จบไปเมื่อต้นปีแล้ว แต่ยังไม่เห็นมีใครคุยกัน เลยกะสปอยล์สรุปเรื่องราวตอนต่อจากอนิเมะแบบสั้นๆ พร้อมชวนคุยด้วยเลย

จี้จังตัดสินใจเดินทางสู่ชั้นสูงสุดต่อ โดยไปหาลิฟท์ตามที่นุโกะยักษ์บอกทางให้

หลังจากพวกนุโกะไปแล้ว ประตูหลายบานที่ถูกล๊อคก็เปิดได้ ปลากระป๋องGet

จี้จังเจ็บขา ต้องเปลี่ยนให้ยูขับแทน กลายเป็นการซิ่งเร็ว แรง ทะลุนรกไปทันที

เจอพิพิธภัณฑ์ศิลปะ รวบรวมผลงานศิลป์ของมนุษย์ตั้งแต่อดีตกาล

ภาพวาดขนาดใหญ่ที่ยากจะเข้าใจ

ยูขอแจมซะหนึ่งภาพ

เจอบุหรี่เลยลองของ เด็กดีไม่ควรเลียนแบบ

ในที่สุดก็มาถึงหอคอยซึ่งเป็นที่ตั้งลิฟท์ มัน ใหญ่ มาก

จ๊ะเอ๋กับAIโฮโลแกรมซึ่งเป็นไกด์ของหอคอย แอบน่ากลัว ตอนสถานการณ์ปกติหน้าตาเธอจะดูน่ารักกว่านี้ไหมนะ

หลังจากนำทางไปถึงลิฟท์และตั้งค่าขึ้นชั้นบนให้แล้ว ก็ขอให้สองสาวช่วยกดยืนยันการทำลายตัวเองของAI "มันทรมานนะ ที่จะต้องแบกรับความทรงจำชั่วนิรันดร์โดยไม่อาจลืมอะไรได้" ขนาดAIยังขอลาก่อนเลยเนี่ย

ขึ้นลิฟท์ไปจนสุด ยิ่งสูงยิ่งหนาว ต้องสร้างบ้านหิมะ และให้ความอบอุ่นกันซะหน่อย

เจอจรวดเก่า ระบุว่าเป็นจรวดหมายเลข4

พบแผนภาพการยิงของจรวดสามลำแรก จรวดหมายเลขสามมีเป้าหมายหลุดออกแผนภาพไปเลย เป้าหมายคือการออกสำรวจหรือการหนีไปตายเอาดาบหน้าช่วงที่มีสงครามก็ไม่อาจทราบได้ ป่านนี้จะเจอดาวดวงใหม่หรือลอยเท้งเต้งอยู่ในอวกาศกันแน่นะ

หอสมุดขนาดยักษ์ แหล่งรวมความรู้ทั้งหมดของมนุษย์ที่กำลังจะกลายเป็นแค่กองกระดาษ จี้จังคงอยากตั้งรกรากในแดนสวรรค์แห่งนี้มากเลย

ในที่สุด เจ้าเคทเทนคราดคู่ใจก็หมดสภาพจนได้ จี้จังจนปัญญาจะซ่อม

เปลี่ยนกระบะหลังให้เป็นอ่างน้ำร้อนเพื่อใช้ประโยชน์ครั้งสุดท้าย จี้จังปล่อยโฮแบบกลั้นไม่อยู่ ยูต้องเอาเบียร์ขวดสุดท้ายมาเปิดดื่มกันเพื่อทำใจ

ถ่ายน้ำมันออกติดตัวไป ทิ้งรถไว้เบื้องหลัง หยิบของที่พอแบกได้แล้วเดินหน้าขึ้นด้านบนต่อ

ยูทิ้งปืนกับเครื่องกระสุน

จี้จังใช้หนังสือที่เอามาด้วยเผาแทนเชื้อเพลิงทีละเล่มเพื่อประหยัดน้ำมัน จนถึงบันทึกของเธอเองที่ถูกเผาไปเป็นเล่มสุดท้าย

บันไดเวียนที่จะนำไปสู่ชั้นบนสุด

ความมืดสนิทบนบันไดเวียน มองไม่เห็นสิ่งใดรอบตัว ไม่รู้สึกถึงแม้การคงอยู่ของโลก ทั้งคู่ได้แต่จับมือกันเอาไว้ ในขณะนี้ราวกับมีเพียงแค่เธอทั้งสองคนเท่านั้นที่เป็นโลกทั้งใบของอีกฝ่าย

ปาบอลหิมะเล่นกันบนชั้นสูงสุด

ค่ำคืนที่มีเพียงดวงดาว หิมะ สายลม และสองเรา

ยามตะวันขึ้น ภาพทิวทัศน์จากบนชั้นสูงสุด ผ่านสายตาสองคู่สุดท้ายที่มีโอกาสได้เห็น

สำรวจของที่เหลืออยู่ไม่มาก อุ่นซุปกิน เหลือขนมปังหนึ่งถุงแบ่งกัน นอกนั้นเป็นตะเกียง เชือก มีด ระเบิด(ทำไมดูของที่เหลือแล้วให้ความรู้สึกแปลกๆ)
จะมีสักกี่คนที่กินอาหารมื้อสุดท้ายได้ด้วยรอยยิ้มแบบนี้

ทัวร์สุดท้ายของมนุษยชาติ อวสาน