เราเข้าใจประโยคที่เราตั้งเป็นหัวข้อกระทู้มาตลอดทั้งชีวิต จนวันนึงเรารู้สึกว่า มันเริ่มจะจริงเกินไปแล้ว มันส่งผลแบบนี้ในด้านนี้ด้วยหรอ หรือว่าเราควรปรับเปลี่ยนอะไรเพื่อสิ่งนี้ไหม สิ่งที่เรากำลังจะพูดถึงมันเกี่ยวกับความสัมพันธ์หรือสถานะนั่นเอง
      เราเป็นคนๆนึงที่พอจะมีเพื่อนบ้าง เพื่อนในกลุ่มก็มีกัน6คนได้ เราเป็นหนึ่งในนั้น สิ่งที่เรามีเหมือนกันคือ "ความโสด" แต่ก็เข้าใจนะว่าความโสดของแต่ละคนไม่เหมือนกันหรอก ถ้าให้เราเจาะไปเป็นคนๆเลยก็น่าจะพอได้อยู่
       คนแรกเราขอพรีเซนต์คนที่มีรูปร่าง ลักษณะสมควรที่จะสละความโสดได้แล้ว แต่ประเด็นที่ยังติดหนึบมาตลอดนั่นคือ คุยไม่ได้คบ เราก็ไม่รู้ว่ามันไปผิดพลาดตรงส่วนไหน ทำไมถึงทำให้เพื่อนเราคนนี้ถึงไม่มีแฟนสักที ทั้งๆที่ก็ผ่านไปหลายคนแล้ว เฉี่ยวไปเฉี่ยวมาอยู่นี่แหละ
       ส่วนคนที่สองนี้ เราจะมาพูดถึงมนุษย์ขี้เหงาที่ชอบวนลูป ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมชีวิตที่เข้ามาแต่ละคนล้วนเป็นคนเดิมๆที่เข้ามาผลัดเปลี่ยนกันไป บางครั้งก็มาพร้อมกันบ้างแหละ แต่ก็นะ ความเหงามันทำให้คุยได้ แต่ถ้าถามว่าพร้อมจะเลื่อนขั้นกับใครไหม ก็คงยัง นางบอกแบบนี้ก็สุขดี แต่ตอนเหงาทีก็เศร้าเหมือนกัน
       ในคนที่สามนี้เราจะมาเข้าสู่โหมดหลงรักผู้ชายในความฝันกัน นั่นคือนางอ่านนิยายบ่อย ดูเกาหลีบ้างล่ะ ติดละครบ้างหล่ะ แต่ถ้าถามนางถึงความรัก นางบอกมาตลอดว่าไม่ได้ชอบใคร นี่แบบถามตัวเองตลอดว่า ผู้ชายมันไม่มีดีๆให้เพื่อนเราชอบหรือว่ามันยังไม่รู้สึกเหงาเลยไม่ต้องดิ้นรนอะไร แต่เรายังไม่เข้าใจอยู่ดีกับนางคนนี้ที่ไม่ได้มีใครเลยในชีวิตหรือโลกความเป็นจริง
       คนที่สี่เป็นคนที่ไหลไปเรื่อย ชอบเอาคนที่ประทับใจในแต่ละวันมาบอกเพื่อนๆว่า เราชอบคนนี้ๆๆๆ แต่ในใจน่ะหรอ เดาใจยากอยู่ เพราะเหมือนบางครั้งก็เพ้อถึงคนนี้หรือว่าแอบกรี้ดใครอีกคน จนบางทีเพื่อนกันเองยังสับสนเลยว่าแต่ละการเพ้อนั้นหมายถึงใคร แต่พูดถึงความโสดก็ยังคง100%เต็ม ไม่เเพ้กับคนอื่นๆที่ผ่านมา
       คนที่ห้า บุคคลนิรนามความรัก นางเป็นคนที่ชอบแล้วเก็บไม่ค่อยกล้ารุกหรือล้ำเขตไปสักเท่าไหร่ เพราะด้วยความเคยชินมาตลอดด้วยแหละ เราเคยเอาแชทเพื่อนส่งแชทไปหาคนที่นางชอบ สาบานได้เลยนางไม่เคยพูดถึงเรื่องนั้นกับใครอีก เหมือนกลัวที่จะรัก กลัวที่จะบอกว่าชอบใคร จนทำให้บางครั้งก็เหมือนไม่ได้สนใจเรื่องความรักไปเลย
       ส่วนคนสุดท้ายคงเป็นเรา ตอนเด็กเราก็ไม่เลือกอะไรนะ แค่ชอบๆปลื้มๆไปวันๆ จนโตขึ้นนี่ก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่ แค่รู้สึกได้เลยว่าเหงาขึ้นมากๆจากตอนเด็ก เหมือนความรักเป็นสิ่งที่สำคัญอ่ะ มันเลยเกิดการทดลองขึ้น เราทดลองนี้อาจเป็นการเข้าไปคุยในรูปแบบต่างๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้ได้ผลลัพธ์เดียวกันหมด นั่นคือนก แถมสร้างความเสียใจมาตลอดด้วย แต่ถ้าว่าเข็ดไหม ก็คงตอบว่ายังไม่เข็ด แล้วพร้อมลุยต่อมาก เเค่มันคงยังไม่ใช่เรื่องอันดับต้นๆในความคิด
       กลุ่มเราที่เป็นแบบนี้คงไม่ใช่เพราะทุกคนไม่มีใครใช่ไหม เราถึงไม่มีใคร ถ้าถามว่ามีใครไหมที่มีประสบการณ์เดียวกับเราเพราะเราไม่รู้ว่าควรทำไงกับคนเหงาในกลุ่มเรานี้
     ใครมีอะไรแนะนำหรืออยากเล่าก็บอกมาได้เลยนะ เรารออ่านอยู่ 😊