เคยมีใครไม่รู้กล่าวไว้ว่า "ทั้งชีวิตเราดูแล" แต่ในความเป็นจริงแกคงดูแลแค่หลอดไฟ เลยโดนสั่งให้ไปเลี้ยงหลาน
คนใหม่มาก็เป็นคนที่เราไม่ได้เลือก ซตพ. ว่า คนที่เราไม่ได้เลือก มักไม่สนใจกับสภาพชีวิตคนเมืองอย่างเรา
ซึ่งกาลเวลาได้พิสูจน์แล้วว่า เป็นเช่นนั้นจริงๆ
ถนนกรุงเทพฯ ทุกวันนี้มันช่างทรมานใจคนใช้รถมาขึ้นทุกที ถนนที่ขรุขระ น่นย่อมหมายถึงเงินในกะเป๋าที่หายไปกับค่าซ่อมรถ
อารัมภบทซะนาน เข้าเรื่องดีกว่า เมื่อก่อนออกำลังกายด้วยการวิ่งตอนเย็นแทบทุกวัน แต่ด้วยวัยและกำลังก็เลยหันไปปั่นจักรยานแทน
ทั้งที่รู้ว่าถนนในเมืองมันไม่น่าปั่นแต่ก็ตั้งใจแล้ว ก็ปั่นมาเป็นปีจากสิบโลเป็นเกือบห้าสิบโล ปั่นทุกวันเส้นทางเดิมๆ ปั่นจนรู้หลุมรู้บ่อ
ระมัดระวังตัวเองตลอด ไฟหน้าไฟท้าย อันไหนที่ว่าสว่างเป็นต้องหามาติด วันไหนฝนตกไม่ปั่น แต่ก็เกิดเรื่องจนได้
เมื่อวันพฤหัสที่ 22 ขณะปั่นเพลินๆ ไม่รู้ว่าไอ้หลุมตรงนี้มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ล้อหน้าลงไป คงไม่ต้องบรรยายนะ เจ็บจริง ไม่ต้องใช้ตัวแสดงแทน
ถุงมือ หมวกพร้อม แต่หน้าไม่พร้อม จะเหลืออะไร ฟันหน้าหัก ปากแตก หน้าผากแตก จมูกหัก เย็บไป 13 เข็ม ค่ารักษาตอนนี้ร่วมสองหมื่น
โธ่ชีวิตคนกรุง ภาษีก็เสียจิปาถะ เพื่อไปจ่ายเงินเดือนให้คนที่มีส่วนรับผิดชอบเรา ภาษีบำรุงโน่น บำรุงนี่ แต่สิ่งที่ได้มาถนนผุๆ พังๆ ซ่อมก็แบบขอไปที
เคยไม๊ ที่เราจะได้ยินผู้รับผิดชอบ ออกมาบอกเราว่า "พี่น้องครับตรงไหนถนนไม่ดี ไฟฟ้าไม่สว่าง หญ้ารกทึบ แจ้งโดยตรงครับ เราจะไปจัดการใน 24 ชม."
ท้ายสุดแค่อยากบอกว่า "อย่ามุ่งหวังอะไรมาก กับคนที่เราไม่มีโอกาสเลือก เพราะเค้าจะเข้ามาแค่กินเงินเดือนฟรีๆ โดยไม่คิดจะทำอะไร"
แต่เราก็ยังคนปั่นต่อไปแม้จะเจ็บตัวอย่างหนัก เพราะเราไม่เหลือที่ปั่นอีกแล้ว