กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่2แล้ว ผมเบื่อกับการที่ผมต้องมานั้ง ทรมารอยู่คนเดียวจริงๆเลยครับ เราเจ็บมาก ทำไรแทบไม่ไหวเลย แม้จะกินข้าวยังกินได้แค่คำ2คำ  คงเป็นเพราะผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะตั้ง7ปี เลยทำให้ผมทรุดได้ขนาดนี้ เรารักเขามากเกินไป ยอมแทบทุกอย่างจนเคยตัว บ้างครั้งยอมโง่ให้เขาแอบคุยกันแล้วเราทำเป็นไม่รุ้อะไร แต่ข้างในมันแย่มากๆเลยครับ จากคนที่เคยแข็งไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ แต่วันนี้เราแพ้เราทำอะไรไม่ได้เลย พยายามเรียนรู้กับความเจ็บปวดที่ได้รับมาให้อยู่กับมันให้ได้ แบบที่ทุกคนเคยผ่านกันมา ครั้งนี้เป็นครั้งที่2ที่ผมเลิกกับแฟนในเดือนกุมภาพันธ ขอระบายหน่อยนะครับ ผมแค่อยากเขียนระบายความในใจ ที่มันเจ็บจนร้องไม่ออก ผมแค่หวังว่าผมจะผ่านจุดนี้มันได้ในเร็วๆนี้.