สวัสดีค่ะ...เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่เข้าใจยาก ขนาดตัวเราเองนั้นยังไม่เข้าใจเลย มันเป็นเรื่องระหว่างครูกับนักเรียน ขอเริ่มเลยละกัน เราอยู่มัธยมต้นนะคะ เราย้ายมา เราเป็นเด็กใหม่เราก็พยายามหาคนที่เข้าใจเรานอกจากเพื่อนหรือพ่อแม่ จริงๆแล้วไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจเพื่อนนะคะ แต่มันก็อยากได้คำแนะนำที่มีความเป็นผู้ใหญ่สูงเพราะผู้ใหญ่เขาก็มีประสบการ์ณมากกว่า เราเป็นคนที่ชอบปรึกษาคุณครูอยู่แล้วค่ะตั้งแต่อยู่โรงเรียนเก่า แต่มันอยู่ตั้งแต่เด็กเลยสนิทกันมาก ปรึกษาได้ทุกเรื่อง อันนี้มันก็อีกความรู้สึกนึง แต่ตอนนี้ในเมื่อเราย้ายโรงเรียนเราก็อยากหาคนที่เข้าใจเรา คนที่รับฟังให้คำปรึกษาเราได้ตลอด เรารู้จักกับครูคนนึงคะ แต่ก่อนเราเคยเกลียดเขามากเพราะเขาเคยมาว่าเรา กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เรารักเขามากๆเรื่องเกิดที่ว่า...เราเจอครูเขาบ่อยมากๆก็ทักทายสวัสดีตามประสาเด็กนักเรียน ครูเขาก็รับไหว้ยิ้มแย้ม เราเจอบ่อยจนจู่ๆมันก็มีความคิดที่จะอยากเจอเลยตามหา เดินหาคาบที่ครูเขาสอน เก็บลายละเอียดทุกอย่างหมดว่าเขาชอบอะไร สอนห้องไหน เดินทางมาโรงเรียนยังไง มากี่โมง จนเราเริ่มสนิทกัน เริ่มปรึกษาให้คำแนะนำ สนิทกันพอสมควรค่ะ เราชอบเวลาที่ครูเขายิ้ม เวลาที่ครูเขาพูด หัวเราะมันเหมือนโลกทั้งใบมันมีแต่ความสุข แต่เหมือนเวลมันก็ผ่านไปเร็วเหลือเกิน จู่ๆนางก็ห่างเหินจากเราไปเราทักนางนางก็ไม่ตอบ คือเรายอมรับว่าเราก็มีส่วนผิดเพราะเราชอบแกล้งครูเขาจนบางทีมันมากเกินไป บวกกับนางมีงานเยอะด้วยแต่ตอนนั้นเราไม่รู้ว่านางเป็นอะไรเราเลยพยายามคุยกับนางจนนางว่าเรา ตวาดใส่เราหลังจากวันนั้นทุกอย่างในชีวิตเราก็เปลี่ยนไปเราเครียดร้องไห้บ่อยมากจนรู้สึกว่าตอนนั้นโลกเป็นสีดำ เราก็เลยเริ่มห้างจากนางไป(ช่วยนั้นมันกำลังจะปิดเทอมใหญ่)มันเลยไม่ได้เจอหน้ากัน พอเราเลื่อนชั้นเราก็เป็นห่วงนางมากขึ้น สังเหตุนางมากขึ้นและรักนางมากขึ้นอีกด้วย จนตอนนี้เราก็พยายามอยู่ในขอบเขตของเราเจอบ้างทักบ้างไม่ตามหาไม่ปรึกษาทำเหมือนคนไม่รู้จักกันแต่เอาจริงๆเราก็มองเขาอยู่ห่างๆให้กำลังใจเพราะช่างนี้นางงานเยอะ จริงมันมีมากกว่านี้แต่เอาแค่นี้ก็พอค่ะ แบบนี้เขาเรียกว่าวามสัมพันธ์แบบไหนหรอคะ?