สวัสดีครับชาว pantip ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง เรื่องความรักที่ผมสูญเสียไป ความผิดมันเริ่มมาจากผม
แฟนของผมคนแรก ผมคบกันแฟนมาตังแต่มัทธยม ผมเป็นรุ่นพี่เธอ2ปี ผมเจอเธอครั้งแรก ผมก็ตกหลุมรักเธอทันที ผมเริ่มจีบเธอ โดยการให้เพื่อนไปขอเบอร์โทรเธอ แล้วผมก็ได้เบอร์โทรเธอมา ผมใช้เวลา3เดือนตามจีบเธอ แล้วผมกับเธอก็ได้คบกัน ช่วงแรกๆที่คบกัน ผมไม่กล้าไปหาเธอ ไม่กล้าอยู่ใกล้เธอ ส่วนมากผมจะโทรคุยมากกว่า ตอนนั้นผมอยู่ม.6เธออยู่ม.4 พอเวลาผ่านไป เทอม2ผมจะจบม.6ผมก็เริ่มใจกล้า กล้าไปคุยกับเธอ แล้วความสัมพันธ์ของเราก็เริ่มดีขึ้น แล้วผมก็จบม.6เขาเรียนมหาลัย ช่วงแรกๆชีวิตในรั่วมหาลัย ผมเริ่มทำตัวห่างจากเธอ เพราะอยู่ในช่วงเริ่มต้นเจออะไรใหม่ๆ แต่ยังไม่มีอะไร พอผมขึ้นปี2เธออยู่ม.6 ผมกับเธอก็ยังคบกันปกติ ผมไปรับไปส่งเธอไปโรงเรียนทุกวัน เราจะเจอกันทุกวัน ไปกินข้าว ไปเที่ยว จนเธอเรียนจบ แล้วก็เข้ามหาลัย ช่วงแรกๆผมก็คิดมาก เพราะเรียนคนล่ะที่ ผมเริ่มกลัวมีคนมาจีบเธอ จนทำเราทะเลาะกัน เราทะเลาะกัน จนเราต้องเลิกกัน จนเวลาผ่านไป2เดือน ผมกลับไปง้อเธอ แล้วเธอก็ให้อภัยผม เราคบกันต่อ พอเข้าปีที่2 ผมก้ทะเลาะกับเธออีก แต่เรื่องผมไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น  แล้วเธอจับได้ ทำให้เราทะเลาะกัน ตอนนั้น ผมคิดว่า เลิกกันไปก็ดี เพราะผมมีคนที่จะคบด้วยอยู่แล้ว แต่แล้วเวลาผ่านไป มันทำให้ผมคิดถึงเธอ ผมจึงตัดสินใจกลับไปง้อเธอ ผมใช้เวลาง้อเธอ เดือนกว่า เธอก็ให้อภัยผม แล้วเราก็คบกันต่อ เข้าปีที่3 เราก็ทะเลาะกันอีก เรื่องเดิม ผมไปมีผู้หญิงคนใหม่ แต่ครั้งนี้ เธอก็กำลังคุยกับคนอื่น เพราะเธอรู้ว่าผมกำลังคุยกับคนอื่น แต่เธอไม่พูด ผมคิดว่าเธอไม่รู้ ทำให้เราทะเลาะกัน แล้วก็เลิกกันจนถึงทุกวันนี้
ทุกวันนี้ผมก็ยังอยู่คนเดียว ผมคิดถึงเธอทุกวัน ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่คิดถึงเธอ  ผมรอ รอ รอ วันที่เธอให้อภัยผม ผมไม่กล้ารักใคร ผมไม่กล้ามีแฟน เพราะผมคิดอยู่เสมอ ถ้าวันนั้นมาถึง วันที่เธอให้อภัยผม แล้วผมมีแฟนแล้ว มันจะทำให้ผมไม่สามารถกลับไปคบกับเธอได้อีก ผมจึงรอเธอจนถึงทุกวันนี้ เป็นเวลา2ปีแล้วที่เราเลิกกัน แต่ผมก็ยังลืมเธอไม่ได้สักที ผมคิดถึงเธอทุกวัน ผมยังรอเธอทุกวันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง Sp💗Tn