/“สิ่ง” สิ่งหนึ่งซึ่งบุคคลพึงรู้แจ้ง เป็นสิ่งที่ไม่มีปรากฏการณ์  ไม่มีที่สุด  มีทางปฏิบัติเข้ามาถึงได้โดยรอบ,  นั้นมีอยู่ ;  ใน  “สิ่ง”  นั้นแหละ  ดิน  น้ำ  ไฟ  ลม  ไม่หยั่งลงได้  ;  ใน  “สิ่ง”  นั้นแหละ  ความยาว  ความสั้น  ความเล็ก  ความใหญ่  ความงาม  ความไม่งาม  ไม่หยั่งลงได้ ;  ใน  “สิ่ง”  นั้นแหละ  นามรูป  ดับสนิทไม่มีเหลือ ; นามรูป  ดับสนิท  ใน  “สิ่ง”  นี้  เพราะการดับสนิทของวิญญาณ ;  ดังนี้แล. /

/ ปฐวีธาตุ อาโปธาตุ เตโชธาตุ และวาโยธาตุ ย่อมตั้งอยู่ไม่ได้ในที่ไหน อุปาทายรูปที่ยาวและสั้น ละเอียดและหยาบ ที่งามและไม่งาม ย่อมตั้งอยู่ไม่ได้ในที่ไหน นามและรูปย่อมดับไม่มีเหลือ ในที่ไหน ดังนี้. ในปัญหานั้น มีพยากรณ์ดังต่อไปนี้ [๓๕๐] ธรรมชาติที่รู้แจ้ง ไม่มีใครชี้ได้ ไม่มีที่สุด แจ่มใส โดยประการทั้งปวง ปฐวีธาตุ อาโปธาตุ เตโชธาตุ และวาโยธาตุ ย่อมตั้งอยู่ไม่ได้ในธรรมชาตินี้.อุปาทายรูปที่ยาวและสั้น ละเอียดและหยาบ ที่งามและไม่งาม ย่อมตั้งอยู่ไม่ได้ในธรรมชาตินี้.นามและรูปย่อมดับไม่มีเหลือในธรรมชาตินี้. เพราะวิญญาณดับ นามและรูปนั้นย่อมดับไม่มีเหลือในธรรมชาตินี้ ดังนี้.