เส้นกั้นระหว่าง ความรู้สึก กับ ความเป็นจริง

*k = นามสมมติเจ้าของกระทู้

  เรื่อมันต้นมาจากตัวkเองแอบชอบคนๆนึง แต่เธอบังเอิญเป็นเสมือนญาติห่างๆของkคือก็ไม่เชิงญาติ
ตัวkเองมีลุงใช่มั้ย แล้วลุงของkก็มีเมีย ซึ่งคนที่สายเลือดเดียวกับk ก็คือลุง อะมาต่อ เมียของลุงเค้าก็มี
ลูกพี่ลูกน้องของเค้า ก็คือสรุปว่าเค้าไม่ใช่สายเลือดเดียวกับk แต่เป็นเพราะความสัมพันธ์ของลุงกับเมียลุง
เราก็เลยเปรียบเสมือนญาติกัน แต่เราไม่ได้สนิทอะไรกันมากหรอกเราเจอกันนานๆที จริงๆแล้วเธอกับk
อายุห่างกัน 10กว่าปีด้วยซ้ำ แต่โดยส่วนตัวของk kเป็นคนชอบคนที่อายุมากกว่าอยู่แล้ว ก็เลยไม่แปลกที่k
จะชอบเธอ  

  จริงๆโดยนิสัยของk เป็นคนที่ถ้าได้ชอบใครแล้ว kจะเดินหน้าเต็มที่ทำทุกอย่างเพื่อจะชนะใจเค้าคนนั้นให้ได้
ซึ่งมันเป็นส่วนน้อยมากเลยที่k จะทำแบบนั้น เพราะมันน้อยจริงๆที่k จะสนใจใครสักคน สำหรับเค้าคนนี้k แอบชอบเค้ามาได้
เกือบ 2 ปีแล้วแหละ แต่kก็รู้ว่าด้วยสถานะของkกับเค้าไม่ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายสักเท่าไหร่ หรือจริงๆคงไม่มีทางเป็นไปได้เลย
แต่k ก็ยังชอบเค้านะ เพราะkรู้สึกว่าการที่เราชอบใครสักคนเราไม่จำเป็นต้องบอกให้เค้ารู้เลย มันอยู่ที่ว่าเราต้องการอะไร
จากความรู้สึกครั้งนี้ อีกอย่างมันคงเป็นเพราะสถานะล่ะมันทำให้k นึกถึงความเป็นจริง เราอาาจะรักหรือชอบใครก็ได้
แต่เราไม่สามารถหนีความเป็นจริงได้ แต่มันไม่เป็นไรเลยนะรู้มั้ย kว่าการได้มองเห็นเค้าไกลๆก็ทำให้kมีความสุขไปอีกแบบ
ไม่ต้องใกล้มากแต่ก็ไม่ต้องหายไปไหน ไม่มีใครรู้ความสัมพันธ์ก็จะไม่แย่ลง ถ้าวันนึงkได้เห็นเค้ามีคนที่รักและดูแลเค้าอย่างดี
kคงจะรู้สึกดีใจมาก

  kแค่อยากจะบอกว่าการที่เรารักใครสักคนนึงเราไม่จำเป็นว่าต้องได้ทุกอย่างที่เราต้องการหรอก สุดท้ายเราต้องคิดถึงความเป็นจริง
แต่ท้ายที่สุดเราจะมีความสุขได้นะ ด้วยตัวของเราเองมันอยู่ที่ว่าเราต้องการอะไรจากความรู้สึกนั้น ไม่คาดหวังก็จะไม่ผิดหวัง ความรักที่มีแต่ให้
มันมีข้อดีในตัวของมันนะ

...เคเอง...
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่