เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ได้ยินได้ฟังมา

ในองค์กรแห่งหนึ่งซึ่งมีคนทำงานอยู่หลายสัญชาติ เดือนหนึ่งคนเลบานอนไป ก็มีคนเมียนมาร์เข้ามา อีกเดือนหนึ่งคนเมียนมาร์ไปก็มีคนอัฟริกาใต้มา ผัดเปลี่ยนสัญชาติวนเวียนอยู่เช่นนี้เป็นวัฏจักร

ในเดือนแห่งฤดูฝนปีหนึ่ง ก็ถึงคราวที่คนจากอัฟกานิสถานก็เข้ามาทำงาน

วันนั้นฝนตกหนักอย่างยิ่ง คนไทยบางส่วนที่ทำงานมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความกังวล กรุงเทพธรรมดาก็รถติดชนิดหอยทากเดินแซงแล้ว เมื่อฝนกระหน่ำทั่วฟ้าเช่นนี้ ไม่ต้องกล่าวถึงภาวะการจราจรเลย รถติดชนิดที่สามารถเอาหม้อสุกี้ต้มกินอาหารเย็นในรถได้อิ่มหมีพีมันกว่ารถจะขยับสักมิลหนึ่ง

ในระหว่างที่ทุกคนบ่นอย่างเดือดเนื้อร้อนใจก่นด่าฝนฟ้า กระทาชายนายอัฟกันก็หิ้วคอมพิวเตอร์พกพา เดินด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดียิ่งจนคนเอ่ยทักถาม เขาเพียงตอบยิ้มๆ

"ไอจะไปนั่งริมหน้าต่างข้างบนกินบรรยากาศสายฝนน่ะ"

กินบรรยากาศ...ทุกคนหันออกไปมองม่านฝนพร้อมกับฟ้าคะนองเปรี้ยงปร้าง เมื่อหันกลับมานายอัฟกันเดินจากไปแล้วจึงหันมาถามกันเอง

"อัฟกานิสถานนี่ปีหนึ่งฝนตกสักกี่ครั้ง"

"ไม่รู้สิ คงไม่เยอะหรอก" ว่าแล้วคนถูกถามก็ลองค้นหาดูพร้อมกับบอกว่า "ปริมาณน้ำฝนเฉลี่ยคงสักสามสิบมิลเมตรต่อเดือนมั้ง"

"แล้วเมืองไทยล่ะ"

"คงสักสักร้อยสิบ"

ทุกคนเงียบกริบ หลังจากนั้นก็ไม่มีใครก่นด่าฟ้าฝนอีก แม้กระทั่งชายอัฟกันผู้นั้นจากไปและมีชาติอื่นมาแทนที่แล้วก็ตาม