ผมเป็นเด็กมัธยมปกติที่ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีนักถึงขั้นเรียกว่าจนเลยก็ว่าได้  ผมคบกะรุ่นพี่ที่อยู่มหาลัย ผมอายุห่างจากเขา2ปี  ที่บ้านเขามีฐานะที่ร่ำรวยซึ่งต่างกันผมมากๆราวฟ้ากะเหว เวลาผมไปเจอกะเธอผมจะมีแค่ค่ารถไปกลับเท่านั้นประมาณ150บาท ผมได้ตังไปรร.แค่วันล่ะ100บาทซึ่งค่ารถไปรร.ต่อวันประมาณ40บาท บางวันผมก็ต้องอดข้าวกลางวันเพื่อเก็บตังไว้ไปหาเธอ ผมเคยถามเธอว่าผมเป็นแบบนี้เธอรังเกียจผมมั้ย  เธอบอกว่าไม่เลยสักนิดเพราะเธอบอกเธอเข้าใจว่าที่บ้านผมเป็นยังไง ในช่วง3เดือนแรกยังไม่มีปัญหาอะไรมากแต่ผมก็รู้สึกหนักใจอยู่เหมือนกันที่เวลาไปเที่ยวจะเป็นเธอตลอดที่ออกค่ากินให้ผม บางทีผมก็มีค่ารถกลับไม่พอก็จะเป็นเธอที่ออกให้ บางครั้งผมก็รู้สึกหนักใจอยู่เหมือนกันที่ต้องรับเงินพวกนี้  พอผ่าน3เดือนไปผมเริ่มรู้จักกับเพื่อนๆของเธอกลุ่มของเธอมีแต่ผู้หญิงซึ่งให้ช่วงแรกๆเพื่อนของเธอก็ดูโอเคกับผมดี  แต่พอเพื่อนของเธอรู้ว่าผมไม่เคยช่วยเธอออกเงินเลยเวลาไปเที่ยวด้วยกัน พวกเธอเริ่มรู้สึกไม่พอใจผม จึงมีเพื่อนของเธอคนนึงโพสเฟสด่าผมโดยที่ปิดไม่ให้ผมเห็น ในโพสเขียนประมานว่า''มาเกาะเพื่อนกูกินจนเนื้อเพื่อนกูถลอกแล้วมั่ง''(ขออนุญาตใช้คำหยาบนะครับ)ผมรู้เพราะผมเข้าไปเช็คโทรศัพของแฟนผม แฟนผมรู้มาก่อนแล้วแต่เธอไม่บอกอะไรผมเลย ผมก็เลยเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังทั้งหมดทุกอย่าง แล้วเธอบอกว่าเข้าใจ แต่เธอไม่ได้อธิบายกับเพื่อนของเธอเลย เธอได้แค่บอกกับเพื่อนของเธอว่าอย่าทำแบบนี้อีกแล้วเรื่องก็จบไป  ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรเพราะผมไม่อยากให้มันแย่ไปกว่าเดิม พอผ่านเหตุการนี้ไปผมก็เปลี่ยนตัวเองเล็กหน่อยจากที่ไม่เคยออกเลยก็ซื้อให้บางในสิ่งที่ผมพอจะซื้อให้ได้  บางทีก็ซื้อตุ๊กตาให้แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก พอผ่านไปจนถึงวันครบรอบ9เดือนผมก็ซื้อสร้อยเเหวนให้เส้นนึงก็ไม่ได้แพงอะไรแค่สร้อยกากๆอันนึงที่ผมตั้งใจซื้อให้เธอมาก พอเธอเห็นเธอดูดีใจมาก เธอเข้ามากอดผมและบอกว่ารักผมมากๆ ผมรู้สึกดีใจมากที่เธอมีความสุข แต่พอเดือนที่10ผมก็ไม่ได้มีอะไรให้เธอเลยเธอบอกว่าไม่เป็นไร พอถึงช่วงกลางๆเดือนผมทะเลาะกับเธอวันนั้นเพื่อนเธอมานอนด้วยแต่ผมอยู่บ้านผมเราทะเลาะกันหนักแต่อยู่ดีๆเพื่อนเธอก็เอาโทรศัพไปพิมแทนและรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆของผมว่าตลอด10เดือนทำไมไม่ช่วยออกอะไรเลยมีแต่ให้ออกให้ถ้าแบบนี้ก็ไปนั่งสวนสาธารณะเถอะถ้าจะฟรีขนาดนี้และก็กินไอติมอัน10-20พอ แต่เขาไม่ถามแฟนผมเลยว่าถ้าผมชวนไปจริงๆเธอจะไปมั้ยแล้วไอติมแบบนั้นเธอจะกินหรือป่าว เพราะผมเป็นคนยังไงก็ได้กินอะไรก็ได้อาหารตามสั่งข้างถนนผมก็กินได้ แต่แฟนผม เธอมีแต่ชวนผมไปเดินห้างกินแต่ของแพงๆซึ่งผมไม่มีปัญญาพอที่จะช่วยออกได้ ทุกครั้งผมจะบอกเธอตลอดว่า มันแพงเกินไปเค้าไม่มีตังพอหรอกนะ แต่เธอก็ยืนยันที่จะกินแล้วยืนยันจะจ่ายให้ผม หรือถ้าไม่สั่งเธอก็จะงอแงแล้วทะเลาะกัน ถึงคนอื่นจะบอกว่าดีแต่สำหรับผมมันแย่ เพื่อนของเธอด่าผมอย่างแรงผมก็ได้แต่รับคำด่าเหล่านั้นไว้เพราะผมไม่อยากให้มันแย่เกินไปกว่านี้ แล้วเพื่อนของเธอถามผมว่าจะเลิกกะแฟนมั้ย ผมก็ตอบว่าไม่เลิกเพราะผมรักแฟนผมมากไม่ใช่รักเพราะเธอรวยแต่รักเพราะเธอเป็นเธอต่อให้เธอไม่มีเงินมากมายผมก็รัก แต่เพื่อนของเธอบอกว่า แต่เธอเหนื่อยแล้วนะ ผมก็เลยได้แต่บอกว่า งั้นก็สิทธิของเธอเลย  สุดท้ายเธอก็บอกเลิกผม ผมก็ถามเธอว่าเพราะหรอเพราะเค้าไม่มีเงินหรอ เธอบอกป่าวแต่ที่เลิกเพราะเธอหมดรักผม ซึ่งผมงงมากและหลังจากที่เลิกกันผมได้รู้ที่หลังว่าเธอแอบคุยกับคนอื่นผมเสียใจมาก ผมอยากรู้ว่าที่ผมไม่มีเงินช่วยเธอออกค่าต่างๆมันแย่มากมั้ยมันแย่มากเลยหรือป่าว