#แก๊งค์เด็กมอญ
..."พี่ครับ ปะแป้งไหมครับ ปะฟรีนะครับ ถ่ายรูปก็ได้ รูปคู่ก็ได้ รูปเดี่ยวก็ได้ แล้วแต่จะให้ครับ" ... เราจะได้ยินเสียงเหล่าบรรดาเด็กมอญที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าพื้นเมือง พร้อมอุปกรณ์ปะแป้งคู่กาย บางคนหิ้วเป็นตะกร้า บางคนก็ถือเป็นถาด ซึ่งภายในนั้นก็จะมีแป้งทนาคา และพวกที่ปั้มเป็นรูปต่างๆ ใบหน้าของเด็กแต่ละคนถูกทาด้วยแป้งทนาคาเต็มไปหมดแทบ ทั้งเด็กหญิงชายส่งเสียงถามด้วยภาษาไทย (เกือบจะชัด) ที่นั่งตั้งแต่หัวสะพานยันท้ายสะพานเมื่อเราเดินผ่าน เราเดินมาหยุดตรงเด็กชายมอญ 2 คน ซึ้งทั้ง 2 หน้าตาจะออกทางแขกอินเดียซะมากกว่า เด็กชายคนหนึ่งปะแป้งให้เราก็ให้ค่าขนมไป 20 บาท นั่งกันอยู่ 2 คน จะให้คนเดียวก็กระไรอยู่ เลยให้ทั้ง 2 คน เท่าๆ กันเดินไปสักพักก็มีแก๊งค์เด็กมอญอีกประมาณ 4 คน วิ่งกรูเข้ามาจากอีกฝั่งของสะพาน (แอบสงสัยว่า คงจะจ้องอยู่สินะ!!!) เด็กคนหนึ่งคนนี้ต่างจากคนอื่น เพราะหัวแปะผ้าก๊อตคงจะดื้อไม่น้อยเล่นจนหัวแตกสิท่า "พี่ครับ ปะแป้งไหมครับ ปะฟรีครับ"
เราก็ตอบไปว่า "ปะแล้ว" น้องแกเลยทำหน้าจ๋อยๆ เราก็สงสารยื่นแขนให้ปะ แล้วก็ขอเซลฟี่ ทีนี้น้องแกยิ้มหน้าบาน ส่วนเพื่อนที่เหลือพอเห็นเพื่อตัวเองได้ปะแป้ง ได้เซลฟี่ก็เริ่มเข้ามารุมขอปะแป้งบ้าง ...ตรงนี้ล่ะขำสุดๆ คือ เด็กคนแรกที่หัวแตกพยายามผลักเพื่อนที่เข้ารุมเราไม่ให้ปะแป้งและร้องบอกเราว่า "พี่ๆ พอแล้ว พอแล้ว!!!" (สงสัยกลัวเพื่อนแย่งค่าขนมด้วย) และก็หันไปว่าเพื่อนๆ ด้วยภาษาพื้นเมืองของตัวเองที่เราก็ฟังไม่รู้เรื่อง เราจึงห้ามศึก "พอละ เลอะหมดแล้ว" แล้วก็มีเด็กอีกคนที่ตัดผมทรงกะลาครอบยื่นมือมาเช็ดให้ (โอ้ยยย ทั้งน่ารัก) พอถึงเวลาที่ต้องให้ค่าขนม เอาไงละทีนี้ ตั้ง 5 คน ค่าขนมในกระเป๋าที่จะให้ก็ไม่พอ ครั้นจะให้แล้วไปแบ่งกันก็เกรงว่าคงจะตีกันหัวแตกอีกเป็นแน่ เลยตัดสิ้นใจให้ไปคนละ 10 บาท (โชคดีนะที่มีเหรียญพอคน) เราก็เปิดกระเป๋าให้ดูแล้วบอกว่า "ให้หมดเลยนะเนี่ย" เด็กคนที่หัวแตกบ่นอะไรก็ไม่รู้ด้วยภาษาพื้นเมือง (สงสัยมันคงด่าให้น้อย) 555+