เราเป็นผู้หญิงนะคะ อยู่ม.5แล้ว เป็นลูกคนเล็กสุด แล้วทีนี้พี่สาวเราก็มีน้องแบบเบี๋อ่ะค่ะ เราขอบอกไว้ก่อนเลยว่าเราเป็นคนที่ไม่ชอบเด็กมากๆ ไม่ชอบแบบบรรยายไม่ถูกจริงๆว่าทำไม เราก็เคยบอกแม่ตั้งแต่เด็กแล้วว่า แม่ห้ามมีน้องนะ แล้วทีนี้พอพี่เรามี คือเราก็คิดตั้งแต่ตอนเขาท้องนะคะว่ายังไงเขาก็หลานเรา เราก็พยายามทำใจ ปรับตัว แต่พอคลอดออกมา  เราก็ทำใจให้ยอมรับ ให้ชอบไม่ได้จริงๆ แล้วคือนึกสภาพออกไหมคะ เราต้องอยู่ในที่ที่เรารู้สึกไม่โอเค ทั้งๆที่มันก็เป็นบ้านของเรา แค่เพราะคนคนเดียวเกิดมาคือเราพยามยามคิดแล้วนะ ว่าไม่ใช่ความผิดของเขา แต่เหมือนกับว่า มันมีความคิดที่ตีกันในหัว ว่าถ้าไม่มีเขาเราก็จะโอเคกว่านี้ อีกอย่างพอมีเขา เหมือนกับว่าแม่เราก็เลิกสนใจเรา ให้ความสนใจเราน้อยลงมากๆ ในจะเรื่องที่เราต้องเตรียมที่จะเรียนหลังจบม.6 เรารู้สึกกดดันมากๆ เวลาเราเครียดเราก็ไม่รู้จะไประบายกับใคร จนเรารู้สึกว่าเราไม่มีความสุขเวลาอยูบ้าน ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราจะเป็นคนติดบ้านมาก เราอยากอยู่กับเพื่อนมากขึ้น แต่พอเราไปโรงเรียน เราก็รู้สึกเหมือนเราอยู่ตัวคนเดียว เหมือนบางครั้งเราก็ไม่มีตัวตนขึ้นมาเฉยๆเหมือนเราเป็นภาระของกลุ่ม เราเครียดมากๆ เรารู้สึกไม่มีความสุขเลย เราร้องไห้มากกว่าหัวเราะ ล่าสุดคือเรียนๆอยู่แล้วเราก็ร้องไห้ออกมา จนเรียนไม่ได้ ต้องไปร้องไห้ในห้องน้ำ จะนอนก็ร้อง กินข้าวอยู่บางครั้งก็ร้อง  กลับมาบ้านก็ไม่แฮปปี้ อยู่โรงเรียนก็ไม่มีตัวตน เหมือนไม่มีใครต้องการเรา มันเป็นแบบนี้บ่อยมาก ทำร้ายตัวเองก็มี จนเราคิดว่าถ้าเราหายไปทุกอย่างมันก็จะจบ เรากลุ้มมากจริงๆ เรากลัว กลัวทุกอย่างเลยตอนนี้ กลัวที่บ้านจะผิดหวัง กลัวจะเป็นตัวน่ารำคาญของเพื่อน กลัวไปหมด เราควรทำยังไงดีคะ