เรื่องสั้นที่ไม่สิ้นสุดของนายพงศธร 2

ผมเดินปะปนกับกลุ่มคนมากหน้าหลายตา ทุกคนดูเร่งรีบเหมือนกำลังมีนัดสำคัญ

ในหัวผมเต็มไปด้วยคำถามมากมาย และอยากจะขอใครสักคนหยุดฟังคำถามของผมก่อน



จนกระทั่ง...

"ขอโทษครับป้า...ที่นี่คือที่ไหนเหรอ?"ผมเห็นร้านขายดอกไม้ร้านนี้ลูกค้าน้อยเลยเลือกที่จะถามเจ้าของร้านดู

"ถ้าเรียกป้า กูไม่บอก! ไปไหนก็ไปเลยไป๊ ยิ่งขายไม่ได้อยู่ช่วงนี้ ดอกไม้มันก็เหมือนๆกัน ทำไมซื้อแต่ร้านฝั่งตรงข้าม! ของป้าก็สีสดเหมือนร้านอื่นหนะแหละ ราคาก็ใช่ว่าจะต่างกัน ทำม๊ายยยย ลูกค้ามันน้อยแบบนี้ เห็นทีจะต้อง#*^$!$@%^&@^@%%@^&@"ป้าแก่ๆ ผมสีสด สบถคำแรพที่น่าฟังออกมา



ผมค่อยๆเฟดตัวเองออกจากรัศมีอำมหิตของร้านดอกไม้ชื่อแปลก 'จันทน์ FLOWERs'

ผมไม่รู้หรอกว่าป้าเขาบ่นไปทำไมแต่ผมก็คิดได้อย่างนึงว่าเมื่อกี้ป้าเขาก็แทนตัวเองว่าป้าเหมือนกัน......







ผมเดินมาเรื่อยๆ  จนแน่ใจว่าวันนี้ต้องเป็นวันสำคัญอะไรซักอย่างของเมืองๆนี้แน่ เพราะเห็นมีแต่ร้านขายดอกไม้แดงๆ ชมพูๆ อะไรหลายอย่างก็ถูกตกแต่งด้วยสีสดใส



เป็นเวลากว่า10ชั่วโมงแล้วที่ผมออกจากห้องนั้นมา โดยที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองมาจากไหนและจะไปไหน



...แสงแดดเริ่มลับขอบฟ้ากลายเป็นสีชมพู ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ไฟของตึกน้อยใหญ่กำลังเปิดประดับตัวเอง ผู้คนเริ่มเดินปะปนกันไปอีกครั้ง แต่คราวนี้ทุกคนดูไม่รีบ แถมมีรอยยิ้มประดับบนหน้า บ้างก็หัวเราะ ดูทุกคนช่างมีความสุข แต่เหมือนว่าการเดินของพวกเขาจะแปลกจากเดิมตรงที่ พวกเขาเดินกันเป็นคู่......



เป็นภาพที่สวยงามจนน่าประทับใจ มันเป็นบรรยากาศที่ผมอธิบายไม่ถูก เหมือนผมเคยมีความรู้สึกอะไรแบบนี้อยู่บ้าง แต่นั่นก็นานเกินพอที่จะทำให้ลืมมันไป



ผมทิ้งตัวเองนั่งลงบนเก้าอี้ พร้อมกับนั่งเหม่อลอยมองดูผู้คนที่เดินจับมือกันเป็นคู่  จนกีบสมองเล็กๆของผมได้ทำงานอีกครั้ง


สิ่งที่ผมเรียนรู้ได้ในช่วงเวลาอันน้อยนิดในเมืองเล็กๆนี้ก็คือ "ผมเคยมีความรักเหมือนคนอื่นๆ ถึงแม้ที่ผ่านมาอาจจะลืมไปแล้วว่ามันหน้าตายังไงแต่เหมือนว่าผมก็ยังคงต้องการมันอยู่ "






ตอนที่ 2 "ALONE"
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่