ผมไม่เก่งเล่าให้เป็นเรื่อง ขออภัยล่วงหน้าครับ
เหตุเกิดที่ ตลาดเมืองใหม่ อำเภอพิมาย นครราชสีมา
ย้อนไป 20ปี ก่อน หรือประมาณ ปี 2541 อายุตอนนั้น 13-14 บอกก่อนเลยว่าเรื่องของผมกับเธอ เรายังไม่เคยคุยกันเลยสักครั้ง และไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย
คือผมเป็นลูกแม่ค้าตลาดสดตอนเช้า ที่ตลาดเมืองใหม่ อำเภอพิมาย ขายผักสด ร้านแม่ผมอยู่ตรงข้างๆหน้าศาลพระพรหมของตลาด
ผมเป็นคนขี่รถพาแม่มาตลาด และอยู่ขายของกับแม่ถึง6โมงเช้า ผมจะกลับไปบ้านก่อน แล้วตอนสายๆแม่ถึงจะกลับ โดยจ้างวินมาส่ง ( บางครั้งที่บ้านก็ไปรับ) กลับมาที่เรื่องหลักครับ อาจไม่ละเอียดนะครับเอาที่ผมจำได้เป็นหลัก เรื่องราวมันเกิดขึ้นแค่ช่วงสั้นๆ และนานมากแล้ว
กิจกรรมผมก็ประมาณที่เล่าครับ ก็มาตลาดขายของกับแม่ ช่วยแม่คัดผัก แยก มัด รัด ชั่ง ใส่ถุง รับเงิน ถอนเงิน
และ *วันแห่งความทรงจำ*ก็มาถึง วันนั้นผมก็นั่งขายของตามปกติ คนเดินตลาดผ่านไปมา ยิ่งเช้าคนยิ่งมาซื้อของมากขึ้น และสายตาผมก็ไปสะดุดกับ พ่อลูกคู่หนึ่ง (น่าจะพ่อลูกกันนะเดาเอา555) คนเป็นพ่อรูปร่างอวบๆมีพุง ในความคิดผม แกเหมือนคนจีน หรือแถวบ้านเรียกกัน*เจ็ก*(คนเจ็กหรือคนจีน) เรียกเจ็กขายหมู อารมณ์ที่เรียกกันประมาณนี้
และคนที่เดินอยู่ข้างๆก็คือ ผู้หญิงที่ผมพยายามตามหาอยู่ครับ ครั้งแรกที่เห็นเธอ เราสบตากัน เหมือนทุกอย่างรอบตัวมันหยุดนิ่ง เหมือนคนที่เรารอคอยมาแสนนาน รู้สึกคุ้นเคย ดวงตาคู่นั้น มันลึกซึ้ง มันอบอุ่น นอกจากคนนี้แล้ว ก็ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครอีกเลย เธอสูงประมาณไหล่พ่อ หน้าออกหมวยๆ แต่ไม่หมวย ผมยาวประมาณบ่า แล้วเธอก็เดินผ่านไป
และหลังจากที่ผมได้เจอเธอ ผมเริ่มชอบการไปขายของที่ตลาด เริ่มตื่นง่ายเมื่อแม่เรียกปลุกเพียงครั้งเดียว ปกติจะปลุกยากตื่นยากวินาทีสุดท้ายถึงจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแบบลวกๆ 555
ผมเริ่มเฝ้ารอเวลา มองตรงทางเดินที่เธอเคยเดินผ่าน ร้านแม่ผมอยู่ตรงทางสามแยก เธอจะเดินออกมาตรงหน้าร้านพอดี และหลังจากนั้นก็เจอเธอเกิบทุกวัน พอเธอและพ่อมา ก็มาหยุดที่เดิม แล้วพ่อเธอก็มองรอบๆแบบเดิม เหมือนมองหาของที่จะซื้อ บ้านเธอน่าจะเป็นร้านขายของชำพร้อมกับข้าวตอนเช้า สังเกตุจากของที่ซื้อ
เธอกับพ่อจะมาเวลาประมาณตี5ทุกวัน ผมมองเธอแล้วก็ยิ้ม เธอหันมาสบตาและยิ้มตอบแบบเขิลๆ และก็เดินผ่านหน้าร้านไป เท่าที่จำได้ พ่อเธอไม่เคยแวะร้านผมเลย 555 หลังจากตรงนี้ผมจำไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ที่นึกได้ เหตุการก็แบบเดิม เธอเดินมาตรงที่เดิมเวลาเดิม ยิ้มเขิลๆ ผมยังจำรอยยิ้ม ดวงตาจำท่าทางนั้นได้ชัดเจน
เธอเริ่มเดินผ่านไปมาหน้าร้านบ่อยขึ้น (หรือผมเพิ่งกังเกตุเห็น) แรกๆจะไม่เดินกลับมาทางเดิม (ในตลาดมีหลายซอย) หลังๆมา เธอเดินผ่านร้านผม เพื่อที่จะเอาของไปเก็บไว้ที่รถส่วนนึงก่อน ซื้อของเยอะ คงถือรอบเดียวไม่หมด และเธอเดินถือของมาคนเดียว เธอชอบมองมาแล้วก็ยิ้มให้ด้วยท่าทางเขิลอาย
วันหลังผมทำทีขอแม่ไปเข้าห้องน้ำ เวลาที่เธอเดินผ่านเพื่อเอาของไปใว้ที่รถ และผมจะวิ้งอ้อมไปอีกทางเพื่อที่จะได้เดินสวนทางกับเธอ ได้มองเธอ 555 ใจจริงๆตอนนั้นอยากช่วยถือของให้มากๆ แต่ด้วยความขี้อาย เลยได้แค่เดินผ่านแล้วยิ้มให้กัน (คิดถึงรอยยิ้มเธอเลย)
เหตุการเลือนลางมากครับ คิดได้อีกที่น่าจะหลายวันแล้ว ก็จะมี ช่วงเธอจะกลับบ้าน ประมาณ 6โมงเช้า ไม่รู้ว่าผมรู้เส้นทางที่เธอจะกลับได้ยังไง (สงสัยผมคงเคยสะกดรอยตามเธอแน่ๆแต่จำไม่ได้555)
ผมขี่รถอ้อมไปแยกเกษตรเลี้ยวไปทางตลาดแค เลี้ยวเข้าทางบ้านตำแย ประมาณ3-4โล แล้วก็ขี่รถกลับมาทางบ้านกระเบื้องใหญ่ แล้วก็ขี่รถมาช้าๆ เพื่อที่จะขี่รถสวนทางกับรถเธอ ได้เห็นเธอแว็บเดียวก็มีความสุขสุดๆแล้ว อิอิ (อารมย์เดียวกับเพลงพี่มอสเลย *เปล่า*...แค่ผ่านมาเท่านั้น 555+ หาฟังได้ครับ ยุค90s) เราจะสวนกันประมาณรอยต่อของบ้านกระเบื้องกับบ้านม่วง เรื่องราวก็น่าจะเป็นแบบนี้ไปสักระยะ
แล้ววันหนึ่งรถผมเกิดอุบัติเหตุ พี่ในหมู่บ้านเดียวกันขี่รถตัดหน้ารถผม ช่วงล้อหน้า-โช๊คพังหมด ส่วนผมเลือดออกทั้งปากทั้งแขน แต่ไม่มีอะไรหัก ไม่สาหัส ยังลุกเดินได้ ผมคงพักไปหลายวัน และผมก็จำหลังจากนี้ไม่ได้แล้ว จำได้อีกทีก็ไม่ได้อยู่ขายของกับแม่ แต่ผมก็ยังไปตลาดนะ แต่แค่ ไปส่ง ช่วยจัดของตั้งร้าน แล้วผมก็กลับบ้านเลย พอผมเริ่มทำงาน พี่สาวก็เป็นคนไปขายของกับแม่แทนผม และชีวิตก็ดำเนินต่อไป โดยที่ไม่ผมก็ไม่เคยคิดถึงเธออีก
**หลังจากนั้นผมได้เจอเธออีกครั้งหนึ่ง** จำได้คร่าวๆน่าจะตอนอายุประมาณ 16-17 (คือจำช่วงอายุตอนนั้นไม่ได้จริงๆ) เธอสวมชุดนักศึกษา เธอนั้งซ้อนรถมากับเพื่อนหรือพี่สาวก็ไม่รู้ เราขี่รถสวนกัน(ขี่รถสวนกันอีกแล้ว55+) แถวๆแยกธนาคารออมสิน จริงๆไม่ได้สวนกัน จะชนกันด้วยซ้ำ ผมจะเลี้ยวซ้ายเข้าซอย รถเธอออกมาจากซอย จะเลี้ยวขวาไปทาง บ.ข.ส เก่า ผมหันไปเจอเธอ มองแว็บแรก คนนี้คุ้นมากๆ เธอก็คงมองด้วยอารมณ์เดียวกัน พอรถผ่านไป เราทั้งคู่ยังหันกลับมามองกันอีกครั้ง แววตาคู่นี้ ความรู้สึกแบบนี้ผมจำได้! และความทรงจำตอนนั้นก็กลับมา เหมือนถูกอะไรบางอย่างพุ่งชน มันจุกเลยครับ ข้างในมันวูปๆ แต่ก็ต้องขี่รถต่อไป ด้วยความรู้สึกเจ็บลึกๆ แต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว ผมไม่ได้ตามเธอไป เพราะแฟนผมนั่งซ้อนท้ายอยู่ 5555+
แล้วคำถามก็ตามอีกเยอะมาก ว่าทำไมผมถึงลืมเธอไป ผมพยายามคิดมาตลอด แต่ก็คิดไม่ได้ และหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมก็ไม่เคยลืมเธออีกเลย
ถึงตอนนั้นเราจะยังเด็กอยู่ แม้มันจะผ่านมา20ปี ได้พบเจอผู้คนมากมาย แต่เธอเป็นความรู้สึกเดียวที่ดีที่สุด และก็ทำให้ผมรู้สึกแย่ที่สุดเมื่อคิดถึง
แค่อยากบอกว่าผมเสียใจ อยากขอโทษเธอ มันรู้สึกอึดอัด เหมือนมันติดค้างอยู่ 😔
บางทีเราอาจจะเคยเจอกัน...แต่จำกันไม่ได้แล้ว
เรื่องราวของเธอที่ผมจำได้ก็มีเท่านี้เอง ได้แค่หวังว่าเธอจะผ่านมาเจอ
ผมขอโทษ
*ขอบคุณที่ผ่านมาอ่านนะครับ อาจพิมพ์ผิดใช้คำผิดหรือเรียบเรียงไม่ดี ขาดตกประการใด ได้โปรดให้อภัย*
ตามหาเธอในวัยเด็ก
เหตุเกิดที่ ตลาดเมืองใหม่ อำเภอพิมาย นครราชสีมา
ย้อนไป 20ปี ก่อน หรือประมาณ ปี 2541 อายุตอนนั้น 13-14 บอกก่อนเลยว่าเรื่องของผมกับเธอ เรายังไม่เคยคุยกันเลยสักครั้ง และไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย
คือผมเป็นลูกแม่ค้าตลาดสดตอนเช้า ที่ตลาดเมืองใหม่ อำเภอพิมาย ขายผักสด ร้านแม่ผมอยู่ตรงข้างๆหน้าศาลพระพรหมของตลาด
ผมเป็นคนขี่รถพาแม่มาตลาด และอยู่ขายของกับแม่ถึง6โมงเช้า ผมจะกลับไปบ้านก่อน แล้วตอนสายๆแม่ถึงจะกลับ โดยจ้างวินมาส่ง ( บางครั้งที่บ้านก็ไปรับ) กลับมาที่เรื่องหลักครับ อาจไม่ละเอียดนะครับเอาที่ผมจำได้เป็นหลัก เรื่องราวมันเกิดขึ้นแค่ช่วงสั้นๆ และนานมากแล้ว
กิจกรรมผมก็ประมาณที่เล่าครับ ก็มาตลาดขายของกับแม่ ช่วยแม่คัดผัก แยก มัด รัด ชั่ง ใส่ถุง รับเงิน ถอนเงิน
และ *วันแห่งความทรงจำ*ก็มาถึง วันนั้นผมก็นั่งขายของตามปกติ คนเดินตลาดผ่านไปมา ยิ่งเช้าคนยิ่งมาซื้อของมากขึ้น และสายตาผมก็ไปสะดุดกับ พ่อลูกคู่หนึ่ง (น่าจะพ่อลูกกันนะเดาเอา555) คนเป็นพ่อรูปร่างอวบๆมีพุง ในความคิดผม แกเหมือนคนจีน หรือแถวบ้านเรียกกัน*เจ็ก*(คนเจ็กหรือคนจีน) เรียกเจ็กขายหมู อารมณ์ที่เรียกกันประมาณนี้
และคนที่เดินอยู่ข้างๆก็คือ ผู้หญิงที่ผมพยายามตามหาอยู่ครับ ครั้งแรกที่เห็นเธอ เราสบตากัน เหมือนทุกอย่างรอบตัวมันหยุดนิ่ง เหมือนคนที่เรารอคอยมาแสนนาน รู้สึกคุ้นเคย ดวงตาคู่นั้น มันลึกซึ้ง มันอบอุ่น นอกจากคนนี้แล้ว ก็ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครอีกเลย เธอสูงประมาณไหล่พ่อ หน้าออกหมวยๆ แต่ไม่หมวย ผมยาวประมาณบ่า แล้วเธอก็เดินผ่านไป
และหลังจากที่ผมได้เจอเธอ ผมเริ่มชอบการไปขายของที่ตลาด เริ่มตื่นง่ายเมื่อแม่เรียกปลุกเพียงครั้งเดียว ปกติจะปลุกยากตื่นยากวินาทีสุดท้ายถึงจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแบบลวกๆ 555
ผมเริ่มเฝ้ารอเวลา มองตรงทางเดินที่เธอเคยเดินผ่าน ร้านแม่ผมอยู่ตรงทางสามแยก เธอจะเดินออกมาตรงหน้าร้านพอดี และหลังจากนั้นก็เจอเธอเกิบทุกวัน พอเธอและพ่อมา ก็มาหยุดที่เดิม แล้วพ่อเธอก็มองรอบๆแบบเดิม เหมือนมองหาของที่จะซื้อ บ้านเธอน่าจะเป็นร้านขายของชำพร้อมกับข้าวตอนเช้า สังเกตุจากของที่ซื้อ
เธอกับพ่อจะมาเวลาประมาณตี5ทุกวัน ผมมองเธอแล้วก็ยิ้ม เธอหันมาสบตาและยิ้มตอบแบบเขิลๆ และก็เดินผ่านหน้าร้านไป เท่าที่จำได้ พ่อเธอไม่เคยแวะร้านผมเลย 555 หลังจากตรงนี้ผมจำไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ที่นึกได้ เหตุการก็แบบเดิม เธอเดินมาตรงที่เดิมเวลาเดิม ยิ้มเขิลๆ ผมยังจำรอยยิ้ม ดวงตาจำท่าทางนั้นได้ชัดเจน
เธอเริ่มเดินผ่านไปมาหน้าร้านบ่อยขึ้น (หรือผมเพิ่งกังเกตุเห็น) แรกๆจะไม่เดินกลับมาทางเดิม (ในตลาดมีหลายซอย) หลังๆมา เธอเดินผ่านร้านผม เพื่อที่จะเอาของไปเก็บไว้ที่รถส่วนนึงก่อน ซื้อของเยอะ คงถือรอบเดียวไม่หมด และเธอเดินถือของมาคนเดียว เธอชอบมองมาแล้วก็ยิ้มให้ด้วยท่าทางเขิลอาย
วันหลังผมทำทีขอแม่ไปเข้าห้องน้ำ เวลาที่เธอเดินผ่านเพื่อเอาของไปใว้ที่รถ และผมจะวิ้งอ้อมไปอีกทางเพื่อที่จะได้เดินสวนทางกับเธอ ได้มองเธอ 555 ใจจริงๆตอนนั้นอยากช่วยถือของให้มากๆ แต่ด้วยความขี้อาย เลยได้แค่เดินผ่านแล้วยิ้มให้กัน (คิดถึงรอยยิ้มเธอเลย)
เหตุการเลือนลางมากครับ คิดได้อีกที่น่าจะหลายวันแล้ว ก็จะมี ช่วงเธอจะกลับบ้าน ประมาณ 6โมงเช้า ไม่รู้ว่าผมรู้เส้นทางที่เธอจะกลับได้ยังไง (สงสัยผมคงเคยสะกดรอยตามเธอแน่ๆแต่จำไม่ได้555)
ผมขี่รถอ้อมไปแยกเกษตรเลี้ยวไปทางตลาดแค เลี้ยวเข้าทางบ้านตำแย ประมาณ3-4โล แล้วก็ขี่รถกลับมาทางบ้านกระเบื้องใหญ่ แล้วก็ขี่รถมาช้าๆ เพื่อที่จะขี่รถสวนทางกับรถเธอ ได้เห็นเธอแว็บเดียวก็มีความสุขสุดๆแล้ว อิอิ (อารมย์เดียวกับเพลงพี่มอสเลย *เปล่า*...แค่ผ่านมาเท่านั้น 555+ หาฟังได้ครับ ยุค90s) เราจะสวนกันประมาณรอยต่อของบ้านกระเบื้องกับบ้านม่วง เรื่องราวก็น่าจะเป็นแบบนี้ไปสักระยะ
แล้ววันหนึ่งรถผมเกิดอุบัติเหตุ พี่ในหมู่บ้านเดียวกันขี่รถตัดหน้ารถผม ช่วงล้อหน้า-โช๊คพังหมด ส่วนผมเลือดออกทั้งปากทั้งแขน แต่ไม่มีอะไรหัก ไม่สาหัส ยังลุกเดินได้ ผมคงพักไปหลายวัน และผมก็จำหลังจากนี้ไม่ได้แล้ว จำได้อีกทีก็ไม่ได้อยู่ขายของกับแม่ แต่ผมก็ยังไปตลาดนะ แต่แค่ ไปส่ง ช่วยจัดของตั้งร้าน แล้วผมก็กลับบ้านเลย พอผมเริ่มทำงาน พี่สาวก็เป็นคนไปขายของกับแม่แทนผม และชีวิตก็ดำเนินต่อไป โดยที่ไม่ผมก็ไม่เคยคิดถึงเธออีก
**หลังจากนั้นผมได้เจอเธออีกครั้งหนึ่ง** จำได้คร่าวๆน่าจะตอนอายุประมาณ 16-17 (คือจำช่วงอายุตอนนั้นไม่ได้จริงๆ) เธอสวมชุดนักศึกษา เธอนั้งซ้อนรถมากับเพื่อนหรือพี่สาวก็ไม่รู้ เราขี่รถสวนกัน(ขี่รถสวนกันอีกแล้ว55+) แถวๆแยกธนาคารออมสิน จริงๆไม่ได้สวนกัน จะชนกันด้วยซ้ำ ผมจะเลี้ยวซ้ายเข้าซอย รถเธอออกมาจากซอย จะเลี้ยวขวาไปทาง บ.ข.ส เก่า ผมหันไปเจอเธอ มองแว็บแรก คนนี้คุ้นมากๆ เธอก็คงมองด้วยอารมณ์เดียวกัน พอรถผ่านไป เราทั้งคู่ยังหันกลับมามองกันอีกครั้ง แววตาคู่นี้ ความรู้สึกแบบนี้ผมจำได้! และความทรงจำตอนนั้นก็กลับมา เหมือนถูกอะไรบางอย่างพุ่งชน มันจุกเลยครับ ข้างในมันวูปๆ แต่ก็ต้องขี่รถต่อไป ด้วยความรู้สึกเจ็บลึกๆ แต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว ผมไม่ได้ตามเธอไป เพราะแฟนผมนั่งซ้อนท้ายอยู่ 5555+
แล้วคำถามก็ตามอีกเยอะมาก ว่าทำไมผมถึงลืมเธอไป ผมพยายามคิดมาตลอด แต่ก็คิดไม่ได้ และหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมก็ไม่เคยลืมเธออีกเลย
ถึงตอนนั้นเราจะยังเด็กอยู่ แม้มันจะผ่านมา20ปี ได้พบเจอผู้คนมากมาย แต่เธอเป็นความรู้สึกเดียวที่ดีที่สุด และก็ทำให้ผมรู้สึกแย่ที่สุดเมื่อคิดถึง
แค่อยากบอกว่าผมเสียใจ อยากขอโทษเธอ มันรู้สึกอึดอัด เหมือนมันติดค้างอยู่ 😔
บางทีเราอาจจะเคยเจอกัน...แต่จำกันไม่ได้แล้ว
เรื่องราวของเธอที่ผมจำได้ก็มีเท่านี้เอง ได้แค่หวังว่าเธอจะผ่านมาเจอ
ผมขอโทษ
*ขอบคุณที่ผ่านมาอ่านนะครับ อาจพิมพ์ผิดใช้คำผิดหรือเรียบเรียงไม่ดี ขาดตกประการใด ได้โปรดให้อภัย*