เห็นมีกระทู้ฮอตที่บินไปญี่ปุ่นกับPhilippine Airlines แล้วทรานสิท ไปเสียเงิน750เปโซไปผ่านทางแบบต้องกดATM
ก็เลยมาเล่าตอนที่ไปเมื่อม.ค.มั่ง เพราะอยากลองของถูก ตอนนั้นได้มาเก้าพันนิดๆ หารู้ไม่ว่าต้องเสียเพิ่มอีก 555
แถมท้ายด้วยวีรกรรมฮาๆ ตอนขากลับ.. เรื่องของหายที่สนามบิน แต่ก็ได้คืนเลยฮา...



เกริ่นนิดๆ ว่าเป็นสายท่องเที่ยวบินไปญี่ปุ่นบ่อยๆ แบบไปแสวงบุญ(เที่ยวตามอนิเม) และดูคอนเสิร์ตอนิเมมั่งไอดอลมั่ง
แล้วก็ช๊อปปิ้งซื้อของมาปล่อยด้วย พาเพื่อนไปเที่ยว แล้วสอนวิชาการเดินทางด้วยตัวเองด้วย ก็เลยหาตั๋วถูกๆไว้เพื่อให้ได้เปรียบ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แอบโปรโมท ถ้าใครสนใจ จะสอบถาม วิชาการไปเที่ยวเพื่อดูคอนเสิร์ต ติดต่อมาหลังไมค์ได้นะ


เป็นสายบินบ่อย ก็เลยมักจะจองแบบ กดวันนี้อีก2-3วันบิน เจอPhilippine Airlines เก้าพันราคาดีจัง ออเดอร์รับมาได้เยอะอยู่
ก็สบโอกาสหนีงานบินซะเลย บวกลบคูณหาร รอบนี้น่าจะสบายรับเนาะๆ ที่ยังไม่รู้ว่าความลุ้นระทึกจะบังเกิด..

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เวลาออกก็ถือว่าดี ตีสอง ไปถึงสุวรรณภูมิก่อนเที่ยงคืนได้ชิลๆ แอร์พอร์ทลิงค์โล่งแล้ว แต่สนามบินก็ยังคนเยอะจริงๆ..
ขาไปคนไทยเราสบายอยุ่ละ เพราะรู้ว่า ตม.แบบประตูผ่านไว ก็รอจนเคาท์เตอร์โล่งค่อยไปเช็คอินไม่รีบไม่ร้อน
ซึ่งนับว่าโชคดีที่พนักงานเคาท์เตอร์เค้ารู้งาน เตือนก่อนว่าให้ไปแลกเงินก่อนนะเพราะต้องจ่ายที่สนามบินทรานสิท
ก็ไปแลกเงินเปโซมาก่อนพันบาทถ้วน (แต่ดันได้แค่1300เปโซ ซึ่งจริงๆไม่พอไม่กลับนะเนี่ย)



มารีวิว เครื่องบินของ Philippine Airlines  บ้าง นับว่ารอบนี้โชคดี นั่งเดี่ยว เก้าอี้ไม่มีใครเลย นอนยาวๆได้55


อาหารถือว่าดีเยี่ยมเลยนะ มีให้เลือก หมู กับ เนื้อ ไม่ก็ มั้ง ก็ดูอร่อยหมด
มีข้าว ขนมปัง มีสลัด พร้อม บางเมนูก็ใส่เบนโตะมาดูดียิ่งนักเชียว



ขอน้ำอัดลมได้เป็นกระป๋องๆด้วย ไม่งก ตบท้ายด้วยไอติมฟอร์มไทยแลนด์
แม้จะไม่แพง แต่ก็เหมาะกับตอนอยากกินของหวานตบท้ายนี่เลย


ตอนขาไปนี่ ก็ไปลงสนามบินCEBU ที่ต้อง ต่อรถบัสลงไป ตอนไปถึงก็ฝนตกทุลักทุเลกันหน่อย

---------------------------------------------------------------------------------------------

แล้วการผจญภัย สนามบินที่ไม่เคยมา ก็เริ่มต้นขึ้น.. ปกติทรานสิท ก็เดินแยกช่องไป เพื่อไปสแกนกระเป๋าอีกรอบ
แต่ที่นี่...บังคับ ออกตม. ตอนแรกก็ งงๆ ไม่ได้เตรียมเขียนใบตม.ขาออกที่แจกให้มาด้วย ก็ปกติมันไม่ต้องใช้นี่นา
ก็ออกไปปั้มแบบงงๆมึนๆ ก็ยื่นตั๋วเที่ยวต่อไปว่า  นี่แค่มาทรานสิทนะ แต่ตม.เค้าก็ปั้มออกปกติ

ก็ดูคล้ายๆตอนทรานสิทที่ญี่ปุ่น แล้วต่อเครื่องในประเทศอีกทีเลย ว่าต้องรับกระเป๋าอะไรก่อนเหมือนออกประเทศ
แล้วค่อยเช็คตม.เข้าไปใหม่ ก็มึนๆให้เค้าชี้เลี้ยวไปด้านขวาทรานสิท มีเคาท์เตอร์บริการบัตรโดยสารอยู่ แต่เรามีแล้ว
เค้าเลยไม่บอกให้ขึ้นไปช่องทรานสิทเลย ซึ่งปกติที่อื่นน่าจะเป็นบันไดเลื่อนให้ขึ้นไป แต่ที่นี่มันคือ ตรอกบันไดหนีไฟ..

แถมไม่ได้ขึ้นชั้นเดียวด้วยนะ มันต้องขึ้นไปอีกชั้น3.. ยอดมาก ตรอกทรานสิท ที่เป็นหน้าเป็นตาของประเทศเค้า..
ขึ้นไปก็เจอที่ว่า ต้องจ่ายเงิน 750เปโซค่าสนามบินก่อน แต่ที่พิลึกก็คือ ที่เก็บเงินไม่ได้เป็นคูหาแบบช่องตม.ปกตินะ
แต่เป็นโต๊ะโพเดี้ยมธรรมดา..เจ้าหน้าที่ตรวจรับคนเดียว.. ตอนจ่ายก็ยังสงสัยเลย Pay here? จริงๆเหรอ..
ก็สมควรละที่ไม่รับบัตรเครดิต ไม่รับดอลล่าห์...เพราะยังกะโต๊ะเก็บค่าที่ผ่านทาง 555

สนามบินเล็กๆก็ไม่มีอะไรมาก ดีที่รอบที่ไปรอบเช้าคนไม่เยอะเดินไม่เบียด ร้านค้าเต็มไปด้วยขายมะม่วงแห้ง..
เกทเปลี่ยนเบอร์นิดหน่อย แต่ก็ดูที่เค้าออกนาริตะ เวลาตรงกันก็น่าจะชัวร์ล่ะนะ มีคนญี่ปุ่นไปเยอะยังงี้อุ่นใจ
เครื่องบินไปญี่ปุ่น ก็ใหญ่กว่าเครื่องมาจากไทยอยู่ ที่นั่งมากขึ้น เก้าอี้ก็คงขนาดพอกัน อาหารยังอร่อยเช่นเดิม

ก็ไปถึงนาริตะโดยสวัสดิภาพ เครื่องลงได้แรงนิดๆ แล้วก็วนหางวงช้างนานหน่อย ก็น่าจะราวๆเที่ยงนิดๆ
ตอนขาออก ศุลฯของญี่ปุ่น ช่วงนี้ตรวจเข้มสุดๆ.เพราะวีรกรรมคนไทยทำไว้เยอะสินะ...




ไปแสวงบุญรอบนี้ก็เน้นโตเกียวที่Unseen และคาวาซากินิดหน่อย พักที่แคปซูล กริด อากิบะ
และออเดอร์ที่รับรอบนี้ เน้นไปที่หนังสือ และโฟโต้เซ็ตของเหล่าเซย์ยู กำลังขายดิบขายดีเลย


น้ำหนักก็เบาสบายกว่าขนหนังสือและฟิกเกอร์ยิ่งนัก  555 นี่คือยุครุ่งเรืองของเหล่าเซย์ยูแล้ว


โพสต่อไปเป็น ขากลับ ที่ว่า ความฮา บังเกิด....