จขกทก็เบื่อเป็นนะคะ เวลาไปไหนแล้วเจอน้องเขาจะมองเราตาต่ำ แบบเหมือนหัวเราะในใจแล้วพูดกับเพื่อน เวลาเดินผ่านเราก็เชิดหน้าแล้วเหมือนกลั้นหัวเราะเรา เวลามองเราก็จะสำรวจเราตั้งแต่หัวจรดเท้า ชอบมองตาต่ำแล้วเชิดหน้าเวลาเจอเราทุกครั้ง เรื่องมันมีเหตุค่ะ บ้านเราอยู่ในซอยค่ะแต่เวลาไปไหนมาไหน เช่นไปร้านค้ามันต้องเดินไกล แล้วเราก็ไปทางลัดซึ่งก็คือเดินผ่านบ้านข้างเคียงไป แล้วมันก็จะเป็นทางแคบๆ ระหว่างผนังบ้านกับกำแพงค่ะ แล้ววันนั้นน้องเขากินก๋วยเตี๋ยวอยู่แล้วเห็นเราเดินมา ก็นึกว่าเราเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น แล้วน้องเขาก็มองขึ้นไปยังบ้านหลังนั้นแล้วหัวเราะ เราเดินข้ามถนนมายังร้านก๋วยเตี๋ยวก็มองเรา สำรวจเสื้อผ้าเรา ซึ่งบ้านหลังนั้นใช้สังกะสีอ้อมค่ะ ส่วนใหญ่เป็นสนิม ซึ่งไม่ใช่บ้านเราค่ะบ้านเราอยู่หลังบ้านหลังนั้น จากวันนั้นมาน้องเขาก็ชอบทำตาต่ำเวลามองเรา เพราะตอนนั้นนั่งใกล้กันเดินผ่านก็กลั้นหัวเราะทำตาต่ำใส่อีก เวลาเห็นเราก็สำรวจชุดนักเรียนรองเท้า แล้วหัวเราะ พร้อมเชิดหน้าขึ้น เห็นเราเดินมาก็คุยกับเพื่อน เราก็เบื่อค่ะ ซึ่งน้องเขาเข้าใจผิดแต่เราไม่บอกอะไรหรอกนะคะ ไม่รู้จักกันค่ะแต่มันก็ทำให้รู้ว่าแค่บ้านอ้อมด้วยสังกะสีทำไมต้องหัวเราะด้วย ทำไมต้องทำตาต่ำ ดูถูกคนอื่นไปทั่ว เพียงเพราะบ้านอ้อมสังกะสี  เรื่องบ้านมันควรทำแบบนี้ด้วยหรอคะ? งงค่ะทั้งเบื่อด้วย บางทีน้องเขาก็ไม่ควรดูถูกคนอื่นเพียงเพราะบ้านเขาไม่ได้สวยนะคะ คนเราเลือกเกิดไม่ได้ เห็นแบบนี้หัวร้อนขึ้นมาทันทีเลยค่ะ ทั้งเกลียดคนนิสัยแบบนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว