เราพึ่งเลิกกันไม่นาน เรียนอยู่ที่เดียวกันคนละสาขาคบกันได้4เดือน คือเราเองเป็นคนที่เวลาคบกับใครจะไม่ค่อยถึงเดือนสักเท่าไหร่แปปๆก็เลิก แต่พึ่งมีคนนี้ที่คิดว่าเค้าดี ไม่ได้ดีมากมายแต่ดีกว่าคนก่อนๆที่ผ่านมา พอได้คบกันก็รู้สึกดี คือส่วนตัวเราไม่เคยคิดอยากจะคบกับคนรุ่นเดียวกัน คือไม่ได้ไม่อยากแต่แค่ไม่เคยเลยไม่กล้า พอครั้งนี้ได้รู้จักได้เจอเค้าได้คบกัน มันรู้สึกดี ส่วนมากเวลาจะคบกับใครชอบหวังไว้สูง แต่กับคนนี้เราหวังแล้วไม่รู้สึกผิดหวังเลย เค้านิสัยดี ซื่อสัตย์ไม่ถึงขนาดพ่อพระแม่พระนะ แต่คือเค้าก็มีสาวๆมาคุยบ้างแหละแต่แค่เค้าไม่ได้คิดอะไร นิสัยชอบกวนตีนคืออยู่ด้วยแล้วมีความสุข พาไปเที่ยวบ้างพาไปหาอะไรกินบ้าง ทุกอย่างที่เค้าทำมันทำให้เราเองแน่ใจว่าไม่อยากเสียคนนี้แล้ว ไม่ทิ้ง แต่สุดท้ายก็เป็นเพราะเรา เวลาทะเลาะกันเราเองชอบประชดประชัน บอกเลิกบ้างแหละ ไล่เค้าบ้างแหละ เงียบใส่ไม่ชอบให้เหตุผล แต่ก็ปากดีไปเรื่อย สุดท้ายเค้าเริ่มชินกับการที่เราทำแบบนี้ แล้ววันนึงเค้าก็เปลี่ยนไปจากเดิม เราเองไม่ได้คิดมากอะไร ปกติเค้าจะมาหาตอนว่างบ้างแหละตอนเลิกเรียนก็อยู่รอกัน แล้วก็เดินไปส่งทั้งๆที่เค้าไม่จำเป็นต้องไปส่งก็ได้ มันทำให้เรารู้สึกผูกพันมากกว่าเดิม รู้สึกมั่นใจเวลามีเค้าอยู่ แต่จู่ๆเค้ามาบอกว่าอยากมีเวลาส่วนตัว ของเค้าคือ หาอะไรดู ถ้าอยากคุยก็ทักมาพร้อมคุยพร้อมตอบ แต่แค่เค้าขอเวลา เราเองเข้าใจเพราะเค้าเรียนสาขาวิจิตร เข้าใจว่างานเยอะเพราะงานก็เยอะกันทั้งคู่ เลยปล่อยให้เป็นแบบนั้น จนถึงวันนี้เค้ามาบอกว่า เลิกกันนะ ทั้งๆที่เค้าไม่เคยบอก เราเองคิดว่าเค้าแกล้งเพราะนิสัยเค้าเองชอบแกล้งอยู่แล้วไม่คิดว่าจะพูดจริง เราเลยให้เหตุผลไปทุกอย่างว่าทำไมเป็นแบบนั้น เราพึ่งทะเลาะเรื่องใหญ่แบบนี้กันครั้งแรกเอง เราเลยขอโอกาส เค้าก็เหมือนรำคาญ แต่เราให้เหตุผลไปว่า ไม่อยากเสียเค้าไปเพราะมั่นใจกับเค้าแล้ว ไม่ได้หวังจนถึงต้องหมั้นกันแต่งงานกัน แค่อยากมีกันไปเรื่อยๆ เราเองยังไม่ได้โอกาสทำมันให้ดีเลย สุดท้ายเค้ามาบอกเราว่า ให้มาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่เรายังทำใจไม่ได้ ใจไม่แข็งพอ อ่อนแอมากตอนนี้ แต่กลัวเซ้าซี้จนเค้ารำคาญ **มีอีกอย่าง ตอนนี้เราก็คุยกันปกติเหมือนเพื่อนทั่วไป บางทีเค้าชอบส่งมาว่าคิดถึง เราเองตกใจ อยากรั้ว่าจะมีโอกาสไหม