อยากจะตัดหั้ยขาดแต่ในใจลึกๆมันยังอาลัยอาวอน....เพราะเราเคยรักเค้ามาก อยู่ด้วยกันบ่อยจนเป็นความผูกพันธ์ เราก้อรักกันดีอยู่นะ แต่ต้องห่างกันด้วยความจำเป็น ติดต่อกันไม่ด้าย ไม่เห็นหน้ากันเหมือนที่เคยเห็นทุกวัน เราต้องใช้ชีวิตคนเดียว เราต้องหัดไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ชอบเลยกับการที่ต้องเจอเหตุการ์ณแบบคาดไม่ถึง เราไม่ชอบอยู่คนเดียว เรารู้สึกว่าบรรยากาศในห้องมันทำหั้ยต้องร้องให้เวลาหันไปทางไหนมันก้อมีแต่ภาพเค้ายุในห้องเต็มไปหมด เราเลยเลือกออกไปเที่ยวทุกวัน เมาทุกวัน เวลากลับห้องเพื่อนเราก้อต้องมาส่งทุกวัน ตื่นมาอีกทีตอนเย็นเราก้อต้องรีบจัดการตัวเองเพื่อไปทำงานเราทำงานกลางคืน พอร้านปิดเราก้อไปเที่ยว เป็นแบบนี้ทุกวัน จนเราไม่มีเวลานึกเห็นภาพผุ้ชายที่เคยทำเราเสียใจจะเป็นจะตายเลย เรารู้สึกว่า เราเริ่มดื่มหนักเกินไป เราต้องพักและดูแลตัวเองบ่างเราเริ่มเบื่อการเที่ยวหันมาชวนเพื่อนเเข่งกันเก็บตังค์ นานๆทีเราถึงจะปาร์ตี้กันที ชีวิตเราดีขึ้น จนผ่านมาปีกว่าๆ แฟนเก่าติดต่อกลับมาหาเรา ทุกอย่างบนโลกหยุด...แล้วน้ำตาเราก้อไหลสมองเราดึงความรู้สึกทุกอย่างกลับมากองงั้ยที่เดิมแล้วจะเอายังงัยต่อ?(สับสน)