20 ปีก่อนมีคนขอร้องให้ผมไปคุยกับลุงคนหนึ่งที่นอนอยู่แต่บนเตียงในโรงพยาบาล
ไม่ได้ป่วยไข้เป็นอะไร เพียงแต่ไม่รู้จะทำอะไร เลยอยากนอนเฉยๆ ไปเรื่อยๆ
ณ วันนั้นคุณลุงอายุกว่า 70 แล้ว บอกว่าเคยผ่านมาทุกอย่าง เคยเป็นคณบดี เป็น
รองอธิการบดี เป็นคนร่างกฎหมาย มีตำแหน่งยศฐาบรรดาศักดิ์เท่าที่ใครๆ จะนึกออก
ก็เคยผ่านมาทั้งนั้น ลูกๆ เติบโตมีอาชีพการงานมั่นคง ภรรยาก็ตายไปหลายปีแล้ว


ผมพูดถึงแรงบรรดาลใจ เป้าหมายชีวิต ความสุขที่ได้ทำบางสิ่งบางอย่าง
คุณลุงถามกลับว่า จะให้ผมทำอะไรอีก ผมทำมาหมดแล้ว
การสนทนาจบลงด้วยคุณลุงยังคงนอนต่อไป ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
วันนั้นผมจากมาด้วยความงุนงง ไม่เข้าใจคุณลุงว่าคิดอะไรและทำไมคิดแบบนี้


ไม่กี่วันก่อนผมเพิ่งเข้าใจคุณลุง เพราะวันนั้นผมตื่นขึ้นมาแล้วถามตัวเอง
จะตื่นมาทำอะไร ไม่รู้จะทำอะไร และไม่มีอะไรที่จะให้ทำ
วินาทีนั้น ความทรงจำเรื่องคุณลุงก็ลอยเข้ามาในสมอง ผมบอกกับตัวเองว่า
ผมเข้าใจคุณลุงละ แต่ตอนนี้ผมอายุ 50 กว่าเอง