แบบเเต่ก่อนไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลยนะเพราะเเต่ก่อนเพื่อนในกลุ่มก็ยังรับฟังอยู่ พอมาพักหลังๆเรามีปัญหานู่นนี่นั่นพอเอาไปปรึกษาหรือระบายกับเพื่อนในกลุ่มเพื่อนจะออกแนวเมินๆหน่อยหรือแม้กระทั่งอ่านเเชทเฉยๆแต่ไม่ตอบ หรือบางเวลาที่เราไปเจออะไรอยากเอามาเล่าบ้างอย่างเช่น เจอลูกชิ้นร้านนี้อร่อยดี หรือวันนี้ไปเจอนู่นนี่มาด้วยแหละ มันอาจจะดูไร้สาระนะแต่เราก็ใส่ใจอะ เเต่ผลตอบรับที่ได้มาคือตรงข้ามกันหมดเลย บางคนบอกทำไมไม่ไปปรึกษาพ่อแม่หรือคุยกับพ่อแม่ล่ะ ก็ต้องเข้าใจนะว่าครอบครัวเเต่ละครอบครัวมันไม่เหมือนกัน จะให้เราไปปรึกษาหรือเล่าอะไรแบบนี้มันก็ไม่ใช่สไตล์ครอบครัวเรา เราเคยอยู่ครั้งนึงไปปรึกษาแม่(จำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร)แล้วก็โดนว่ามาเลยทำให้เราไม่ไปปรึกษาอีกเลย เเล้วครอบครัวเราก็ไม่ใช่ครอบครัวที่อบอุ่น เนื่องจากไม่ค่อยคุยกันเลย เรายังรู้สึกเลยว่าเราขาดความอบอุ่นพึ่งรู้ซึ้งคำนี้แหละ แต่เพื่อนในกลุ่มเราที่เริ่มออกแนวเมินๆเราเเล้วเนี่ยเป็นเพื่อนสนิทเราหมดเลยคบกันมาได้4-5ปีละปัจจุบันก็ยังคบกันอยู่เเต่ที่เริ่มเปลี่ยนไปคือรู้สึกเลยว่าไม่เหมือนเดิมเเล้วเดี๋ยวนี้เวลาทำงานกลุ่มอะเราก็โคตรทุ่มเทกับงานนี้เลยนั่งปั่นจนข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กินเราเเบ่งงานไว้เเล้วพอเราทำเสร็จก็ให้เพื่อนมันทำนิดๆหน่อยเเล้วให้ปริ้นออกมาเพื่อให้ทันส่งในวันนี้แต่ก็ไม่เสร็จทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไรมากมายเลยอะ มันไม่เคยใส่ใจเลยพอมันบอกพน.จะเอามาส่งเราก็แบบก็ได้วะเเค่เลทไปวันเดียวเเต่พอถึงวันจริงมันก็บอกว่าทำไม่ครบค่อยส่งวันหน้านะเราแบบโมโหมากเลยแต่ไม่อยากระเบิดออกมาก็มันเพื่อนเราอะเนาะ เเต่ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆก็คงต้องระเบิดซักวันแหละ //เเต่ก่อนเพื่อนเรามันก็ไม่เคยเป็นแบบนี้นะเเต่เดี๋ยวนี้มันเริ่มไม่ใส่ใจงานไม่ใส่ใจเพื่อนกันสักคนละ เหลือเเค่เพื่อนบางคนที่ต้องรับผิดชอบงานคนเดียวอยู่เราก็เห็นใจมันเหมือนกันเลยพยายามที่จะช่วยให้ได้มากที่สุด พยายามใส่ใจให้มากที่สุด  เราเริ่มอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากไปใหนมาใหนกับเพื่อนเราละ เอาง่ายๆว่าเริ่มรู้สึกเบื่อขอระบายหน่อยละกันค่ะ มันอาจพิมพ์แบบงงๆเเต่เเค่ได้พิมพ์ออกมาก็สบายใจมากแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ