25 กรกฏาคม2559
วันนี้ ตรวจคนไข้เบาหวาน ผู้ชายอายุ60ปี อาชีพรับจ้าง ผิวคล้ำๆ ใส่แว่น ดูผอม

หมอจิ๋ว : (เห็นในประวัติทานยา metformin วันละเม็ด น้ำตาลวันนี้ก็ปกติดี ) ทานยาแล้วมีปัญหาไหมครับ
คนไข้ : ปกติดีครับ
หมอจิ๋ว : เห็นในประวัติทานยา แค่วันละเม็ดวันละครั้งใช่ไหมครับ
คนไข้ : ครับ
หมอจิ๋ว : (เหลือบเห็นในopd card เห็นหมอ น.โน๊ต ไว้ว่า คนไข้พูดไทยไม่ได้ but can speak english very well ) อ้าว ลุงพูดไทยไม่ได้เหรอ เห็นหมอคนก่อนเขียนไว้ว่า พูดไทยไมได้ but can speak english very well
คนไข้ : อ่อ พอพูดได้บางคำ แต่พูดไม่ชัด แต่ ก่อนเคยอยู่มาลายู l have ever stay in malaysia and i come back to china
หมอจิ๋ว : อ้าว ลุงเคยอยู่เมืองจีนด้วยเหรอ
คนไข ้: no china town in malaysia , i go to work at malaysia ............................. (แล้ว แกก็บ่นเป็นภาษาอังกฤษ ฟังรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง)
หมอจิ๋ว : ok i see , you will take this card to the nurse in front of the door
คนไข้ : ok , ไปใส
หมอจิ๋ว : +^+ (ปรับอารมณ์ไม่ทันเลย ใส่พูดอีสานด้วยฟะ) เอ่อ เอาบัตรไปให้พยาบาลหน้าห้องครับ
คนไข้ : where is she ?
หมอจิ๋ว : in front of the door (ชี้ไปทางหน้าห้องตรวจ)
คนไข้ : ok , thank you very much
หมอจิ๋ว : you're welcome , have a nice day , what's up
คนไข้ : ว่อทแซบ

โอย ตรวจแก เสร็จแล้ว มึนหัวอย่างแรง พูดไทยคำ อังกฤษคำ บางทีก็เว่าอีสาน

หลายเดือนต่อมา เวลาแกมาพบหมอคนอื่น ก็พูดไทยคำ อังกฤษคำเหมือนเดิม จนสุดท้าย ถูกส่งไปพบหมอจิตเวช พบว่า แกเป็นโรคอารมณ์สองขั้ว (bipolar disorder)