ผมเจอลูกในห้างฟิวเจอร์รังสิตครับ จริงๆตั้งใจไปหาเขาแหละ ก็เลิกงานพอดี เห็นเขาเช็คอินที่นั่น ก็ไม่แน่ใจว่าจะเจอเขานะถ้าเจอก็ดี ทำเนียนแบบบังเอิญเจออะไรแบบนี้ ไม่ได้เจอหน้ากันหลายวันมากคิดถึง เลิกงานพอดีบวกกับไม่ได้มีธุระต่อ ก็เลยลองไปดู
พอไปแล้วก็เจอจริงๆครับ แต่ผิดคาด จากที่ผมจะมีความสุขกลับกายว่าเป็นความทุกข์แทน ผมก็เดินเข้าไปหาทักลูก เขาก็ทำหน้าแบบงงๆครับ จากนั้นก็หันไปพูดกับคนที่มาด้วยแบบไม่รู้จักเค้าใครไม่รู้ แล้วหันมาคุยกับผมว่า ทักผิดคนหรือป่าว แล้วลูกก็จูงแขนเพื่อนเดินหนีเลย ผมสตั้นไปนานพอสมควร แทบจะร้องไห้เลยครับ บอกอาการไม่ถูก บอกความรู้สึกไม่ถูก ตอนนี้ที่พิมพ์อยู่ก็ยังคิดถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นนั้น
ผมกับลูกไม่ได้อยู่ด้วยกันครับ ลูกอยู่กับแม่ เราแยกทางกันต่างคนก็ต่างมีครอบครัวใหม่แล้ว แต่ก่อนลูกอยู่กับฝั่งผม เราทะเลาะกัน จากนั้นลูกก็ย้ายไปอยู่กับแม่ ผมตามง้อตามขอโทษเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอม
ผมร้องไห้เพราะลูกก็หลายครั้งนะ ตั้งแต่เราทะเลาะกัน ลูกชอบพูดกระแทก-ดันผม บางทีว่าผมด่าผมก็มี แต่ผมก็ไม่อะไรเพราะสาเหตุที่ทำให้เขาต่องเป็นแบบนี้ก็เพราะผม ความผิดของเรื่องทั้งหมดมันมาจากผม รวมทั้งเหตุการณ์วันนี้ด้วย แต่ผมไม่ขอให้ลูกมีบาปกรรมครับ ผมร้องไห้ของผมเอง ไม่เกี่ยวกับเขา ผมก็พอจะรู้ว่าลูกที่ทำให้พ่อแม่เสียใจก็ต้องบาปอยู่แล้ว แต่ถ้าผมอโหสิกรรมให้เขาจะบาปมั้ย
ต้องขออภัยชาวพันทิปคนไหนที่จำผมได้ ผมจะชอบตั้งกระทู้เรื่องลูกตลอด ปัญหากับลูกตลอด เพราะผมพูดกับใครไม่ได้ ผมก็ไม่อยากจะพูดกับภรรยาใหม่ก็เกรงใจ จะพูดกับแม่ผมก็ไม่อยากให้เขาเป็นทุกข์ไปด้วย ปัญหาอื่นผมก็ไม่ค่อยอยากแชร์เท่าไหร่ ส่วนลูกกับภรรยาใหม่ลูกๆไม่ค่อยมีปัญหาครับ ผมสอนลูกให้รักพี่ตลอด ผมทำครอบครัวผมให้มีความสุขดีครับ น้องๆก็รักพี่ มีแต่พี่ที่จะคอยมีปัญหากับน้อง
ขอบคุณที่ให้พื้นที่ระบาย ชอบพันทิปครับ เฟสบ็คผมไม่ค่อยเล่นคนรู้จักเยอะ ไม่อยากระบายอะไรลงไป ถ้าไม่จำเป็นแทบจะไม่เล่นเลยครับ