เพิ่งมาเห็นข่าวการจากไปของคุณ Pound Vatcharapong เมื่อสัปดาห์ที่แล้วจากเว็บยูทูปโดยบังเอิญ รู้สึกเศร้าและสะเทือนใจอย่างมาก ไม่สามารถลบภาพเรื่องราวของคุณปอนด์และน้องหมาลียองเจ ออกไปได้ ทุกวันหลังจากทราบข่าว ภาพต่างๆจะวนเวียนอยู่ในหัว ร้องไห้เหมือนเป็นคนรู้จักกัน อาการซึมเศร้าที่รักษาอยู่ ตั้งแต่ "ลูกน้ำ" หมาที่รักเหมือนลูก จากไปเมื่อปี 57 พยายามรักษาตัวเอง ไปหาหมอตลอด กินยาไม่เคยขาด อาการซึมเศร้าที่คิดว่ากำลังจะดีขึ้น กลับทรุดลง ไม่คิดว่าตัวเองจะรู้สึกเศร้า สะเทือนใจได้ขนาดนี้ เคยโพสต์กระทู้ " คิดถึงหมาที่ตายไปแล้ว " เมื่อ 8 สค.57 เพื่อระบายความอัดอั้นตันใจ เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกนี้  มันเหงา และเดียวดาย แม้จะมีเพื่อน และญาติพี่น้อง ก็เหมือนไม่มี ไม่มีใครเข้าใจคนเป็นซึมเศร้า เท่ากับคนที่เป็น แม้แต่หมอที่รักษาก็ยังไม่เข้าใจ การบอกให้ปล่อยวาง  ทำใจ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดาโลก เป็นสัจธรรม ก็เข้าใจ แต่มันทำใจไม่ได้จริงๆ คุณปอนด์ อดทนกับความเศร้ามาได้ 20 วัน ก็พ้นจากความทุกข์ทรมานไปแล้ว สำหรับตัวเองพยายามอดทนมาตั้งแต่ปี57 ก็ท่องอยู่ในใจมาตลอด ต้องทนให้ได้ ต้องอยู่ให้ได้ แม้จะคิดอยากทำอย่างคุณปอนด์ เพื่อให้พ้นจากความเจ็บปวด ความทุกข์ทรมาน คิดมาตั้งแต่ "ลูกน้ำ" จากไป แต่ไม่กล้าพอ กลัวทำไม่สำเร็จ ไม่อยากให้ตัวเองเป็นภาระของคนที่อยู่ข้างหลัง  อยากระบายออกมาบ้าง ขออาศัยเว็บพันทิบนะ แม้จะช้าไปหลายเดือน จาก 3 สค.60  ก็ขอให้คุณปอนด์ และน้องลียองเจ ไปสู่สุคติ อยู่ในภพภูมิที่ดี ที่สำคัญได้อยู่ด้วยกัน ไม่ต้องพรากจากกันตลอดไป