คือเกิ่นก่อนว่า ผมเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง มีคนมาชอบมากมาย ด้วยความมั่นใจมากทำให้ไม่เคย ตกหลุมรักใครเลยชอบความอิสระเสรี บางคนตามตื้อหลายปี ก่อนจะบวชก็มีที่ผมทิ้งไปไม่ได้รับรักเขา

ทีนี้ผมไปบวช 2 พรรษา ผมแคร์เฉพาะคนที่เขาปฎิบัติดีผมถึงแคร์ ส่วนคนทั่วๆไปผมไม่ค่อยจะสนใจใยดี จึงทำให้มีคนอิจฉา

แล้วก็ว่าเราในเชิงว่าเรา นิสัยเป้นเด็ก มีทั้งที่เข้ามาเบียดเบียน ซึ่งปกติ ผมก็มักมีคนอิจฉาเป็นปกติอยู่แล้ว ตั้งแต่เป็นฆาราวาส


พอสึกออกมา ผมก็เลยเปลี่ยนความคิดตัวเองมาเป็นคนแคร์คนอื่นมาก กลายเป็นคนที่กลัวคนอื่นจะไม่พอใจเรา แล้วด้วยความที่อายุเริ่มมากขึ้นก็เริ่มมาสงสัยตัวเอง เพราะความที่เราหยิ่งมากหรือเปล่าทั้งๆที่มีคนมาชอบมากมาย เรากลับไม่มีแฟน อายุเราก็มากแล้วน่าจะสมควรมี ก็เลยเริ่มเข้าหา ผญ ซึ่งส่วนใหญ่เวลาเข้าหา ผญ ผมก็จะทุ่มสุดตัว เพราะคิดว่ารักใครก็ต้องรักให้จริง เราไม่ใช่คนเจ้าชู้ แต่ ผญส่วนใหญ่ ก็มักจะไม่ชอบที่ผมเข้าหามาก จริงจังมาก ยิ่งเข้าหาก็ยิ่งมีปัญหามากขึ้นถึงขั้นทะเลาะกันก็มี ผมก็ไม่กล้าจะทิ้งเขาไปไหนเพราะกลัวว่าจะเป็นการที่เราให้ความหวังเขาสุ่มสี่สุ่มห้า แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นผม ที่โดนทิ้งทุกที

ในขณะที่เพื่อนๆผม ไม่ค่อยจะจริงจังกับความรักอะไร ลับหลังแอบมีกิ๊ก เที่ยวแอบจีบคนนู้นคนนี้ ไปเที่ยวอาบอบนวดต่างๆนาๆ กลับแฮปปี้กลับแฟนเขาดี


ผมก็เลยมาสงสัยว่า ผญ นี่เขาชอบคนเลวๆหรอ ชอบคนที่เห็นแต่ผลประโยชน์ตัวเองหรือยังไง แล้วผมจะเลวลงได้ยังไง ให้เจ้าชู้ผมก็ทำไม่ลง