ในวันที่ฉันยังคอย

ถ้าความรู้สึกจะตามหลอกหลอนฉัน
เหมือนปีศาจยามค่ำคืน
ที่ล่องลอย และสัมผัสไม่ได้
ฉันยืนอยู่กับตัวเอง เงียบๆ

ถ้าเธอจะรู้ว่า ฉันเก็บซ่อนความคิดไว้มากแค่ไหน
ขอให้เธอเข้าใจ ทั้งหมดนี้
คือน้ำตาที่เธอไม่อาจได้เห็น
ขอบคุณสำหรับวันปลอบใจ

วาระที่สิ้นสุดลง ฉันเลือกเอง
หรืออาจจะเป็นเธอเท่าๆ กัน
หนังสือเล่มนั้นเขียนไว้
เมื่อความทรงจำไม่ย้อนกลับคืนมา

ความขมขื่นสีหม่น หมอกควัน ละอองน้ำฝน
เดินออกไปเพื่อเผชิญหน้า
ฉันยังแอบคิดว่า สักวันหนึ่งเราอาจจะยิ้มได้อีก
เมื่อเราแน่ใจว่าฟ้ายังคงคอย