ตอนนี้ จขกท.อยู่ ม.6 แล้ว เหลือเวลาอีก 1 เดือนก็จะจบแล้ว  คือเรื่องมีอยู่ว่า เรามีเพื่อนกลุ่มหนึ่งในห้องที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ม.4 คบกันมาก็นานพอควร ทำงานก็ทำด้วยกัน หนีเรียนก็ไปด้วยกัน ปีนรั้วโรงเรียนด้วยกัน555 แต่ ณ ตอนนี้เราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ  เหตุเกิดเพราะความเบื่อสังคม(ของเรา)  เราก็เลยเงียบไม่พูดจากับใคร เมื่อก่อนเนี้ยเสียงดังมาก พูดมากจนคนอื่นลำคาญ แต่ปัจจุบันนี้เป็นคนเงียบๆไม่ค่อยคุยกับใคร เพื่อนก็ไม่เข้าใจเราว่าเราเป็นอะไร แต่ก็ไม่เห็นจะถามหรือเป็นห่วงอะไรทั้งสิ้น  บังเอิญมีเพื่อนคนอื่นมาถามว่าทำไมไม่ไปกับพวกนั้น เราก็บอกว่าไม่มีอะไรหรอก มันยังบอกต่ออีกว่า ทำไมพวกนั้นพวกให้เธอแรงจัง(เพื่อนแอบนินทา) หือๆๆเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานยังนินทากันได้ลงคอ    เราฟังแล้วก็ทำเป็นเฉยๆเหมือนไม่รู้อะไร ทำตัวเป็นปกติ แต่ไม่พอเรานั่งอยู่หน้าห้องคนเดียว เพื่อนพวกนั้นกับมองเราแบบสายตาเหยียดๆ (เอ้า!! เราไม่รู้เกิดอะไรขึ้น) ก็ไม่เข้าใจนะว่าเราทำอะไรให้ ทำไมถึงต้องทำแบบนี้   แต่เราก็ไม่ใส่ใจหรอก เรารู้แล้วว่ามันไม่มีใครที่จะมาดีกับเราจริงๆ หรอก จากนั้นมาเราไม่อยากจะมองหน้ามันเลย มันมองเรา เราก็ทำเฉย ไม่สนใจ เราจะไม่แคร์ใครอีก(เราคิดแบบนี้) เราอยู่คนเดียวก็ได้ว่ะ ไปไหนก็ไปคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไปเข้าห้องน้ำคนเดียว ทำงานคนเดียว โต๊ะเรียนเขานั่งเป็นกลุ่ม แต่มีเราคนเดียวที่ดึงโต๊ะออกมานั่งคนเดียว ไม่สนใจแล้วว่าใครจะมอง  จะว่าไง แต่ก็มีโดนเเขวะบ้าง แต่ฉันไม่สนจะทำไม จะพูดก็พูด แค่เราไม่ได้ยินก็พอ.
   ตอนแรกที่เริ่มอยู่คนเดียวก็มีคนรอบข้างมองเหมือนกัน เขาคงคิดว่าเราน่ารังเกียจจนไม่มีใครคบมั้ง เหมือนเดิม นิ่งเฉยดีที่สุด เราชอบมากการอยู่คนเดียวคือมันมีเวลามากกว่า ไม่ต้องเสียเวลาแหกปากไปกับเรื่องไร้สาระ555 เราคิดเสมอว่าถ้าเพื่อนที่ดีมันไม่มี ก็ไม่ต้องไปมีมันหรอก เราอยู่คนเดียวได้ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ไม่แคร์สายตาที่เขามองเรา แค่เรามีความสุขกับตัวเอง  รักตัวเอง ไม่ต้องไปให้ความสำคัญกับคนอื่นมาก ชีวิตเราก็ไม่ได้จะอยู่โรงเรียนไปจนตายสักหน่อยหือๆๆ