เรื่องมีอยู่ว่าวันนั้นฉันกับเพื่อนได้โดยสารรถเมล์สาย516 จากบางใหญ่มีคนขึ้นค่อนข้างเยอะบวกกับมีคนนั่งก่อนหน้าแล้วทำให้ภายในรถที่นั่งเต็มทุกที่(แต่ฉันกับเพื่อนได้นั่ง) จนมาถึงป้ายเซ็นทรัลเวสต์เกต ก็มีคนขึ้นอีกแต่คราวนี้มีคนชราขึ้นมาด้วย จนมีผู้ชายคนนึงหน้าตาค่อนข้างดี ลุกให้คุณยายคนนั้นนั่งแต่ในมือผู้ชายคนนั้นได้ถือกระเป๋าใส่เสื้อผ้าใบขนาดกลางใบนึง ฉันจึงอาสาช่วยถือให้ผู้ชายคนนั้น และเหตุการณ์ก็เป็นแบบนี้ >>
ฉัน : ช่วยถือกระเป๋า เอาไหมคะ?
ผู้ชาย : Thank you very much.
ฉันกับเพื่อนมองหน้ากันแล้วคุยกันว่า >>
ฉัน : ไม่ใช่คนไทยหรอ?
เพื่อนฉัน : ไม่รู้สิ ดูไม่ค่อยออกว่าเป็นคนต่างชาติมั้ยแต่ดูแล้วหน้าตาเขาก็ประมาณไม่จีนก็ญี่ปุ่นนะ
ฉัน : อาจจะเป็นคนไทยหรือเปล่า ฉันก็ไม่รู้ แต่ฉันว่าไม่น่าจะใช่แถบที่เธอว่าหรอก แต่ดูๆแล้วหน้าตาคล้ายคนไทยเอามากๆ เลยนะ
เพื่อนฉัน : คิดมากไปแล้ว ถ้าเป็นคนไทยจริงๆ เขาหน้าตาเข้าขั้นหล่อเลยนะ
ฉันยิ้มตอบเพื่อน พอรถมาถึงป้ายห้างเซ็นทรัลปิ่นเกล้า ผู้ชายคนนั้นที่ยืนมาตลอดทางจะลงหันมาหาฉัน แล้วพูดภาษาอังกฤษว่า >>
ผู้ชาย : Excuse me, I want my bag and thank you very much.
ฉันรีบยื่นกระเป๋าคืนเขาไป แต่ในใจฉันก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาอาจไม่ใช่คนต่างชาติแต่เป็นคนไทย ฉันจึงพึมพำกับตัวเอง "ไม่ใช่คนไทยหรอ?" ฉันยังสงสัยมาถึงทุกวันนี้ แต่เพื่อนของฉันก็บอกว่า "ฉันว่าเธอคิดไปเองมากกว่า" ฉันจึงตั้งคำถามในใจว่า ถ้าเป็นคนไทยจริงๆ >>ทำไมไม่พูดภาษาไทย?<< จึงอยากไขข้อสงสัยหรือมีใครเคยเจอลักษณะเดียวกับฉันไหมคะ? ขอบคุณค่ะ
**ปล. 1.ฉันอยากจะถามผู้ชายคนนั้นค่ะว่าคุณเป็นคนไทยจริงๆหรือเปล่า? เพราะเซ้นส์ของฉันมักจะเป็นจริงเสมอ
**ปล. 2.ฉันอาจจะคิดมากจนเกินไปเหมือนอย่างที่เพื่อนฉันบอกจริงๆ