สวัสดีครับผมแต่อยากระบายความในใจมันอาจจะดูไร้สาระสำหรับใครหลายๆคน เพราะการอกหักหรือความรักมีปัญหาคนที่ประสบกับมันนั้นชีวิตมันเหมือนกับเคว้งไปหมดเมื่อก็ผมคิดว่ามันไม่ยากมีมาปรึกษาปัญหาระบายกับเราแต่เวลาเราเจอกับตัวเองมันทำอะไรไม่ถูกจริง
โดยเรื่องทุกอย่างที่จะระบายต่อไปผมยอบรับว่าความผิดทุกอยากเกิดขึ้นเพราะผมคนเดียวจริงไม่มีคำแก้ตัวใดๆ
เรื่องมีอยู่ว่าผมเป็นคนที่ชอบถ่ายภาพแหละเริ่มถ่ายภาพมาระยะเวลาหนึ่งจนมีรุ่นน้องที่พอสนิทกันให้ช่วยไปถ่ายภาพให้แฟนเค้าและกลุ่มเพื่อนและผมได้เจอกลับเธอคนนี้ครั้งแรกที่ผมเห็นเธอดูเป็นคนโก๊ะๆและน่ารักผมชอบเธอตั้งแต่ตอนนั้นครับแต่ผมเห็นเธอใส่แหวนที่นิ้วนางผมก็ทำใจจนมารู้ที่หลังว่าเป็นแหวนรุ่นใส่ไว้เฉยเลยทักไปคุยกับเธอทางเฟสบ่อยเราสองคนคุยถูกคอกันมากจนรู้สึกสนิทกันในระดับนึกแต่ก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันวันนึงผมชวนเธอไปกินบุฟเฟต์เค้กนั้นเป็นการเจอกันครั้งที่สองของเธอกับผมแล้วก็คุยกันผมว่านั้นนับเป็นเดตแรกในชีวิตของผมเลยผมทำตัวไม่ถูกเลยตอนนั้นแต่เธอเป็นคนร่าเริงมันทำให้อะไรมันผ่านมาได้ด้วยดีแล้วเธอกับผมก็คงคุยกันในแชทจนวันนึงเธอชวนผมมางานรับหมวก(รับหมวกของพยาบาล)แต่เธอไม่ได้ใช้ผมมาถ่ายรูปให้เพราะเธอเกรงใจแล้วได้จ้างตากล้องไว้แล้วจนถึงวันที่ผมไปรวมงานเป็นวันที่ดีสำหรับเธอและผมมากเพราะผมได้บอกรักเธอในวันนั้นเธอ ผมบอกว่าผมชอบเธอนะ เราเป็นแฟนกันไหมและนั้นก็เป็นครั้งแรกของผมที่ได้บอกรักคนอื่นจากใจจริงนอกจากพ่อและแม่ในตอนนั้นผมตื่นเต้นและกลัวว่าเธอจะปฏิเสธ แต่เธอก็บอกรับรักผม ผมและเธอต่างก็อายกัน เราคบกันเป็นช่วงที่มีความสุขมากๆเราทำเหมือนคู่ทักทั่วไปไปดูหนังด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน จนมาวันหนึ่ง ผมต้องย้ายที่ทำงานไปอยู่ทางใต้สองปี ช่วงแรกผมมาเธอได้เป็นเดือนละครั้งแต่ว่าเวลาเจอกันน้อยมากและได้คุยกันปกติแต่ไม่ได้บ่อยเพราะเธอต้องทำงาน จนช่วงวันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว ผมอยากลองใจเธอว่าเธอจะสนใจผมบ้างไหมนั้นคือความผิดพลาดของผมที่ไม่รู้สึกถึงใจของเธอ เธอโกรธผมผมขอโทษและอธิบายทุกอย่างไป แถวทุกเหมือนจะดี ผมว่ารู้ที่หลังว่าสายตาเธอผมเป็นที่ไม่ใส่ใจเธอ ต่อมาผมชวนเธอไปเที่ยวสิงคโปร์ ความผิดพลาดอีกครั้งของผมคือผมไปถ่ายรูปโดยไม่สนใจแฟนจนเธองอนเดินกับโรงแรมไปและผมก็ยังคงถ่ายรูปอยู่ นั้นคือจุดเริ่มของรอยร้าวในความรักผมคิดว่าเธอคงไม่คิดอะไรเพราะคิดเธอก็รู้ว่าผมชอบถ่ายรูปคงเข้าใจในจุดนี้ เมื่อกับมาถึงไทยอะไรก็ดูปกติด ผมกับเธอคุยกันบ้างจนแถบจะน้อยลง และผมก็เข้าใจเธอเพราะงานเธอยุ่งมาก จนถึงช่วงเวลาที่ย้ายกลับแต่แล้วคำสั่งบอกให้อยู่อีกปี ผมแอบอยากร้องให้อยากกลับไปอยู่ใกล้ๆคนที่เรารักแต่ทำอะไรไม่ได้  เมื่อเธอรู้ว่าผมต้องอยู่อีกปี ปฏิกิริยาเหมือนเธอเฉยๆไม่รู้สึกอะไร ตั้งแต่นั้นมาเราก็คุยกันน้อยลงจนแทบไม่ได้คุย ผมสงสัยว่ายังรักผมอยู่ไหมผมอึดใจมากจนผมบอกเลิกเธอไปด้วยเหตุผลที่ปัญญาอ่อนสุดๆว่า เธอไม่มีเวลาให้ ซึ่งเธอก็ยอมรับ และก็ไม่ได้โกรธหรือเกลียดอะไร และในช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาทำให้ผมรู้ว่า ใจของรักเธอมากแค่ไหน ผมจึงไปขอคืนดีคำตอบคือขอคิดดูก่อน ผมรู้ว่าผมคือคนทีเห็นแก่ตัวและผมได้ทำผิดต่อเธอมาโดย ไม่รู้ว่าเธอจะให้โอกาสกับคนอย่างไหมและผมก็จะยอมรับในการตัดสินใจของเธอ