เราคบกับแฟนมา2ปีค่ะ เรารักเค้ามาก รักในตัวตนของเค้าที่เค้าเป็นจริงๆ ที่ผ่านมาเรารู้สึกว่าเราโชคดีจังที่ได้คบกับผู้ชายคนนี้ เพราะเค้าเป็นคนดีคนนึงเลย เราแทบไม่เคยทะเลาะกันเรื่องผู้หญิงอื่นหรือผู้ชายอื่นเลย เวลาทะเลาะกันเหตุเพราะเค้านั่นแหล่ะเค้าไม่ค่อยสนใจเราสนใจแต่เรื่องตัวเองไม่ค่อยเป็นห่วงวันสำคัญก็ไม่มีของให้แต่เราไม่เคยเรียกร้องอะไรนะคะ ย้ำว่า ไม่เคย แล้วก็ไม่เคยพาไปรุ้จักคนที่บ้าน รู้สึกไร้ค่าจังค่ะทุกครั้งที่เป็นแบบนี้ แล้วเค้าก็ไม่ค่อยง้อชอบปล่อยทิ้งไว้เป็นอาทิตย์เป็นเดือน มันบ่อยมากๆที่เรารู้สึกไร้ค่าหดหู่ร้องไห้ทุกครั้งทรมาณมากเลยเพราะเราเองไม่เคยทำร้ายเค้าเลยซักครั้ง มีครั้งเจ็บที่สุดคือทะเลาะกันแล้วเค้าหายไปเฉยๆลบรูปลบสถานะในเฟซบุคทั้งที่คบกันมาได้ปีกว่าแล้ว เค้าทำแบบนี้บ่อยมากๆๆๆ นับไม่ถ้วนจริงๆค่ะ แล้วเค้าก็กลับมาทุกครั้ง อย่างที่บอกเรารักเค้ามากเราเลือกมองแต่ข้อดีของเค้าตลอดซึ่งมันก็ดีนะคะเพราะเราเลือกที่จะให้อภัยเค้าแล้ว เราจะพูดกับเค้าเสมอทุกครั้งที่เค้ากลับมา ว่า “เค้าให้อภัยเธอตลอดนะเธอควรคิดได้แล้วว่าใครที่รักเธอจริงๆ” แต่ก็ไม่วายเป็นแบบเดิมอีก ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้มันรู้สึกทรมาณมากเมื่อไหร่เวลานั้นจะผ่านไปจนเราเครียดจนต้องหาหมอจิตเวชเพื่อกินยาเลย 2ปีที่เป็นแบบนี้ เราอธิบายกับเค้าด้วยเหตุผลด้วยความรักเสมอไม่เคยใช้อารมณ์ แต่ครั้งนี้เรารู้สึกว่าหรือบางคนได้แค่ไหนก็แค่นั้นจริงๆเราบังคับเค้าไม่ได้และเราคงเปลี่ยนเค้าไม่ได้เลยหรือยังไม่โตกันทั้งคู่ รู้สึกผิดหวังมากๆเลยค่ะแต่ก็เลือกเดินออกมาแล้วนี่คงเป็นการตัดสินใจครั้งสุดท้ายของเรา เศร้าไปอีกพักใหญ่เลย