พวยพุ่ง ในเวิ้งว้าง เบาบาง สัมผัสได้ เพียงสายตา ฝุ่นควัน ฝันฝุ่น เฉกเช่นลมหายใจ ที่วาบหายไปในอากาศ พร้อมคลื่นความคิดถึง โจนทะยานไปอย่างไร้จุดหมาย ฉันกำลังคิดถึงใครบางคน...

ความเหงา... อยู่กึ่งกลางระหว่างฉันกับเธอ ที่สรรพนามด้วยคำว่า คิดถึง  ความคิดถึง จางหายไปในใจของเธอ เหลือเพียงการเพ้อรำพัน ในใจฉัน  เนิ่นนาน นับวันจะเหนื่อย

ตรึกตรองถึงดวงดาว ที่ส่องแสง ใจที่หวั่นไหว คิดถึงวันคืนที่ดวงดาววับวาว เส้นทางฝากฝันไว้ตรงปลายสุด ฤดูฝนซัดเข้ามา ลาร้างล้มลงฉับพลัน เวลานำพาใครบางคนเข้ามา ให้ได้เรียนรู้กันและกัน ปันแบ่งความสุข ทุกข์

o ไม่มีแล้วบทกลอนคอยอ้อนออด ไม่มีแล้วอ้อมกอดพร่ำพรอดหา ไม่มีแล้วรอยช้ำคราบน้ำตา เหลือเพียงคำอำลา...ที่ฉันรอ o อีกไม่นานหรอกหนาคงมาถึง อีกวันซึ่งบอกใจไม่ร้องขอ อีกวันที่เตือนใจว่าให้พอ หยุดเพ้อพ้อหยุด