาละครับ มันพลาดมาแล้วเข้าเรื่องดีกว่า วันแรกที่ได้รับรู้ว่าตัวเองมีเชื้อความรู้สึก ณ ตอนนั้น เหมือนตัวเองตกไปในเหวที่ลึกมาก พยายาลพูดอะไรมาไม่เข้าหัวเลย และพยาบาลได้บอกให้ผมเริ่มรับยาต้านในทันที เนื่องจากในตอนนั้นหมอตรวจค่า CD4 พบว่าต่ำมาก น้อยกว่า 100 ณ พยาบาลพูดกับผมว่าเคสผมถือว่าโชคดีแล้วที่ยังไม่เข้าภาวะเอดส์ คือยังไม่มีโรคแทรกซ้อน ถ้าตามหทฤษฏีแล้ว ค่า CD4 เท่านี้ถือว่าเข้าสู่ภาวะเอดส์แล้ว

หลังจากออกจากโรงพยาบาลเริ่มกินยาต้าน สิ่งที่ผมคิดตอนนั้นคือเราต้อดูแลตัวเองมากกว่าเดิม การกินต้องเปลี่ยน การออกกำลังกายต้องมากขึ้น ด้วยความคิดนี้ผมก็ได้ไปสมัครสมาชิกฟิตเนส เข้าไปออกกำลังกายเท่าที่ทำได้ทุกวัน (ร่างกายผมไม่ 100%) จากเดิมที่กินแต่เนื้อสัตว์กินผักน้อย เริ่มหาข้อมูลอาหารเพื่อสุขภาพมากเพื่อเอามารักษาตัวเองให้แข็งแรงที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

ตอนนี้เข้าสู่ปีที่ 3 แล้วครับ ค่าไวรัสโหลด (VL) < 40 แล้ว ร่างกายจากที่ไม่สบายบ่อย ก็ดีขึ้น

+-------------------+
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่ผมตั้งขึ้นครับ อาจจะใช้คำไม่สวยผมแต่งประโยคไม่เก่ง

ผมอยากให้ ทุกคน ระวังตัวกันมากขึ้น อยากไว้ใจใครจนกว่าจะตรวจเพื่อความแน่ใจ และตีวจซ้ำทุกๆ 2 เดือน เพื่อความปลอดภัย อย่ากลัวการตรวจเลือดครับ อย่าอายที่จะเดินเข้าคลินิคเพื่อตรวจ HIV เริ่มรักษาเร็ว ร่างกายจะได้ไม่เสียมาก

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านครับ