เข้าเรื่องเลยนะครับ ผมทำธุรกิจที่ไปได้ด้วยดี
แต่ช่วงโควิด เป็นเวลาสองปีก็ทำให้ธุรกิจผมแย่มาก
มันแย่จนแทบไม่เหลืออะไรเลย แต่ก็ยังโชคดีที่มีคนมาขอเช่า
ทุกวันนี้ผมอยู่ได้ด้วยเงินค่าเช่า
รายได้ไม่อู้ฟู่เหมือนเมื่อก่อน
แต่ผมก็ประคองให้พ้นไปได้เป็นเดือนๆ วันว่างก็ไปขับแกรปบ้าง
ให้มีรายได้สองทาง เสื้อผ้า อาหารหรูๆแทบไม่ได้ซื้อไม่ได้กิน
เพราะต้องประหยัดมากๆ 
บางเดือน นอกเหลือจากค่ากิน ค่าน้ำมัน ก็จะมีค่าประกัน ค่านู่นนี่โผล่มาอยู่เรื่อยๆ 

ตัวผม: ครอบครัวถือว่ามีฐานะ พ่อผมมีที่ทางให้เช่า ถือว่าอยู่ได้สบายๆ 
 แฟนผม: บ้านเธอก็มีฐานะดีมากๆ 
แฟนผมจะเห็นผมเครียดอยู่บ่อยๆเวลาที่มีค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นมา
เวลาแฟนผมชวนไปไหน ผมก็ไม่อยากจะไปเพราะต้องประหยัด

เมื่อวานทะเลาะกันหนักมาก แฟนผมบอกผมว่า 
ทำไมพ่อผมเห็นผมลำบาก ทำไมไม่คิดที่จะช่วยเลย 
แล้วก็เอาพ่อผม ไปเปรียบเทียบกับพ่อเธอว่า 
พ่อเธอนิดๆหน่อยๆ ก็ยังให้ แต่ทำไมพ่อผมไม่คิดที่จะช่วยลูกเลย

พูดมาแบบนี้ผมก็ปี๊ดสิครับ อายุเข้าเลข 4 แล้วยังจะให้มาขอตังค์พ่อใช้
ผมควรจะพูดกับแฟนผมยังไงดีครับ ให้เข้าใจว่าแต่ละบ้าน ไม่เหมือนกัน
แฟนผม เป็นประเภท ใครไม่เห็นดีเห็นงามกับความคิดเธอ คือผิดหมด 
ผมประเภท ขี้เกียจทะเลาะ จะปล่อยผ่านซะมากกว่า 
แต่มาพูดถึงพ่อผมแบบนี้ ผมก็โมโหสิครับ แต่ก็ยังพยายามพูดจาดีดี
เพราะไม่อยากให้เสียความรู้สึกกันไปมากกว่านี้