ในวงการเล่นหุ้น  มีข้อแนะนำมากมาย ล้วนแต่ฟังแล้ว ดีเลิศ  แต่สิ่งหนึ่งที่ละเลยคือ เวลา
อย่ามาบอกว่า  ราคานี้ซื้อ ได้ หรือไม่ได้  อต่จงบอกว่า ราคานี้ ยังพอมีกำไรหรือไม่  และ น่าจะได้ กำไรในเวลากี่นาที  กี่วัน  กี่เดือน  กี่ปี  มากกว่า
ซึ่งคนเล่นส่วนมากเอาแต่ฟัง แล้วก็ฝันหวานๆ  เคลิมๆ  ลืมนึกว่า เรานี้อายุเท่าใด แล้ว จะเอากำไร แค่นี้อาจต้องรอ 10 ปี ตอนนั้นอายุเราเท่าใด  มีภาระเพิ่มขึ้นแค่ไหน   ความไวคิดไวทำ ช้าลงหรือไม่    การแข่งขันมากขึ้นเพียงใด  ฯลฯ
ล้วนแต่เป็นความคิด ทางจินตนนาการ และวิทยาศาสตร์ผสมกันอยู่
อย่าเชื่อ ว่า สิ่งที่เรารู้ตอนนี้ เป็น อมตะ    อย่ามั่นใจสิ่งที่คาดการณ์เสมอ  จงมี เผื่อ ความปลดภัยไว้บ้าง  เช่น คาดว่า ลงทุน 1 ล้าน จะเอากำไร เป็น 5 ล้านใน 5 ปี   ต้องเผื่อความเสี่ยงครึ่งนึง ก็จะกลายเป็น  ยืดเวลา  5 ปี เป็น 10 ปี  หรือ  กำไร 5 ล้าน เป็นแค่ 5 ปี เหลือ 2.5 ล้าน  แบบนี้คือ การเพิ่ม safty factor 50 % ลงไป   การเก็งกำไรก็เช่นกัน ต้องเผื่อ ความคาดไม่ถึงเสมอ  เผื่อ ราคาลงทันที แต่อยากเอาคืน ต้องเพิ่มทุนอีก เท่าใด (บางครั้ง มากว่า 10 เท่าขอวทุนที่ซื้อ แล้วติดดอย (มีทุนสำรองหรือไม่  ถ้าไม่ ต้องวทำอย่างไร)  วิชาการเก็งกำไร ไม่หมูอย่างที่คิด และ บางครั้งอาจจะยากกว่า วิชาการลงทุน
เพราะ มีสิ่งเหนือการคาดหมายมากกว่า วิชาการลงทุนตามตำรา  (ตำราเก็งกำไรเขียนยากกว่ามาก จึงไม่ค่อยเห็นในท้องตลาด  อีกทั้งมีพวก มองโลกสวยอย่างเดียว คอยขัดขวาง  หาว่า การเก็งกำไร เป็นวิชามาร ทำลายการลงทุน ฯลฯ )  อต่ตนเองก็เล่นเก็งกำไร โดยไม่รู้ตัว ในเมื่อ พรุ่งนี้จะเกิดเรื่องอะไร ตนเองยังเดาไม่ถูก แล้วจะไปบอกว่าหุ้นนี้ต้องกำไร 5 เด้ง ได้อย้างไร ?   รายย่อยต้องฉลาดคิดเสียที  เรารายย่อยเสียเปรียบเรื่องทุน แต่ไม่เสียเปรียบความฉลาด หรือความโลภเท่ารายใหญ่ พอกัน