ตอนนี้เราเรียน มาถึงปีสาม คณะเกี่ยวกับภาษา ที่ มหาลัยแห่งหนึ่งในภาคอีสาน เกรดที่ได้ถือว่าดีเยี่ยม ถ้าเราประคองไปได้เรื่อยๆจนจบ ก็มีโอกาสได้เกียรตินิยม (ไม่ได้มีเจตนาโอ้อวดนะคะ แต่คือจำเป็นต้องเล่า เพื่อให้รายละเอียดและเป็นที่มาในการตั้งกระทู้ปรึกษาครั้งนี้) ไม่ใช่ว่าเราเก่งอะไรมากมายหรอกค่ะ แต่เราว่า อาจารย์เราค่อนข้าง 'ปล่อยเกรด' น่ะค่ะ ไม่ใช่ว่าเรารู้สึกดีนะคะ แต่คือเรากังวลมาก เพราะว่า ถ้าเรียนจบไปสมัครงาน ตอนสัมภาษณ์เขาก็จะดูเกรด แล้วถ้าเกิด เราไม่เก่งตามที่เขาคาดหวัง เราก็คงทำให้มหาลัยเสียชื่อว่า มอนี้ปล่อยเกรด นักศึกษาเรียนได้เกรดสูงขนาดนี้ แต่ ทำงานไม่เป็น ภาษาไม่ได้เรื่อง เรากลัวจบมาไม่มีงานทำมากๆค่ะ ถึงจะได้เกียรตินิยมก็ตาม
อีกเรื่องนึงที่เราก็ไม่แน่ใจว่าเราคิดไปเองรึเปล่า คือ เพื่อนในสาขาก็เหมือนไม่ค่อยชอบเราเพราะเราได้เกรดเยอะกว่า คือ สาขาเรา นักศึกษาแต่ละคนต้องเรียนภาษาต่างประเทศ เราเลือกเรียน ภาษาสเปน เพราะมันง่ายสุดในตัวเลือกทั้งหมด แต่เพื่อนเราหลายคนเลือกเรียนภาษาจีน ซึ่งทุกคนก็รู้ว่ามันยาก ทำให้เพื่อนเราได้เกรดน้อยกว่า แต่ที่จริงในสาขาเรา มีลูกครึ่งอยู่คนหนึ่ง เพื่อนคนนี้เก่งอังกฤษมาก คือสามารถพูดได้เหมือนเจ้าของภาษา แต่เพื่อนคนนี้ เรียนภาษาจีน ทำให้เกรดเพื่อนตก นั่นส่งผลให้เราได้เกรดสูงสุดของสาขา (เรารู้สึกไม่ดีเลย ที่ได้เกรดเยอะกว่าคนที่เรียนเก่งกว่าเรา)
เรารู้ดีว่า เรียน มหาลัย มันไม่เหมือนเรียนมัธยม ที่อาจารย์คอยป้อนความรู้ให้ เราก็พยายามทุกทางให้เก่งมากขึ้น ถ้าเทียบกับตอนปีหนึ่ง เราก็มาไกลพอสมควร แต่ก่อน ฟังแทบไม่ออก ตอนนี้ ก็ พอได้บ้าง ประมาณ (50-55%) แต่ก็ยังไม่เพียงพอในการทำงานอยู่ดี
ตอนนี้ที่เราคิดอยู่เพื่อพัฒนาและเปลี่ยนตัวเอง คือ
1. ไปทำงานในเมืองท่องเที่ยว อย่างเช่น ภูเก็ต พัทยา
2. ไปทำงานต่างประเทศเลย แต่ก็ติดตรงที่ว่าไม่มีเงินทุน
3. เรียนภาษาอื่นไปเลย เพราะ สาขาที่เราเรียนเป็นภาษาที่คนสมัยนี้ก็พูดได้ เผลอๆคนที่ไม่ได้เรียนเอกเรา ยังเก่งภาษากว่าเราด้วยซ้ำ
4. เรียนปริญญาตรีเพิ่ม เพื่อใช้ในการสมัครงานได้มากขึ้น เช่น บัญชี รัฐประศาสนศาสตร์
เรารู้ค่ะว่าสิ่งที่เราควรทำตอนนี้ ไม่ใช่การมานั่งคิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง หรือเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น จนเกิดความรู้สึกท้อแท้ กังวลกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง เราแค่อยากรู้ว่ามีใครกำลังเป็นอยู่ หรือเคยผ่านจุดๆนี้มาแล้ว บ้าง แล้ว ทุกคนผ่านมาได้ยังไงกันคะ
มีใครที่เรียนได้เกรดเยอะ แต่รู้สึกว่าตัวเองไม่เก่งเท่ากับเกรดที่ได้มั้ยคะ
อีกเรื่องนึงที่เราก็ไม่แน่ใจว่าเราคิดไปเองรึเปล่า คือ เพื่อนในสาขาก็เหมือนไม่ค่อยชอบเราเพราะเราได้เกรดเยอะกว่า คือ สาขาเรา นักศึกษาแต่ละคนต้องเรียนภาษาต่างประเทศ เราเลือกเรียน ภาษาสเปน เพราะมันง่ายสุดในตัวเลือกทั้งหมด แต่เพื่อนเราหลายคนเลือกเรียนภาษาจีน ซึ่งทุกคนก็รู้ว่ามันยาก ทำให้เพื่อนเราได้เกรดน้อยกว่า แต่ที่จริงในสาขาเรา มีลูกครึ่งอยู่คนหนึ่ง เพื่อนคนนี้เก่งอังกฤษมาก คือสามารถพูดได้เหมือนเจ้าของภาษา แต่เพื่อนคนนี้ เรียนภาษาจีน ทำให้เกรดเพื่อนตก นั่นส่งผลให้เราได้เกรดสูงสุดของสาขา (เรารู้สึกไม่ดีเลย ที่ได้เกรดเยอะกว่าคนที่เรียนเก่งกว่าเรา)
เรารู้ดีว่า เรียน มหาลัย มันไม่เหมือนเรียนมัธยม ที่อาจารย์คอยป้อนความรู้ให้ เราก็พยายามทุกทางให้เก่งมากขึ้น ถ้าเทียบกับตอนปีหนึ่ง เราก็มาไกลพอสมควร แต่ก่อน ฟังแทบไม่ออก ตอนนี้ ก็ พอได้บ้าง ประมาณ (50-55%) แต่ก็ยังไม่เพียงพอในการทำงานอยู่ดี
ตอนนี้ที่เราคิดอยู่เพื่อพัฒนาและเปลี่ยนตัวเอง คือ
1. ไปทำงานในเมืองท่องเที่ยว อย่างเช่น ภูเก็ต พัทยา
2. ไปทำงานต่างประเทศเลย แต่ก็ติดตรงที่ว่าไม่มีเงินทุน
3. เรียนภาษาอื่นไปเลย เพราะ สาขาที่เราเรียนเป็นภาษาที่คนสมัยนี้ก็พูดได้ เผลอๆคนที่ไม่ได้เรียนเอกเรา ยังเก่งภาษากว่าเราด้วยซ้ำ
4. เรียนปริญญาตรีเพิ่ม เพื่อใช้ในการสมัครงานได้มากขึ้น เช่น บัญชี รัฐประศาสนศาสตร์
เรารู้ค่ะว่าสิ่งที่เราควรทำตอนนี้ ไม่ใช่การมานั่งคิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง หรือเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น จนเกิดความรู้สึกท้อแท้ กังวลกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง เราแค่อยากรู้ว่ามีใครกำลังเป็นอยู่ หรือเคยผ่านจุดๆนี้มาแล้ว บ้าง แล้ว ทุกคนผ่านมาได้ยังไงกันคะ