เดินทางสิบสองชั่วโมงข้ามเส้นลองละติจูดของกาลเวลา  ถึงกทม.ตอนเช้า  คณะของคุณลุงโอลด์อุตส่าห์มีน้ำใจไปรับที่สนามบินเข้ากทม.   จากนั้นก็ยาวเลย    กว่าจะเช็คอินที่โรงแรมได้ก็สองทุ่มกว่าๆ   อาบน้ำเสร็จนึกว่าจะเหนื่อย  กะจะทิ้งตัวโครมลงนอนให้หลับสนิท   ทีไหนได้...ความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้กลับมาสัมผัสบรรยากาสแบบไทยๆ เริ่ม kick in เข้ามากระตุ้นเตือน    เท่านั้นแหละ...เริ่มรู้สึกตื่นเต้นว่าตอนนี้ผมอยู่เมืองไทยจริงๆ จนนอนไม่หลับ   คงอาจจะเป็นเพราะนับตั้งแต่เดินทางมาถึง   ก็ได้สรวนเสเฮฮากับเพื่อนๆ จนลืมความตื่นเต้นไป   และขณะที่พิมพ์อยู่ตอนนี้เป็นเวลาตีสี่กว่าๆ    และพรุ่งนี้ผมก็ต้องเข้าอบรมทั้งวัน!  ตั้งแต่เช้ายันเย็น   นึกภาพออกเลยว่าคงไปนั่งหัวสัปหงกแน่ๆ


การได้พบปะเพื่อนฝูง(ผมไม่อยากเรียกว่ามีตติ้งอะไรหรอก มันดูเป็นทางการมากเกินไป) ก็พูดคุยและอัพเดทกันหลากหลายเรื่อง   เรื่องราวมาม่าในรดน. ก็หลีกเลี่ยงไม่พ้นและเป็นไฮไลต์ของการสนทนาด้วย   แต่มันก็ไม่ได้เป็นไปในท่วงทำนองที่เอ่อๆ ออๆ เห็นพร้องต้องกันไปหมดอย่างที่หลายๆ ท่านอาจจะเข้าใจ    เพราะไม่ได้มีการแท็คทีมอะไรกันเข้มแข็งอย่างที่หลายคนหรือโดยเฉพาะอย่างที่คุณชบาเหลืองเข้าใจ   จริงอยู่ผมสนับสนุนจุดยืนตกข.เสมอ แต่ผมก็ไม่ได้ไปกำหนดทิศทางการบรรลุเป้าหมายของเขา  


การได้รับการอัพเดทและได้เห็นเอกสารข้อมูลบางอย่าง   ทำให้เกิดความรู้สึกหลายๆ อย่างว่าเราหรือสถานการณ์ในห้องรดน.มาถึงจุดนี้ได้อย่างไร??    ลองถามย้ำไปย้ำมาดูว่า เราหรือสถานการณ์ในห้องรดน.มาถึงจุดนี้ได้อย่างไร??   ใคร? ที่ไหน? เมื่อไหร่ และอย่างไร? น่าจะเป็นเครื่องมือที่ดีในการที่จะสาวไปหาคำตอบ   แต่...ดูเหมือนว่าจะสายไปเสียแล้วเพราะว่าหากเมื่อไหร่ก็ตามที่คนส่วนใหญ่ในห้องรดนนำเครื่องมือ ใคร? ที่ไหน? เมื่อไหร่และอย่างไร? มาใช้ในการสาวสาเหตุเราก็จะเห็น “ความเอนเอียง” พร้อมที่จะเข้าข้าง “ฝ่าย” ที่ตัวเองถือหาง  ที่พูดตรงนี้หมายถึงผมด้วย


ณ ตอนนี้ความเป็นกลางต่อเหตุการณ์คือสิ่งที่ต้องการและหายากมาก   แต่ที่เกลื่อนกลาดอยู่ตอนนี้เห็นจะลมปากว่า “เป็นกลาง” หรือพยายามจะเป็นกลางมากกว่า   บางทีนะ....ผมคิดว่าการฟ้องร้องน่าจะเป็นธรรมหรือทางออกสำหรับทั้งสองฝ่าย    แม้จะดูเหมือนว่าไม่เป็นธรรมต่อผู้ถูกฟ้อง   แต่ก้อในเมื่อมีแต่การด่ากันไปด่ากันมา   อวยกันไปอวยกันมมาบนบอร์ดอย่างไม่มีสิ้นสุดอยู่อย่างนี้    ซึ่งแม้จะมีการพยายามที่จะไกล่เกลี่ยอมาอย่างน้อยๆ แล้วสามครั้งแต่ก็ต้องพับฐานไป   จึงเห็นได้ชัดพอสมควรว่า  ต่างฝ่ายต่างก็กำลังเดินผละออกมาจากการปรองดอง   กระทู้ที่ปรากฏบนห้องรดน. ในแต่ละวันจึงกลายเป็นการแสดงออกของมานะและแรงผลักของทิฐิ    ตัวผมผมรู้ตัวดีว่าได้เลือกที่จะเดินเข้าวังวนตรงนี้ตั้งแต่ต้นแล้ว  เรื่องถอนตัวออกไปเห็นจะไม่มี   ที่มีอยู่ตอนนี้ก็คือพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่ทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปกว่าที่มันเป็นอยู่ตอนนี้แม้จะมีโอกาสและเห็นช่องทางก็ตาม   อีกทางหนึ่งผมก็พร้อมที่จะใกล่เกลี่ยหากอีกฝ่ายต้องการ   ใครๆ ที่ไม่เข้าใจตัวตนผมอาจจะมองว่ากำลังอยากจะทำตัวเป็นพระเอกก็ตาม      แต่ผมก็เป็นของผมอยู่อย่างนี้เสมอมาในชีวิตจริงและบนบอร์ด  


รู้สึกใจหายกับข้อเท็จจริงที่ปรากฏว่าตอนนี้มันเริ่มจะเลยจุดปรองดองไปไกลทีละนิดๆ แล้ว   แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ก็เริ่มที่จะริบหรี่ๆ ลง   ก็คงได้แต่คาดหวังว่า   แสงสว่างแห่งปัญญาจะช่วยพวกเราหาทางออกเจอ    ผมยังยืนยันในมุมมองตั้งแต่ต้นของผมต่อเหตุการณ์นี้ว่าปัญหาและรากเง้าจริงๆ มันมีอยู่ไม่กี่คน    ไม่กี่คนจริงๆ หากตัดตัวละครและนักแสดงประกอบออกไป      

ปล.  ถ้าน้องเจ้ยเข้ามาอ่านกระทู้นี้   อยากจะบอกว่า  เมื่อคืนนี้ผมได้กินขนมชั้นอย่างเอร็ดอร่อยซื้อมาจากมินิมาร์ตข้างๆ โรงแรมแล้ว   ของโปรดที่เหลือที่กำลังตระเวณล่าอยู่ตอนนี้ “ข้าวเหนียวมะม่วง”  ตอนนี้ยังต้องยุ่งธุระอยู่สามสี่วัน.....เสร็จธุระแล้วก็จะตระเวณล่าหาทานข้าวเหนียวมะม่วงให้หายอยาก