สวัสดีค่ะ
ตอนนี้เราอายุ25 ทำงานออฟฟิศที่เงินดีประมาณนึงเป็นงานใช้ภาษา เงินเดือนประมาณนึง(เป็นเรทปกติสำหรับคนที่ใช้ภาษานี้ค่ะ) ติดที่เราไม่ชอบ (หลักๆคือไม่ชอบนิสัยคนชาตินี้ด้วยค่ะ) เราย้ายงานมาเป็นที่ๆ 3 แล้วค่ะ ไม่คิดจะย้ายไปทำงานออฟฟิศอื่นแล้วเพราะคิดว่าก็คงหาที่ชอบไม่ได้จริงๆ
และพอดีเราคิดจะไปวีซ่าทำงานและท่องเที่ยวที่ต่างประเทศปีนี้ เลยคิดจะลาออกมาตอนนี้เลยเพื่อเอาเวลาไปสมัครทำงานร้านอาหารให้มีประสบการณ์ เวลาไปต่างประเทศอย่างน้อยจะได้ทำงานหั่นผัก เตรียมของ หรือโชคดีก็ได้ทำอาหารหรือร้านกาแฟ (ตอนนี้เสาร์อาทิตย์เราทำพาร์ททามร้านกาแฟเพื่อเรียนรู้การทำกาแฟค่ะ เริ่มมาได้ประมาณ 2 เดือนตอนนี้ทำกาแฟและเครื่องดื่มต่างๆได้แล้วค่ะ สรุปคือตอนนี้ทำงาน 7 วันค่ะ)
เป้าหมายการไปทำงานต่างประเทศของเราคือเพื่อ
1.หาประสบการณ์(สมัยมหาลัยเราไม่ได้ไปเวิร์คเพราะค่าโครงการมันแพง)
2.เก็บเงินกลับมาทำร้านอาหารตัวเอง (เรามีที่สำหรับเปิดร้านแล้วค่ะ เป็นตึกแถวเล็กๆของแม่ที่ตอนนี้ให้คนเช่าอยู่)
3. หาประสบการณ์การทำร้านอาหาร (วิธีการทำอาหารจนถึงการสั่งของมาสต็อค การบริหารร้านอาหารต่างๆ ซึ่งพวกนี้เราไม่อยากไปเสียเงินเรียนแพงๆ เรียนมันก็ได้แต่ความรู้ ไม่ได้ประสบการณ์อ่ะค่ะ)
วันนี้เราลองหาข้อมูลร้านอาหารยุโรปที่เราชอบ เค้าก็รับเชฟนะคะ เค้ารับคนมีปสก.1ปี แต่เราคิดว่าน่าจะคุยได้ ให้เราช่วยแค่หั่นผักแรกๆเราก็โอเคค่ะ เงินเดือนประมาณครึ่งนึงที่เราได้จากงานออฟฟิศตอนนี้ ส่วนตัวเรามองว่ามันไม่ได้แย่อะไร เพื่อแลกกับประสบการณ์ ที่เราไม่ต้องไปเสียเงินเรียนทำอาหารเองและเราจะได้มีประสบการณ์ไปสมัครงานตอนอยู่ตปท.ด้วย แต่พอแม่เรารู้แล้วก็โมโหค่ะ เค้าบอกว่าอุตส่าเรียนจบสูงๆผลการเรียนดีๆทำไมถึงจะไปเป็นลูกจ้างเค้า(แต่งานออฟฟิศที่ทำอยู่นี่มันก็ลูกจ้างเค้านะแม่) ทำงานลำบาก เราก็เลยถามแม่ไปว่าแล้วงานแบบไหนที่แม่ว่าสบาย แม่ก็บอกว่างานอะไรมันก็ลำบากทั้งนั้นแหละ เราทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ทำแล้วก็จะออก อายุก็มากขึ้นๆไม่มีหลักแหล่งซักอย่าง พูดทำนองว่าจบสูงมาทำงานแบบนี้เค้าก็อายคนอื่น
แล้วเราจะทำยังไงให้แม่ยอมรับในการตัดสินใจของเราดีคะ จริงๆทุกอย่างที่เราทำมันก็จะเป็นใบเบิกทางสำหรับความสำเร็จในการทำร้านของเราทั้งนั้นน่ะค่ะ
ขอความเห็นหน่อยค่ะ
ปล.ด่าเราได้แต่อย่าด่าแม่เรานะคะ เราเข้าใจว่าเค้าห่วงเราค่ะ
จะออกจากงานออฟฟิศมาทำงานร้านอาหาร แม่บอกว่าอุตส่าเรียนจนจบสูง ไม่กล้าบอกใคร อายเค้า เราทำไงดีคะ
ตอนนี้เราอายุ25 ทำงานออฟฟิศที่เงินดีประมาณนึงเป็นงานใช้ภาษา เงินเดือนประมาณนึง(เป็นเรทปกติสำหรับคนที่ใช้ภาษานี้ค่ะ) ติดที่เราไม่ชอบ (หลักๆคือไม่ชอบนิสัยคนชาตินี้ด้วยค่ะ) เราย้ายงานมาเป็นที่ๆ 3 แล้วค่ะ ไม่คิดจะย้ายไปทำงานออฟฟิศอื่นแล้วเพราะคิดว่าก็คงหาที่ชอบไม่ได้จริงๆ
และพอดีเราคิดจะไปวีซ่าทำงานและท่องเที่ยวที่ต่างประเทศปีนี้ เลยคิดจะลาออกมาตอนนี้เลยเพื่อเอาเวลาไปสมัครทำงานร้านอาหารให้มีประสบการณ์ เวลาไปต่างประเทศอย่างน้อยจะได้ทำงานหั่นผัก เตรียมของ หรือโชคดีก็ได้ทำอาหารหรือร้านกาแฟ (ตอนนี้เสาร์อาทิตย์เราทำพาร์ททามร้านกาแฟเพื่อเรียนรู้การทำกาแฟค่ะ เริ่มมาได้ประมาณ 2 เดือนตอนนี้ทำกาแฟและเครื่องดื่มต่างๆได้แล้วค่ะ สรุปคือตอนนี้ทำงาน 7 วันค่ะ)
เป้าหมายการไปทำงานต่างประเทศของเราคือเพื่อ
1.หาประสบการณ์(สมัยมหาลัยเราไม่ได้ไปเวิร์คเพราะค่าโครงการมันแพง)
2.เก็บเงินกลับมาทำร้านอาหารตัวเอง (เรามีที่สำหรับเปิดร้านแล้วค่ะ เป็นตึกแถวเล็กๆของแม่ที่ตอนนี้ให้คนเช่าอยู่)
3. หาประสบการณ์การทำร้านอาหาร (วิธีการทำอาหารจนถึงการสั่งของมาสต็อค การบริหารร้านอาหารต่างๆ ซึ่งพวกนี้เราไม่อยากไปเสียเงินเรียนแพงๆ เรียนมันก็ได้แต่ความรู้ ไม่ได้ประสบการณ์อ่ะค่ะ)
วันนี้เราลองหาข้อมูลร้านอาหารยุโรปที่เราชอบ เค้าก็รับเชฟนะคะ เค้ารับคนมีปสก.1ปี แต่เราคิดว่าน่าจะคุยได้ ให้เราช่วยแค่หั่นผักแรกๆเราก็โอเคค่ะ เงินเดือนประมาณครึ่งนึงที่เราได้จากงานออฟฟิศตอนนี้ ส่วนตัวเรามองว่ามันไม่ได้แย่อะไร เพื่อแลกกับประสบการณ์ ที่เราไม่ต้องไปเสียเงินเรียนทำอาหารเองและเราจะได้มีประสบการณ์ไปสมัครงานตอนอยู่ตปท.ด้วย แต่พอแม่เรารู้แล้วก็โมโหค่ะ เค้าบอกว่าอุตส่าเรียนจบสูงๆผลการเรียนดีๆทำไมถึงจะไปเป็นลูกจ้างเค้า(แต่งานออฟฟิศที่ทำอยู่นี่มันก็ลูกจ้างเค้านะแม่) ทำงานลำบาก เราก็เลยถามแม่ไปว่าแล้วงานแบบไหนที่แม่ว่าสบาย แม่ก็บอกว่างานอะไรมันก็ลำบากทั้งนั้นแหละ เราทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ทำแล้วก็จะออก อายุก็มากขึ้นๆไม่มีหลักแหล่งซักอย่าง พูดทำนองว่าจบสูงมาทำงานแบบนี้เค้าก็อายคนอื่น
แล้วเราจะทำยังไงให้แม่ยอมรับในการตัดสินใจของเราดีคะ จริงๆทุกอย่างที่เราทำมันก็จะเป็นใบเบิกทางสำหรับความสำเร็จในการทำร้านของเราทั้งนั้นน่ะค่ะ
ขอความเห็นหน่อยค่ะ
ปล.ด่าเราได้แต่อย่าด่าแม่เรานะคะ เราเข้าใจว่าเค้าห่วงเราค่ะ