สวัสดีครับ ผมตอนนี้อายุ25ปีแล้ว ทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งได้1ปีแล้วคนับ ผมได้มาสมัครงานบริษัทแห่งนี้เพราะตามรุ่นพี่คนนึ่งมา เขาเป็น ผญ นะครับ (บริษัทติดรถไฟฟ้าย่านสุขุมวิท) จนผมได้เข้ามาทำงาน วันแรกที่ผมได้มาทำงานตำแหน่งของผมจะมีพี่ที่เขาทำประจำอยู่คนนึ่ง ซึ่งเขาเป็นพนักงานเก่าที่ทำมาซักพักแล้ว ซึ่งผมต้องทำงานร่วมกับพี่เขา วันแรกพี่เขาก็สอนงานผมเป็นอย่างดี บอกรายละเอียดงาน บอกการเข้าถึงคนในออฟฟิต วันแรกผมยอมรับนะครับว่าผมไม่ได้คิดอะไรเลย ส่วนตัวผม ผมเป็นคนหัวอ่อนไม่ทันคน ซึ่งตำแหน่งผม ผมต้องไฟว์กับการเงินบัญชีตลอด เวลาผมไฟว์ไม่ได้ พี่คนนี้เขาจะมารับหน้ามาช่วยผมตลอด เขาก็เป็นพี่ร่วมงานที่ดีคนนึ่ง พักเที่ยงเราก็ไปกินข้าวด้วยกัน2คน ซึ่งตำแหน่งของผม จะมีแค่พี่เขาและผมเท่านั้นเวลาทำอะไรไปไหนมาไหน เราก็จะกลายเป็นคนตัวติดกันเสมอ (แต่พี่เขามรคนคุยแล้วนะครับ เขาก็เป็น ชายรักชายเหมือนกัน) ผมทำงานได้เกือบเดือน ผมก็ดันมารู้ว่าเราสองคนอยู่ห้องพักเดียวกัน มันบังเอิญขนาดนั้นเลยจริงๆครับ แต่เราอยู่กันคนละชั้นครับ เราทำงานด้วยกันไปเรื่อยๆ เวลาพี่เขาว่างก็ชอบโทรมาหาผมคุยกับผม บ่อยมากเกือบทุกวัน พี่เขาอาจจะเป็นคนขี้เหงาด้วยมั่งครับ คุยกันจนเงียบใส่กัน ไม่มีอะไรจะคุยแต่ก็ไม่วาง คุยกันเรื่องทั่วไปๆ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะครับเพราะผมรุ้อยู่เสมอว่าพี่เขามีแฟนแล้ว ส่วนเรื่องเวลาทำงาน ผมทำไรไม่ได้ทำไรไม่ถุก โดนหัวหน้าว่า มีปัญหา ทุกครั้งพี่เขาจะยื่นมือมาช่วยผมตลอด ทั้งๆที่ผมก็แก้ไขปัญหาได้ แต่ผมกลับมีพี่เขามาคอยช่วยทุกครั้ง ปัญหาส่วนตัวของผม ผมก็ไว้ใจพี่เขา เขาก็คอยให้คำปรึกษาทุกครั้ง มีอยู่วันนึ่งเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยในออฟฟิต พี่เขาเลือดออก ผมก็ได้พาเขาไปที่โรงพยาบาล อยู่กับพี่เขาจนทำแผลเสร้จออกจากโรงพยาบาล วันงานเลี้ยงบริษัท ผมเป็นนักดื่มตัวยงเลย55555 ผมดื่มจนเมา พี่เขาก็พาผมกลับมาส่งที่ห้อง พาขึ้นรถ นั่งแท็กซี่ ผมเมาจนเดินแทบไม่ไหวก้มรพี่เขาคอยดูแล ตลอดระยะเวลา1ปี มันก้มีหลายๆเหตุการ ที่เราสองคนมีกิจกรรมร่วมกันครับ ผมก็กลับรู้สึกดีขึ้นมาเรื่อยๆครับ แต่ในใจก็คิดนะครับว่าเขาทำเขาอาจจะคิดแค่เราเป็นแค่พี่น้อง เพราะพี่เขาก้มีคนคุยแล้ว จนวันนึ่งพี่เขาได้ยื่นใบลาออก เขาเลยมาบอกผมเป็นคนแกโดยการโทรมาบอก เชื่อไหมครับความรู้สึกผมตอนนั้นบอกไม่ถูกเลยหวิวๆเหมือนเสียใจ เหมือนคนอกหักแบบบอกไม่ถูกเลย ผมก็ได้แต่บอกว่า ยินดีด้วยเจอที่ใหม่ที่ดีกว่าก็ไป ไม่เป็นไรครับ หลังจากวางสายผมน้ำตาคลอ แต่ไม่ไหลนะครับ ผมคิดว่าผมมีระยะเวลาแค่30วันเท่านั้นที่จะมีเวลาอยู่กับพี่เขา หลังจากนั้นผมก็คุยกับพี่เขาน้อยลงบวกกับความเสียใจด้วยแหละครับ พี่เขาก็โทรมาหาโทรมาคุยเล่นบ้างจนล่าสุด ก่อนที่พี่เขาจะออกเหลือเวลาอีก3วัน เราได้ไปเลี้ยงส่งกันที่ทะเลครับ มีเพื่อนไปอีก2-3คน พี่เขาก็เล่นกับผมหยอกกับผม ให้ผมขึ้นหลัง เล่นวิ่งถืบกัน เล่นน้ำกันกับผม ผมมีความสุขมากครับ ณ เวลานั้นบอกตรงๆเลย จนสุดท้ายวันกลับ ผมมาถึงห้องของตัวเอง คิดย้อนกลับไป ผมมีความสุขมาก เหมือนมีใครคนนึ่งมาเติมเต็มหลายๆอย่างในชีวิตผมซึ่งผมก็โสดมาหลายปีแล้ว พอได้มาเจอพี่เขา การกระทำพี่เขาที่มีต่อเรา เรากลับมีความสุข คืนวันนั้นผมร้อฃให้เลยครับอยู่ๆมันก็ร้องออกมาแบบไม่มีเหตุผล วันต่อมาผมต้องไปทำงาน วันนั้นเป็นวันที่พี่เขาไม่มาทำงานแล้ว ผมถึงที่ทำงานมองไปโต๊ะข้างที่พี่เขานั่งทำงานข้างเรา ว่างปล่าว ไม่มีของ ผมน้ำตาไหลเลยครับ บอกอารมแบบไม่ถูก มีแค่ตุ๊กตาตัวเดียวที่พี่เขาให้ก่อนออก ผมสบสนครับ ที่ผมเป็นผมรักพี่เขาไปแล้วใช่ไหม เที่ยงก้ไปกินข้าวคนเดียว (เพื่อนที่ทำงานก้มีนะครับที่พอคุยกันได้ แต่ไม่ได้สนิทใจคนวัยทำงานน่าจะรุ้) พี่เขาก็ไลน์มาหาผมว่า โอเคไหม ผมก้ตอบไปว่า โอเคครับ ตกเย้นวันนั้น ผมกลับมาห้องผม ผมทักไลไปหาพี่เขาว่านอนหรือยัง พี่เขาตอบมาว่า ยังคับพี่รอน้องอยู่ โทรศัพท์เข้ามาหาผมเป็นเบอของพี่เขา สิ่งแรกที่เขาถามผมคือ"เป้นไงบ้างทำงานคนเดียวไหวไหม คิดถึงพี่ป่าว" เท่านั้นแหละครับ ผมน้ำตาไหลออกมาแบบว่าบอกอารมไม่ถูกว่าดีใจหรือเสียใจ เคยเห้นแต่ในละคร ไม่คิดว่าจะเจอกับตัว เหตุการที่ผมกล่าวเบื่องต้นเป้นเหตุแค่บางส่วนเท่านั้นครับ ผมยังมีออกต่างจังหวัดด้วยกันทำกิจกรรมร่วมกันอีกเยอะเลยตลอดระยะเวลา1ปีที่ผ่านมา