เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อวาน...หลังจากยืนรอรถเมล์มาเกือบครึ่งชั่วโมง รถเมล์มาไอ้เราก็รีบขึ้น รีบมองหาเบาะคู่(จะนั่งชิดใน ให้คนอื่นเป็น bumper กลัวโดนผู้สูงอายุและคนรอบข้างทำร้ายด้วยสายตา...) นั้งปั้บ แอร์เย็นสบายใจ เอนคอเตรียมหลับ เย็นๆชิวๆ นั่งสไลด์มือถือไปได้ป้ายเดียว... bumper ของเราก็จุติ ขึ้นมานั่งข้างๆ อืม โอเคโล่งใจ ตุจะหลับละนะ... แม่เจ้า มันหลับไม่ลงยังคงร้องให้ กลิ่นไรวะ อธิบายยังไงดี ลองนึกถึงปลาหมึกที่ดองมานานอ่ะ ใช่ หมึกดอง ผสมน้ำปลาหมดอายุ ยังไม่พอ คุณท่านไม่อยู่นิ่ง เอนตัวคุยกะแฟนหนุ่ม นั่งเบาะตรงข้าม กลิ่นกระพือ นี่ก็มองโลกในแง่ดี ก้มมองหาถุงปลาหมึก หรือเค้าอาจจะถือของแห้งขึ้นมามั้ง
   ...ฝืนยิ้ม พยายามหลับตา... ไม่ ไม่ ในใจมันบอกเอ็งต้องทำอะไรสักอย่าง โอเค...อย่าพึ่งตาย เอื้อมมือบิดแอให้เป่าเข้าหน้า พอประทังเว้ยเฮ้ย หันมองเด็กนักเรียนที่นั่งด้านหลัง พลันคิดในใจว่า เอ็งโชคดีพกโป๊ยเซียน...(หลักฐานเสียบคารูจมูก) ฝืนทนอยู่สักพัก คุณหญิงปลาหมึกลุกไปนั่งกับแฟน ไอ้นี่ก็ลุกตามดิรอไร ย้ายไปนั่งหน้าเตรียมลง โห่ พึ่งเข้าใจว่าเหม็นจนจะอ้วกเป็นไง และพึ่งได้เข้าใจคำว่า "เหม็นเค็มๆ" ฝากเลยนะ ใครมีปลาหมึก(หอย)ก็รักษาดีๆหน่อยเหอะ ขอล่ะ(แฟนมันทนได้ไงวะ)