โดดเดี่ยว(ผู้)ไม่น่ารัก / "เมื่อฉันเสกให้ครอบครัวหายไป"
จขกท อ่านบทความของคุณ BlueSea นักเดินทาง อ่านแล้วชอบนะ รู้สึกเสียดายที่มีคนอ่านคนแชร์น้อยไป
ในเรื่องของการโดดเดี่ยว จขกท จะคิดไปในอีกมุมหนึ่งที่ต่างจากบทความของคุณ BlueSea เล็กน้อย
มนุษย์เป็นสัตว์สังคมชอบอยู่รวมกันเป็นกลุ่มเป็นหมู่คณะ ชอบที่จะได้รับการยอมรับเชิดชู ชอบที่จะได้รับการดูแลเอาใจใส่
แต่มนุษย์ก็มีความแปลกตรงที่มักต้องการจะได้รับสิ่งเหล่านี้จากผู้อื่น แต่ละเลยที่จะหยิบยื่นให้ผู้อื่นก่อนเสมอๆ
คนบนโลกนี้ น้อยคนที่จะอยู่แบบโดดเดี่ยวจริงๆ อย่างน้อยก็จะมีใครสักคนที่จะอยู่เคียงข้างกันด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันไป
สิ่งที่ควรต้องหันมามองและขบคิด เรารู้สึกว่าถูกโดดเดี่ยวเพราะอะไร?
เราเกิดมาและรู้สึกโดดเดี่ยวตั้งแต่แรก หรือเพราะเราผลักให้คนรอบข้างเขาถอยห่างจากเราออกไปเอง
ข่าวคราวของบุคคลสาธารณะจากสื่อจะมีเรื่องราวเหล่านี้ปรากฏให้เห็นได้อยู่ เพื่อนรักหักเหลี่ยมกัน
"เมื่อฉันเสกให้ครอบครัวหายไป" แล้วใครละ? ที่จะเหลืออยู่กับฉัน
โดดเดี่ยว(ผู้)ไม่น่ารัก
...........................................................................................................................................................................
เครดิต
https://storylog.co/story/57a5ba27bd222b4113dadbcc
โดดเดี่ยวผู้(ไม่)น่ารัก
"เมื่อฉันเสกให้ครอบครัวหายไป" คำพูดของเด็กน้อยดังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะทำงาน เพราะคำพูดของเด็กน้อยวัย 8 ขวบ ดังออกมาจากโทรทัศน์ ผมได้เพ่งมองไปยังโทรทัศน์ LED เก่าๆที่ซื้อมาจากขายลดราคาเมื่อหลายปีก่อนสภาพชราภาพมากแต่ก็ยังเป็นรักของผมอยู่เพราะพึ่งจะจ่ายค่าผ่อนเดือนสุดท้ายไปไม่นานนัก ผมพยายามเอื้อมมือไปหยิบรีโมทของโทรทัศน์ที่มีสภาพช้ำ ถลอก และแตกบิ่น เพราะได้ทดสอบความแข็งจากตกไม่ต่ำกว่าร้อยครั้ง ผมเพิ่มเสียงและปรับความสว่างให้ชัดขึ้นเพราะสายตาของคนอายุวัยกลางคนอย่างผมเริ่มจะเห็นอะไรยากขึ้นตามวัย สายตาผมมองไปยังโทรทัศน์ พบกับใบหน้าของเด็กน้อยที่คุ้นเคยเมื่อหลายปีก่อน "เควิน" ชื่อนี้ผุดขึ้นให้หัวผม เควินแห่งโดดเดี่ยวผู้น่ารัก "Home alone" ผมละจากงานที่ทำอยู่และตั้งใจชมภาพยนต์อย่างตั้งใจ
"Home alone" เป็นภาพยนต์ตลกแนวครอบครัว เป็นรื่องของ "เควิน" เด็กชายอายุ 8 ขวบ ที่ถูกทิ้ง(โดยไม่ตั้งใจ) ให้อยู่บ้านคนเดียวและมีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้น สมัยก่อนผมรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ดูภาพยนต์เรื่องนี้ครั้งแรกทางโทรทัศน์ ในสมัยนั้นคำว่า "Home alone" เป็นคำฮิตของวัยแถวๆบ้าน ถ้าพ่อแม่ให้เฝ้าบ้านอยู่คนเดียวเราจะแซวกันว่า "Home alone" จากเนื้อหาของภาพยนต์เป็นการแสดงให้เราได้เห็นถึงเด็กต่างประเทศคิดอย่างไรเมื่อต้องอยู่บ้านคนเดียวมีพฤติกรรมแบบใดเช่น พฤติกรรมเลียนแบบ พฤติกรรมที่แอบซ่อน พฤติกรรมซน พฤติกรรมสร้างสรรค์ และ พฤติกรรมไม่สร้างสรรค์ เป็นต้น
ยังไม่รวมอันตรายที่เกิดจากโจรที่พยายามจะเข้ามาขโมยของในภาพยนต์สร้างอยู่ในมุมมองที่ตลก และในมุมของความฉลาดของเควินที่สามารถปราบโจรด้วยความฉลาดของเควิน ในภาพยนต์อาจจะตลกขบขันที่เควินแกล้งโจรสาระพัด แต่ในทางกลับกันความเป็นจริงคงไม่ใช่เรื่องสนุกที่ต้องมาเจอโจร เควินอาจจะโดนโจรทำร้ายได้ ในอีกมุมของผู้ปกครองโดยเฉพาะในมุมมองของ "แม่" ไม่ใช่เรื่องสนุกที่เผลอให้ เควิน ต้องอยู่บ้านคนเดียว แม่รักเควินมากถึงแม้แม่จะเข้มงวดกับเควินไปบ้างแต่ในใจแม่ยังรักเควินเหมือนลูกทุกๆคน
ในภาพยนต์แม่ของเควินพยายามทำทุกอย่างเพื่อจะกลับไปหาลูกจากปารีส กลับมาสู่สหรัฐในช่วงเทศกาลคริสมาส ไม่ต้องถามเรื่องตั๋วเพราะทุกคนจะเดินทางท่องเที่ยวกัน แม่ของเควินทำทุกอย่าง แม้กระทั้งต้องเอาตั๋วเฟริสคลาสแรกกับตั๋วธรรมดาเพื่อนเลื่อนตั๋วในกลับทันที่โดยเสนอ ทั้งแหวน นาฬิกา เงิน และสิ่งสุดท้ายคือ "ความหวังสุดท้าย" อีกทั้งยังยอมเดินทางติดรถไปกับคนแปลกหน้าเพื่อให้ถึงบ้านให้เร็วที่สุดเพียงเพื่อสิ่งเดียวคือ "ลูก" คำนี้ของแม่คงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดทำหรับลูก
ผมสะท้อนใจตัวเองโดยมองกลับ สมัยที่ตัวเองต้องเป็นเด็ก Home alone ราจะทำอะไรก็ได้ไม่ต้องมีใครมาคอยห้าม อยากทำตัวเป็นผู้ใหญ่ เราไม่เคยได้สนใจหรือรับรู้ว่าพ่อแม่จะรู้สึกเป็นห่วงมากแค่ไหน แต่เมื่อปัจจุบันเมื่อเราต้องเป็นพ่อและแม่คน เราเข้าใจถึงความรู้สึกนี้ ความรู้สึกกังวล ความรู้สึกเป็นห่วง และอีกหลายๆความรู้สึกที่ทำให้ไม่สบายใจเวลากลับมาบ้านทุกวันต้องคอยภาวะนาไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับลูกที่อยู่ที่บ้านคนเดียว พ่อแม่ที่ดีทุกคนจะย่อมเป็นห่วงลูกและยอมทำทุกอย่างให้ลูกปลอดภัย
หลังจากภาพยนต์จบลง ผมกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานหันไปดูรอบตัวไม่มีใครอยู่บ้านเลย คนที่บ้านลืมทิ้งผมไว้หรือเปล่า มัวแต่ดูภาพนยต์จนไม่สนใจคนรอบข้าง ถ้าเป็นจริงผมก็มีชะตากรรมเดียวเหมือนเควินแล้วสิน่ะ ผมต้องเป็น "โดดเดี่ยวผู้น่ารัก" หรือกลายเป็น "โดดเดี่ยวผู้(ไม่)น่ารัก" กันแน่
by BlueSea นักเดินทาง
การเดินทางอันแสนยาวไกลต้องเริ่มจากก้าวแรกเสมอ
ปล ขอขอบคุณบทความข้อคิดดีๆ จาก คุณ BlueSea
โดดเดี่ยว(ผู้)ไม่น่ารัก / "เมื่อฉันเสกให้ครอบครัวหายไป" (น้ำมิตร)
จขกท อ่านบทความของคุณ BlueSea นักเดินทาง อ่านแล้วชอบนะ รู้สึกเสียดายที่มีคนอ่านคนแชร์น้อยไป
ในเรื่องของการโดดเดี่ยว จขกท จะคิดไปในอีกมุมหนึ่งที่ต่างจากบทความของคุณ BlueSea เล็กน้อย
มนุษย์เป็นสัตว์สังคมชอบอยู่รวมกันเป็นกลุ่มเป็นหมู่คณะ ชอบที่จะได้รับการยอมรับเชิดชู ชอบที่จะได้รับการดูแลเอาใจใส่
แต่มนุษย์ก็มีความแปลกตรงที่มักต้องการจะได้รับสิ่งเหล่านี้จากผู้อื่น แต่ละเลยที่จะหยิบยื่นให้ผู้อื่นก่อนเสมอๆ
คนบนโลกนี้ น้อยคนที่จะอยู่แบบโดดเดี่ยวจริงๆ อย่างน้อยก็จะมีใครสักคนที่จะอยู่เคียงข้างกันด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันไป
สิ่งที่ควรต้องหันมามองและขบคิด เรารู้สึกว่าถูกโดดเดี่ยวเพราะอะไร?
เราเกิดมาและรู้สึกโดดเดี่ยวตั้งแต่แรก หรือเพราะเราผลักให้คนรอบข้างเขาถอยห่างจากเราออกไปเอง
ข่าวคราวของบุคคลสาธารณะจากสื่อจะมีเรื่องราวเหล่านี้ปรากฏให้เห็นได้อยู่ เพื่อนรักหักเหลี่ยมกัน
"เมื่อฉันเสกให้ครอบครัวหายไป" แล้วใครละ? ที่จะเหลืออยู่กับฉัน
โดดเดี่ยว(ผู้)ไม่น่ารัก
...........................................................................................................................................................................
เครดิต https://storylog.co/story/57a5ba27bd222b4113dadbcc
โดดเดี่ยวผู้(ไม่)น่ารัก
"เมื่อฉันเสกให้ครอบครัวหายไป" คำพูดของเด็กน้อยดังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมาจากโต๊ะทำงาน เพราะคำพูดของเด็กน้อยวัย 8 ขวบ ดังออกมาจากโทรทัศน์ ผมได้เพ่งมองไปยังโทรทัศน์ LED เก่าๆที่ซื้อมาจากขายลดราคาเมื่อหลายปีก่อนสภาพชราภาพมากแต่ก็ยังเป็นรักของผมอยู่เพราะพึ่งจะจ่ายค่าผ่อนเดือนสุดท้ายไปไม่นานนัก ผมพยายามเอื้อมมือไปหยิบรีโมทของโทรทัศน์ที่มีสภาพช้ำ ถลอก และแตกบิ่น เพราะได้ทดสอบความแข็งจากตกไม่ต่ำกว่าร้อยครั้ง ผมเพิ่มเสียงและปรับความสว่างให้ชัดขึ้นเพราะสายตาของคนอายุวัยกลางคนอย่างผมเริ่มจะเห็นอะไรยากขึ้นตามวัย สายตาผมมองไปยังโทรทัศน์ พบกับใบหน้าของเด็กน้อยที่คุ้นเคยเมื่อหลายปีก่อน "เควิน" ชื่อนี้ผุดขึ้นให้หัวผม เควินแห่งโดดเดี่ยวผู้น่ารัก "Home alone" ผมละจากงานที่ทำอยู่และตั้งใจชมภาพยนต์อย่างตั้งใจ
"Home alone" เป็นภาพยนต์ตลกแนวครอบครัว เป็นรื่องของ "เควิน" เด็กชายอายุ 8 ขวบ ที่ถูกทิ้ง(โดยไม่ตั้งใจ) ให้อยู่บ้านคนเดียวและมีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้น สมัยก่อนผมรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ดูภาพยนต์เรื่องนี้ครั้งแรกทางโทรทัศน์ ในสมัยนั้นคำว่า "Home alone" เป็นคำฮิตของวัยแถวๆบ้าน ถ้าพ่อแม่ให้เฝ้าบ้านอยู่คนเดียวเราจะแซวกันว่า "Home alone" จากเนื้อหาของภาพยนต์เป็นการแสดงให้เราได้เห็นถึงเด็กต่างประเทศคิดอย่างไรเมื่อต้องอยู่บ้านคนเดียวมีพฤติกรรมแบบใดเช่น พฤติกรรมเลียนแบบ พฤติกรรมที่แอบซ่อน พฤติกรรมซน พฤติกรรมสร้างสรรค์ และ พฤติกรรมไม่สร้างสรรค์ เป็นต้น
ยังไม่รวมอันตรายที่เกิดจากโจรที่พยายามจะเข้ามาขโมยของในภาพยนต์สร้างอยู่ในมุมมองที่ตลก และในมุมของความฉลาดของเควินที่สามารถปราบโจรด้วยความฉลาดของเควิน ในภาพยนต์อาจจะตลกขบขันที่เควินแกล้งโจรสาระพัด แต่ในทางกลับกันความเป็นจริงคงไม่ใช่เรื่องสนุกที่ต้องมาเจอโจร เควินอาจจะโดนโจรทำร้ายได้ ในอีกมุมของผู้ปกครองโดยเฉพาะในมุมมองของ "แม่" ไม่ใช่เรื่องสนุกที่เผลอให้ เควิน ต้องอยู่บ้านคนเดียว แม่รักเควินมากถึงแม้แม่จะเข้มงวดกับเควินไปบ้างแต่ในใจแม่ยังรักเควินเหมือนลูกทุกๆคน
ในภาพยนต์แม่ของเควินพยายามทำทุกอย่างเพื่อจะกลับไปหาลูกจากปารีส กลับมาสู่สหรัฐในช่วงเทศกาลคริสมาส ไม่ต้องถามเรื่องตั๋วเพราะทุกคนจะเดินทางท่องเที่ยวกัน แม่ของเควินทำทุกอย่าง แม้กระทั้งต้องเอาตั๋วเฟริสคลาสแรกกับตั๋วธรรมดาเพื่อนเลื่อนตั๋วในกลับทันที่โดยเสนอ ทั้งแหวน นาฬิกา เงิน และสิ่งสุดท้ายคือ "ความหวังสุดท้าย" อีกทั้งยังยอมเดินทางติดรถไปกับคนแปลกหน้าเพื่อให้ถึงบ้านให้เร็วที่สุดเพียงเพื่อสิ่งเดียวคือ "ลูก" คำนี้ของแม่คงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดทำหรับลูก
ผมสะท้อนใจตัวเองโดยมองกลับ สมัยที่ตัวเองต้องเป็นเด็ก Home alone ราจะทำอะไรก็ได้ไม่ต้องมีใครมาคอยห้าม อยากทำตัวเป็นผู้ใหญ่ เราไม่เคยได้สนใจหรือรับรู้ว่าพ่อแม่จะรู้สึกเป็นห่วงมากแค่ไหน แต่เมื่อปัจจุบันเมื่อเราต้องเป็นพ่อและแม่คน เราเข้าใจถึงความรู้สึกนี้ ความรู้สึกกังวล ความรู้สึกเป็นห่วง และอีกหลายๆความรู้สึกที่ทำให้ไม่สบายใจเวลากลับมาบ้านทุกวันต้องคอยภาวะนาไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับลูกที่อยู่ที่บ้านคนเดียว พ่อแม่ที่ดีทุกคนจะย่อมเป็นห่วงลูกและยอมทำทุกอย่างให้ลูกปลอดภัย
หลังจากภาพยนต์จบลง ผมกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานหันไปดูรอบตัวไม่มีใครอยู่บ้านเลย คนที่บ้านลืมทิ้งผมไว้หรือเปล่า มัวแต่ดูภาพนยต์จนไม่สนใจคนรอบข้าง ถ้าเป็นจริงผมก็มีชะตากรรมเดียวเหมือนเควินแล้วสิน่ะ ผมต้องเป็น "โดดเดี่ยวผู้น่ารัก" หรือกลายเป็น "โดดเดี่ยวผู้(ไม่)น่ารัก" กันแน่
by BlueSea นักเดินทาง
การเดินทางอันแสนยาวไกลต้องเริ่มจากก้าวแรกเสมอ
ปล ขอขอบคุณบทความข้อคิดดีๆ จาก คุณ BlueSea