ผมว่ามันก็เป็นการดี ที่ทำให้ลูกคุ้นเคยกับภาษาอังกฤษที่เป็นภาษาสำคัญของโลก

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมอยากฝากไว้ก็คือ จะเก่งกี่ภาษาก็เก่งไป แต่ต้องไม่ทิ้งหรือละเลยภาษาไทยที่เป็นภาษาแม่ เป็นภาษาประจำชาติของเรา ถ้าภาษาอื่นเก่งได้ ภาษาไทยก็คงไม่ยากเกินไป

บางท่านอาจจะคิดว่าภาษาไทยไม่สำคัญ ไม่ใช่ภาษาที่แพร่หลายเป็นอันดับต้น ๆ ของโลก แต่ก็เพราะแบบนั้นแหละเราถึงต้องยิ่งทำ ทำยังไงก็ได้ให้ภาษาไทยแพร่หลายมากกว่านี้ ไม่ใช่พอภาษาไทยไม่สำคัญ ก็เลยไม่ใส่ใจ แบบนี้ภาษาไทยก็อาจจะถูกกลืนหรือหายไปในไม่ช้า

ก็เหมือนคนในครอบครัว คนในครอบครัวเราอาจจะไม่สำคัญสำหรับคนอื่น แต่ก็สำคัญกับเรา ภาษาไทยก็เป็นแบบนั้น คืออาจจะไม่สำคัญในระดับโลก แต่ก็สำคัญสำหรับคนไทย

ในที่ทำงานผมมีคนญี่ปุ่น 2 คน ซึ่งพูดภาษาไทยได้ในระดับพอ ๆ กับคนไทย (เป็นล่ามด้วย) แต่เวบาเขาสองคนคุยกันก็ใช้ภาษาญี่ปุ่น ไม่ใช่แบบว่าฉันได้ภาษาไทย ก็ต้องกระแดะใช้ภาษาไทย ผมอยากให้คนไทยเป็นแบบนั้นบ้าง

สรุปคือภาษาอังกฤษเป็นภาษาสำคัญ แต่ไม่อยากให้ทิ้งภาษาไทย อยากให้ให้ความสำคัญกับทั้งสองภาษาควบคู่กันไป ไม่ใช่ให้ความสำคัญกับภาษาอังกฤษเต็มที่ ต้องสะกดถูก ไวยากรณ์ถูกเป๊ะ แต่ภาษาไทยจะสะกดผิดยังไงก็ช่างหัวมัน คือเวลาผมติดขัดในภาษาญี่ปุ่นแล้วถามคนญี่ปุ่นแล้วได้รับคำอธิบายกลับมา ผมรู้สึกชอบ และเวลามีคนญี่ปุ่นติดขัดภาษาไทยแล้วผมได้อธิบายกลับไปด้วยภาษาญี่ปุ่นผมก็รู้สึกสนุกและชอบที่ได้มีโอกาสอธิบายภาษาตัวเองให้คนต่างชาติรู้ ยิ่งผมเรียนภาษาญี่ปุ่น ผมก็ยิ่งรู้สึกรักและภาคภูมิใจในภาษาไทยมากขึ้นที่ว่า ไทยเราห็มีภาษาเป็นของตัวเอง และอยากรักษาไว้